ขอพื้นที่ระบายค่ะ

มีใครไม่ลงลอยกับแม่บ้าง ปัญหาของเราหนักขึ้นทุกวัน ตั้งแต่เล็กจนโตเรากับแม่ไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้ว ความคิดไม่เห็นไม่ค่อยตรงกัน เราเปลี่ยนงานได้เงินเดือนน้อยกว่าเก่า พอมาเจอโควิด ถูกพักงาน มีเวลาอยู่บ้านมากขึ้น เราให้เงินเขา 2 คน ไว้ใช้ทุกเดือน จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ซื้อกับข้าว พอเงินเขาหาย เขาโทษเรา มั่นใจมากว่าเราเป็นคนเอาขึ้นกูด่าเราต่างๆนาๆ เราเสียใจ เสียความรู้สึกมาก พอรู้ว่าตาเป็นคนเอาเงินไปซ่อน เราเสียความรู้สึกมากจากเหตุการครั้งนั้น ตอนนี้ได้งานใหม่ แต่การเดินทางค่อนข้างไกล ไป 30 น. กับ 30 น. โดยการขับ มอเตอร์ไซท์ หลายอาทิตย์มานี้วันหยุดเราไม่ได้อยู่บ้านเลย แม่กับตาให้เราไปซื้อของทุกอาทิตย์ ไกลกว่าไปทำงาน  เราก็ไปให้ไม่เคยปฎิเสธ เราเพลียกับการขับรถมาก อาทิตย์นี้อยากพัก เขาก็จะให้เราไปซื้อของอีก ทำไมเขาไม่เห็นใจเราเลย พอเราบอกว่าอยากพักบ้าง ก็ว่าเราเขาจะไม่พูดกับเราต่อหน้า จะพูดกันเอง 2 คน เราอยู่ในห้องได้ยินทุกอย่าง คำพูดเขาบั่นทอนความรู้สึกเรา ทำให้เราเหมือนคนไม่ดี เราพูดอะไรไปเขาก็มองว่าผิดไปหมด เราทำได้แค่เงียบ พูดกับตัวเอง ปลอบตัวเอง พยายามคิดไปในทางที่ดี แต่การถูกซ้ำเติมบ่อยๆ ทำให้เรารู้สึกแย่ ไม่อยากอยู่ใกล้ จากที่เคยคุยได้บ้างตอนนี้ไม่อยากคุยด้วยเลย เราเริ่มผิดปกติแล้วใช่ไหม เราจะแก้ปัญหายังไงดี