วันนี้เรากลับมาจากโรงเรียนค่ะ เราแวะเซเว่นซื้อของมาเต็มมือ พอถึงร้านตามสั่ง(ของแม่เลี้ยง)ก็มีคนแถวบ้านมานั่งคุยนั่งเล่น ด้วยความที่เราซื้อของมาเต็มมือเราเลยไม่ได้ไหว้อีกอย่างนึงเราปวดหน้าแข้งและเท้าข้างซ้ายส่วนเข่าขวามันรู้สึกเหมือนจะพับลงไป เราเลยนะไปนั่งวางของก่อน แต่ยายคนนึงเป็นญาติของแม่ค่ะอายุน่าจะสัก 70 กว่าๆเขาบอกเราไม่มีมารยาท ไม่ไหว้ มือไม้แข็งจากที่เราจะไหว้กลายเป็นเราอยากจะด่าๆๆๆๆๆๆ หรือไม่ก็เถียงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยค่ะ แต่ก็นะ สังคมไทย เด็กก็เหมือนชนชั้นผู้น้อย เถียงก็ผิด อธิบายก็ผิด เราเลยทำหูทวนลม ไม่สนใจอะไร
พอพวกเขาคุยกันเสียงดัง(ก็เข้าใจค่ะ ว่าหูไม่ดี)สิ่งที่เรากำลังฟังในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ยิน ถ้าเราดสียบหูฟังเดี๋ยวก็หาว่าประชดประชัน คุยแค่นี้ทำเป็นรำคาญ ฯลฯ เราเลยเอาโทรศัพท์มาแนบหู ใจจริงเราอยากจะบอกว่า"พวกมืง คุยกันเบาๆหน่อย" ก็ถ้ากล้าหยาบใส่เราเราก็กล้าหยาบใส่เขาค่ะ แต่เราทำไมได้พอทำก็โดนด่า หาว่าไม่มีมารยาท
ผ่านไปสักพักมีรุ่นพี่(ห่างกัน4-5ปี)กลับมาจารโรงเรียนแม่ชอบเอารูปร่างเราไปเปรียบกับเขา เขาเป็นคนที่อ้วนท้วมสมบูรณ์แต่เราผอมแห้งแรงน้อย เขาอยากให้เราเป็นแบบนั้น แต่เรากิยแค่ไหนมันก็ได้แค่นี้ มันทำให้เราเสียความมั่นใจ เวลาเจอหน้าพี่เขาเราอยากจะหลีกออกตรงนั้น แล้วถ้าเราบอกว่าเราไม่ชอบ แม่ก็จะบอกว่า "ก็กินให้เป็นแบบนั้นสิ" มันทำให้เราเครียด คิดมาก
พวกผู้ใหญ่พวกนี้หมือนเขาพยายามสร้างกรอบให้เด็กอย่างเราเขาอยากให้เราเรียบร้อย มีมารยาท แต่เขาไม่ดูต้นทุนของเราเลย เราไม่ได้เป็นกุลสตรีไทย เราก็เหมือนผู้หญิงห้าวๆ เขาอยากให้เราอ้วนท้วมสมบูรณ์ แต่เราบอกเขาไปแล้วว่ามันสุดได้แค่นี้ เราน้ำหนัก45 ขึ้น46ยังไม่เคยเลยค่ะ เราอยากแสดงความไม่พอใจ แต่ก็ทำไม่ได้เราทำได้แค่บอกกับตัวเองว่าใจเย็นๆ เราอายุแค่ 12 เองค่ะจะเข้าม.1 มันก็เครียดอยู่แล้ว แล้วยิ่งต้องมาเครียด มาคิดมาก กับคำพูดของพวกเขาอีก เราเหนื่อยที่รับฟัง เราเหนื่อยที่ต้องโดนเปรียบเทียบ เราเหนื่อยที่ทำให้สิ่งที่เราไม่อยากทำ
เรารู้นะคะว่าเขาหวังดี....แต่บางครั้งเรากลับไม่ต้องการมันเลยสักนิด เราต้องการแค่การได้อยู่กับเอง ไม่ต้องใจคนพวกนั้น แต่เราทำไม่ได้ บางครั้งเราก็เอากลับมาคิดจนร้องไห้
ภูมิคุ้มกันเรื่องอื่นๆเราค่อนข้างเพอร์เฟ็คค่ะ แต่กับเรื่องนี้เรารู้ว่าเราอ่อนแอเอามากๆ บางครั้งเรามีปัญหาครอบครัวเอาไปปรึกษาเพื่อนมันก็ไม่ได้อะไร แล้วในบางเรื่องที่เราอยากระบายออกมา เราก็ทำไม่ได้ พวกเขาไม่ค่อยรับฟังเรื่องของเรา เขารับฟังเรื่องชาวบ้านแต่กลับไม่รู้เรื่องของตัวเองแลพครอบครัว
ผู้ใหญ่แถวบ้านเรา เราไม่ชอบมากๆค่ะเข้าขั้นเกลียดก็ได้ ชอบนินทา เปรียบเทียบ ชอบด่า ใส่ร้าย คนอื่นๆ เราอยากจะสั่งสอน แต่ก็มักจะมีคนพูดว่า"เป็นเด็กห้ามก้าวร้าวกับผู้ใหญ่"เราอยากรู้ว่านี่มันเป็นค่านิยมของคนไทยหรือยังไงคะ ทำไมผู้ใหญ่ทำได้แล้วเด็กทำไม่ได้ ผู้ใหญ่อยู่สูงนักหรอคะ ถ้าทำตัวแบบนี้สำหรับเราต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่สุด ชอบทำตัวสูงส่ง ชอบบอกว่าอาบน้ำร้อนมาก่อน แต่ในบางครั้ง บางเรื่องเด็กเป็นคนคิดขึ้นมา แต่ผู้ใหญ่ก็ชอบคิดว่ามันผิด ทำทุกอย่างให้ตัวเองถูก พอรู้ว่าจะแพ้ก็เปิดการ์ดอาบน้ำร้อนมาก่อน....
คือไม่ได้จะบอกว่ามันน่านับถือนะคะ มันน่ารำคาญ พูดนู่นพูดนี่ พูดไปเรื่อยให้ตัวเองถูก เด็กเถียงก็ผิด แต่ในบางครั้งเราผิดจริง แทนที่เขาจะแบบ เออ...เด็กมันผิดก็ให้โอกาสมัน ให้อภัยมัน แตากลับมาซ้ำเติมชอบบอกว่า"เห็นมั้ย..บอกแล้วไม่ยอมเชื่อ" อะไรประมาณนี้อะค่ะ คือเราไม่รู้นะคะว่าคนอื่นเป็นไง แต่เราเรามองผู้ใหญ่หลายๆคนเป็นแบบนี้ค่ะ จากกลุ่มเล็กๆกลายเป็นเรามองส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ไปหมด มันเหมือนทำให้เราเป็นคนที่ฟังความข้างเดียวแบบที่พวกเขาชอบทำใส่เราอะค่ะ....
คือนี่อายุ 12 ค่ะอาจจะคิดแค่ในด้านของเรา เพราะพวกเรื่องแบบนี้ที่โรงเรียนไม่เคยสอนค่ะ สอนแต่อีสิ่งโลกสวย แต่ไม่มองความป็นจริง สอนแต่ในกะลาสอนแต่สิ่งที่ศธ.จัดมาให้ สอนแต่ในหลักสุตร สอนแต่หลักการ แต่ไม่สอนการปฏิบัติ
ผิดประการใดขออภัยค่ะ
บ่นเรื่องผู้ใหญ่ค่ะ
พอพวกเขาคุยกันเสียงดัง(ก็เข้าใจค่ะ ว่าหูไม่ดี)สิ่งที่เรากำลังฟังในโทรศัพท์ก็ไม่ได้ยิน ถ้าเราดสียบหูฟังเดี๋ยวก็หาว่าประชดประชัน คุยแค่นี้ทำเป็นรำคาญ ฯลฯ เราเลยเอาโทรศัพท์มาแนบหู ใจจริงเราอยากจะบอกว่า"พวกมืง คุยกันเบาๆหน่อย" ก็ถ้ากล้าหยาบใส่เราเราก็กล้าหยาบใส่เขาค่ะ แต่เราทำไมได้พอทำก็โดนด่า หาว่าไม่มีมารยาท
ผ่านไปสักพักมีรุ่นพี่(ห่างกัน4-5ปี)กลับมาจารโรงเรียนแม่ชอบเอารูปร่างเราไปเปรียบกับเขา เขาเป็นคนที่อ้วนท้วมสมบูรณ์แต่เราผอมแห้งแรงน้อย เขาอยากให้เราเป็นแบบนั้น แต่เรากิยแค่ไหนมันก็ได้แค่นี้ มันทำให้เราเสียความมั่นใจ เวลาเจอหน้าพี่เขาเราอยากจะหลีกออกตรงนั้น แล้วถ้าเราบอกว่าเราไม่ชอบ แม่ก็จะบอกว่า "ก็กินให้เป็นแบบนั้นสิ" มันทำให้เราเครียด คิดมาก
พวกผู้ใหญ่พวกนี้หมือนเขาพยายามสร้างกรอบให้เด็กอย่างเราเขาอยากให้เราเรียบร้อย มีมารยาท แต่เขาไม่ดูต้นทุนของเราเลย เราไม่ได้เป็นกุลสตรีไทย เราก็เหมือนผู้หญิงห้าวๆ เขาอยากให้เราอ้วนท้วมสมบูรณ์ แต่เราบอกเขาไปแล้วว่ามันสุดได้แค่นี้ เราน้ำหนัก45 ขึ้น46ยังไม่เคยเลยค่ะ เราอยากแสดงความไม่พอใจ แต่ก็ทำไม่ได้เราทำได้แค่บอกกับตัวเองว่าใจเย็นๆ เราอายุแค่ 12 เองค่ะจะเข้าม.1 มันก็เครียดอยู่แล้ว แล้วยิ่งต้องมาเครียด มาคิดมาก กับคำพูดของพวกเขาอีก เราเหนื่อยที่รับฟัง เราเหนื่อยที่ต้องโดนเปรียบเทียบ เราเหนื่อยที่ทำให้สิ่งที่เราไม่อยากทำ
เรารู้นะคะว่าเขาหวังดี....แต่บางครั้งเรากลับไม่ต้องการมันเลยสักนิด เราต้องการแค่การได้อยู่กับเอง ไม่ต้องใจคนพวกนั้น แต่เราทำไม่ได้ บางครั้งเราก็เอากลับมาคิดจนร้องไห้
ภูมิคุ้มกันเรื่องอื่นๆเราค่อนข้างเพอร์เฟ็คค่ะ แต่กับเรื่องนี้เรารู้ว่าเราอ่อนแอเอามากๆ บางครั้งเรามีปัญหาครอบครัวเอาไปปรึกษาเพื่อนมันก็ไม่ได้อะไร แล้วในบางเรื่องที่เราอยากระบายออกมา เราก็ทำไม่ได้ พวกเขาไม่ค่อยรับฟังเรื่องของเรา เขารับฟังเรื่องชาวบ้านแต่กลับไม่รู้เรื่องของตัวเองแลพครอบครัว
ผู้ใหญ่แถวบ้านเรา เราไม่ชอบมากๆค่ะเข้าขั้นเกลียดก็ได้ ชอบนินทา เปรียบเทียบ ชอบด่า ใส่ร้าย คนอื่นๆ เราอยากจะสั่งสอน แต่ก็มักจะมีคนพูดว่า"เป็นเด็กห้ามก้าวร้าวกับผู้ใหญ่"เราอยากรู้ว่านี่มันเป็นค่านิยมของคนไทยหรือยังไงคะ ทำไมผู้ใหญ่ทำได้แล้วเด็กทำไม่ได้ ผู้ใหญ่อยู่สูงนักหรอคะ ถ้าทำตัวแบบนี้สำหรับเราต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่สุด ชอบทำตัวสูงส่ง ชอบบอกว่าอาบน้ำร้อนมาก่อน แต่ในบางครั้ง บางเรื่องเด็กเป็นคนคิดขึ้นมา แต่ผู้ใหญ่ก็ชอบคิดว่ามันผิด ทำทุกอย่างให้ตัวเองถูก พอรู้ว่าจะแพ้ก็เปิดการ์ดอาบน้ำร้อนมาก่อน....
คือไม่ได้จะบอกว่ามันน่านับถือนะคะ มันน่ารำคาญ พูดนู่นพูดนี่ พูดไปเรื่อยให้ตัวเองถูก เด็กเถียงก็ผิด แต่ในบางครั้งเราผิดจริง แทนที่เขาจะแบบ เออ...เด็กมันผิดก็ให้โอกาสมัน ให้อภัยมัน แตากลับมาซ้ำเติมชอบบอกว่า"เห็นมั้ย..บอกแล้วไม่ยอมเชื่อ" อะไรประมาณนี้อะค่ะ คือเราไม่รู้นะคะว่าคนอื่นเป็นไง แต่เราเรามองผู้ใหญ่หลายๆคนเป็นแบบนี้ค่ะ จากกลุ่มเล็กๆกลายเป็นเรามองส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ไปหมด มันเหมือนทำให้เราเป็นคนที่ฟังความข้างเดียวแบบที่พวกเขาชอบทำใส่เราอะค่ะ....
คือนี่อายุ 12 ค่ะอาจจะคิดแค่ในด้านของเรา เพราะพวกเรื่องแบบนี้ที่โรงเรียนไม่เคยสอนค่ะ สอนแต่อีสิ่งโลกสวย แต่ไม่มองความป็นจริง สอนแต่ในกะลาสอนแต่สิ่งที่ศธ.จัดมาให้ สอนแต่ในหลักสุตร สอนแต่หลักการ แต่ไม่สอนการปฏิบัติ
ผิดประการใดขออภัยค่ะ