เคยมีความรักต่างวัยและเพศเดียวกันครั้งนึง ตอนนั้นเราอายุ 16 อีกคนอายุ 30 ต้นๆ มันอาจจะดูแปลกๆที่อายุต่างกันขนาดนี้แล้วมาเจอกันได้ยังไงใช่มั้ยคะ
มันเป็นความรักความสัมพันธที่ไม่ถึงขั้นเป็นแฟน แต่ซัพพอร์ตกัน ซึ่งตอนนั้นเรายังเป็นนักเรียนแล้วเขาก็มีสามีแล้ว เราเจอกันที่ท่าน้ำ ตอนนั้นเขาเข้ามาชวนเราเข้าโบสถ์ ปกติเราก็เข้าโบสถ์อยู่แล้วแต่ว่าตอนนั้นเพื่อนสนใจโบสถ์พี่เขาเลยลองไปดู เราก็มาโบสถ์ตามที่อยู่ ที่พี่เขาให้ไว้แล้วก็เจอกันอีก เขาชวนเราคุยและเทคแคร์เราดีมาก ตอนนั้นเราคิดว่ามันเป็นเพราะเรายังเด็กและเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาเลยต้องดูแลเราดีๆอยู่แล้ว แต่หลังจากที่ได้เจอกันที่โบสถ์บ่อยๆ ก็ได้แลกเปลี่ยนเบอร์ ไลน์ เฟส กัน ก็เลยคุยกันบ่อยกว่าเดิม บางวันก่อนนอนก็โทรคุยกัน เขาอยู่กับสามีเขาแต่ก็โทรคุยกับเราแถบทุกอาทิตย์ เคยวีดีโอคอลกันสามีเขาก็อยู่ด้วย เป็นแบบนี้อยู่ประมาณปีกว่าๆ เราก็ไม่รู้ว่าเราเริ่มรู้สึกกับเขามากกว่าเดิมตอนไหน ลองมาคิดๆทบทวนเขาอาจจะเอ็นดูเรารึเปล่า เพราะเขาอยากมีลูกแต่ตอนนั้นไม่มี จู่ๆวันนึงพี่เขาก้โทรมาหาเราให้เราไปหาเขาที่ทำงาน เขาบอกว่ามีอะไรจะเซอรไพรส์เราก็ไปหาพี่เขา เขาออกมาหาพร้อมของขวัญให้เรา เราก็แปลกใจค่ะเพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ แอบเขินๆอยู่ นอกจากเขาเซอรไพรส์เราวันนั้น ก็มีพาไปกินข้าว ไปเดินเล่นกันบ่อยๆ เหมือนเขาเหงาสามีเขาเป็นวิศวะออกไปทำงานนอกบ่อยๆ เราก็อยู่กับเขา เป็นเพื่อนคุยเพื่อนเที่ยวบ้าง เวลามีเรื่องปรึกษาเขาก็รับฟังและให้คำปรึกษาดีๆมาตลอด จนวันนึงเราเลิกเรียนและพี่เขาชวนเราไปเดินเล่นตอนเย็น จู่ๆพี่เขาก็มองหน้าเราแล้วยิ้ม พร้อมกับดึงเรามากอด ตอนนั้นใจเราเต้นเร็วมากไม่ได้กลัวนะคะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีและก็สับสน และรู้สึกร้อนวูบวาบ เราก็สารภาพกับพี่เขาตรงๆว่ารู้สึกอะไรด้วยนะ แต่ไม่อยากทำให้ไม่สบายใจ พี่เขาไม่ได้มีท่าทีที่จะปลีกตัวออกด้วย หลังจากตอนนั้นเราก็ คุยกัน ไปไหนกันบ่อยเหมือนเดิม สามีเขาก็ไม่รู้นะคะว่าพี่เขาคิดยังไงกับเรา เราก็ไม่ได้สนใจสามีเขา เหมือนเราเป็นโลกใบที่สองสำหรับพี่เขา เราไม่ได้เสียใจเลยตอนนั้น เราไม่ได้ใช้สถานะแฟน แต่ดูเหมือน เป็นแบบอยู่ 2-3 ปี พี่เขางานยุ่งมากขึ้น ส่วนเราก็เรียนหนักขึ้น เราสองคนเลยไม่ได้มีเวลาไปไหนมาไหนกันเหมือนแต่ก่อน โทรคุยกันบ้าง จนวันนึงเราเลื่อนเฟสดูเห็นโพสต์ๆนึงที่แท็กพี่เขา เป็นโพสต์ครอบครัวเขาลงรูปอันตร้าซาวแล้วยินดีกับพี่เขา เราอึ้งมากเลย ตอนนั้นรู้สึกร้อนวูบวาบอีกครั้ง ทั้งดีใจและก็จุกๆด้วย พี่เขาไม่ได้พูดกับเรื่องนี้เลย เรารู้เอง และเราก็ค่อยๆปลีกตัวออกมาจากพี่เขา เขาก็มีโทรมาถาม และก็จะมาหา แต่เราก็เลี่ยงๆ บางครั้งเลี่ยงไม่ได้เราก็ยอมเจอเขา มันเป็นความรู้สึกว่าเรายินดีด้วยนะ แต่เราต้องปล่อยมือจากพี่เขาแล้ว หลังจากยอมเจอเขาครั้งนั้น ก็ไม่ได้เจอหรือคุยอะไรกันอีก แต่เราก้ค่อยดูเขาผ่านเฟสบุ๊กบ้าง จนเขาคลอดลูก ผ่านไปหลายปีเราบังเอิญเจอพี่เขามาเดินห่างกับครอบครัว เราเห็นพี่เขาไม่ไกลมากแต่พี่เขาไม่เห็นเรา เราก็แอบเดินตามเขาจนเขากลับ เรากลับมาร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เราคิดถึงเขาจริงๆ มีวันนึงพี่เขาทักเรามา ถามว่าสบายดีมั้ย เราดีใจมาก แต่ไม่รู้เลยว่าครั้งมันจะเป็นการบอกลาแบบถาวร เพราะหลังจากนั้นพี่เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามีและลูกของเขา
หลายคนที่อ่านเรื่องนี้อาจจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ อาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องแต่งหรือว่าอะไร เราอยากบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตเราจากตอนนั้นเราอายุ 16 ตอนนี้อายุ 23 แล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ต่างคนต่างก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ต่างคนต่างคนใหม่ๆเข้ามาในใจ แต่เรายังรู้สึกว่าพี่เขายังอยู่ในใจเราเสมอ ยังคิดถึงเสมอ จากระยะห่างเพียง 10 กิโล ที่เรายังพอบังเอิญเจอกันได้ วันนี้ระยะห่างมันเพิ่มขึ้นอีกพันกว่ากิโล หวังว่าสักวันที่เขากับมาเราจะบังเอิญเจอกันอีก ถึงตอนนั้นเราคงรวบรวมความกล้าเข้าไปหาพี่เขาอีกครั้ง
รักครั้งแรกของเด็กอายุ 16 :)
มันเป็นความรักความสัมพันธที่ไม่ถึงขั้นเป็นแฟน แต่ซัพพอร์ตกัน ซึ่งตอนนั้นเรายังเป็นนักเรียนแล้วเขาก็มีสามีแล้ว เราเจอกันที่ท่าน้ำ ตอนนั้นเขาเข้ามาชวนเราเข้าโบสถ์ ปกติเราก็เข้าโบสถ์อยู่แล้วแต่ว่าตอนนั้นเพื่อนสนใจโบสถ์พี่เขาเลยลองไปดู เราก็มาโบสถ์ตามที่อยู่ ที่พี่เขาให้ไว้แล้วก็เจอกันอีก เขาชวนเราคุยและเทคแคร์เราดีมาก ตอนนั้นเราคิดว่ามันเป็นเพราะเรายังเด็กและเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาเลยต้องดูแลเราดีๆอยู่แล้ว แต่หลังจากที่ได้เจอกันที่โบสถ์บ่อยๆ ก็ได้แลกเปลี่ยนเบอร์ ไลน์ เฟส กัน ก็เลยคุยกันบ่อยกว่าเดิม บางวันก่อนนอนก็โทรคุยกัน เขาอยู่กับสามีเขาแต่ก็โทรคุยกับเราแถบทุกอาทิตย์ เคยวีดีโอคอลกันสามีเขาก็อยู่ด้วย เป็นแบบนี้อยู่ประมาณปีกว่าๆ เราก็ไม่รู้ว่าเราเริ่มรู้สึกกับเขามากกว่าเดิมตอนไหน ลองมาคิดๆทบทวนเขาอาจจะเอ็นดูเรารึเปล่า เพราะเขาอยากมีลูกแต่ตอนนั้นไม่มี จู่ๆวันนึงพี่เขาก้โทรมาหาเราให้เราไปหาเขาที่ทำงาน เขาบอกว่ามีอะไรจะเซอรไพรส์เราก็ไปหาพี่เขา เขาออกมาหาพร้อมของขวัญให้เรา เราก็แปลกใจค่ะเพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ แอบเขินๆอยู่ นอกจากเขาเซอรไพรส์เราวันนั้น ก็มีพาไปกินข้าว ไปเดินเล่นกันบ่อยๆ เหมือนเขาเหงาสามีเขาเป็นวิศวะออกไปทำงานนอกบ่อยๆ เราก็อยู่กับเขา เป็นเพื่อนคุยเพื่อนเที่ยวบ้าง เวลามีเรื่องปรึกษาเขาก็รับฟังและให้คำปรึกษาดีๆมาตลอด จนวันนึงเราเลิกเรียนและพี่เขาชวนเราไปเดินเล่นตอนเย็น จู่ๆพี่เขาก็มองหน้าเราแล้วยิ้ม พร้อมกับดึงเรามากอด ตอนนั้นใจเราเต้นเร็วมากไม่ได้กลัวนะคะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ดีและก็สับสน และรู้สึกร้อนวูบวาบ เราก็สารภาพกับพี่เขาตรงๆว่ารู้สึกอะไรด้วยนะ แต่ไม่อยากทำให้ไม่สบายใจ พี่เขาไม่ได้มีท่าทีที่จะปลีกตัวออกด้วย หลังจากตอนนั้นเราก็ คุยกัน ไปไหนกันบ่อยเหมือนเดิม สามีเขาก็ไม่รู้นะคะว่าพี่เขาคิดยังไงกับเรา เราก็ไม่ได้สนใจสามีเขา เหมือนเราเป็นโลกใบที่สองสำหรับพี่เขา เราไม่ได้เสียใจเลยตอนนั้น เราไม่ได้ใช้สถานะแฟน แต่ดูเหมือน เป็นแบบอยู่ 2-3 ปี พี่เขางานยุ่งมากขึ้น ส่วนเราก็เรียนหนักขึ้น เราสองคนเลยไม่ได้มีเวลาไปไหนมาไหนกันเหมือนแต่ก่อน โทรคุยกันบ้าง จนวันนึงเราเลื่อนเฟสดูเห็นโพสต์ๆนึงที่แท็กพี่เขา เป็นโพสต์ครอบครัวเขาลงรูปอันตร้าซาวแล้วยินดีกับพี่เขา เราอึ้งมากเลย ตอนนั้นรู้สึกร้อนวูบวาบอีกครั้ง ทั้งดีใจและก็จุกๆด้วย พี่เขาไม่ได้พูดกับเรื่องนี้เลย เรารู้เอง และเราก็ค่อยๆปลีกตัวออกมาจากพี่เขา เขาก็มีโทรมาถาม และก็จะมาหา แต่เราก็เลี่ยงๆ บางครั้งเลี่ยงไม่ได้เราก็ยอมเจอเขา มันเป็นความรู้สึกว่าเรายินดีด้วยนะ แต่เราต้องปล่อยมือจากพี่เขาแล้ว หลังจากยอมเจอเขาครั้งนั้น ก็ไม่ได้เจอหรือคุยอะไรกันอีก แต่เราก้ค่อยดูเขาผ่านเฟสบุ๊กบ้าง จนเขาคลอดลูก ผ่านไปหลายปีเราบังเอิญเจอพี่เขามาเดินห่างกับครอบครัว เราเห็นพี่เขาไม่ไกลมากแต่พี่เขาไม่เห็นเรา เราก็แอบเดินตามเขาจนเขากลับ เรากลับมาร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เราคิดถึงเขาจริงๆ มีวันนึงพี่เขาทักเรามา ถามว่าสบายดีมั้ย เราดีใจมาก แต่ไม่รู้เลยว่าครั้งมันจะเป็นการบอกลาแบบถาวร เพราะหลังจากนั้นพี่เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามีและลูกของเขา
หลายคนที่อ่านเรื่องนี้อาจจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ อาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องแต่งหรือว่าอะไร เราอยากบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตเราจากตอนนั้นเราอายุ 16 ตอนนี้อายุ 23 แล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ต่างคนต่างก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ต่างคนต่างคนใหม่ๆเข้ามาในใจ แต่เรายังรู้สึกว่าพี่เขายังอยู่ในใจเราเสมอ ยังคิดถึงเสมอ จากระยะห่างเพียง 10 กิโล ที่เรายังพอบังเอิญเจอกันได้ วันนี้ระยะห่างมันเพิ่มขึ้นอีกพันกว่ากิโล หวังว่าสักวันที่เขากับมาเราจะบังเอิญเจอกันอีก ถึงตอนนั้นเราคงรวบรวมความกล้าเข้าไปหาพี่เขาอีกครั้ง