จากเหตุการณ์ที่เราต้องออกจากบ้านสามี
ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ห่างกับลูกห่างกับสามี (ไม่ได้เลิกกันค่ะ)
ด้วยเหตุผลที่ว่า เรามีปัญหากับครอบครัวของสามี
มันเป็นความอึดอัดใจ ที่เราไม่สามารถอยู่ร่วมชายคาเดียวกับครอบครัวนั้นได้
ยอมรับว่า การตัดสินใจครั้งนี้ เป็นการแก้ปัญหาของเราคนเดียวค่ะ
ตัดสินใจเอง เลือกทางเดินเอง บอกก่อนว่า ตัวลูกของเรา เค้าไม่มีปัญหา
โทรคุยกับแม่ทุกวัน face time หากันบ่อยๆ ลูกเข้าใจ
ส่วนสามีอาจจะไม่ค่อยยินดีกับการตัดสินใจของเราเท่าไหร่ค่ะ
ขอเกริ่นก่อนว่า ปัญหาที่เกิดขึ้น มาจากการที่ครอบครัวแฟนมายึดกิจการของเราไป
โดยที่สามีของเราไม่สามารถทำอะไรได้ เราพยายามที่จะใช้ชีวิตให้ปกติ
แต่ยิ่งทำก็ยิ่งฝืนใจเรา ในวันที่เราขอกิจการคืน แม่สามีบอกว่าให้เราทำแค่ 2 วันได้มั้ย
ส่วนเค้าขอทำ 5 วัน เรายิ่งรู้สึกเจ็บปวดค่ะ เพราะช่วงนี้ เรามีปัญหาด้านการเงินอย่างหนัก
และตกงาน ยิ่งทำให้เราคิดว่า ทำไมแม่สามีถึงทำกับเราแบบนี้
ทั้งๆที่เค้าเองก็รับรู้ปัญหามาตลอด
ในสมัยช่วงสิบกว่าปีก่อน เราพูดได้เต็มปากว่า เราคอยช่วยเหลือครอบครัวสามีทุกอย่าง
ช่วงนั้นเราค่อนข้างเหลือกินเหลือใช่ค่ะ เรารักและเคารพแม่สามีมากๆอาจจะเพราะช่วงนั้น
ครอบครัวสามีลำบาก เค้าคงเห็นว่าเราคอยช่วยเหลือ จนไม่ค่อยมีปัญหาอะไรต่อกัน
แต่ ณ วันนี้ สถานการณ์เปลี่ยนไปค่ะ ช่วง 2 ปีหลัง ชีวิตเราตกต่ำมาก มากที่สุดในชีวิต
แต่ครอบครัวสามีกลับฐานะดีขึ้นกว่าเดิมมาก เราใช้ชีวิตในบ้านแบบไม่มีตัวตน
ถูกมองข้ามบ่อยๆ ไม่เคยได้รับคำชวนให้ไปไหน หรือทานอะไรนอกบ้าน ยิ่งนานวันเข้า
เรารู้สึกเจ็บทุกครั้งที่คิดว่าเมื่อก่อนเราทำอะไรให้เค้า
แล้วสิ่งที่เราได้รับตอนนี้ ทำไมมันต่างกันเหลือเกิน
จนล่าสุด สามีเราโทรมาบอกว่า แม่เค้าคืนกิจการให้แล้วนะ (บางส่วน)
สามีอยากให้เรากลับไปดูแลกิจการเหมือนเดิม แต่ใจเราไม่สู้แล้วค่ะ
เราไม่อยากกลับไปเจอคนพวกนั้น
เราแยกออกมา เราเองก็มีความสุขดีค่ะ อาจจะมีคิดถึงลูกและสามีบ้าง
แต่ใจนึงก็อยากกลับไปอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก
ซึ่งก็เท่ากับพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวเค้าด้วย
เรากลัวว่าจะมีผลต่ออารมณ์และจิตใจเรา จนกระทบลูกกับสามีค่ะ
ใครพอมีวิธีที่ทำแนะนำบ้างมั้ยคะ
ว่าเราควรจะลดความอคติของเรายังไง เราพยายามแล้ว
แต่มันก็ไม่สามารถลดลงได้เลย เวลาที่เรานึกถึงว่า ครอบครัวนี้ทำอะไรกับเราบ้าง
ทำยังไงถึงจะลดความมีทิฐิ ความอคติ ได้บ้างคะ
ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ห่างกับลูกห่างกับสามี (ไม่ได้เลิกกันค่ะ)
ด้วยเหตุผลที่ว่า เรามีปัญหากับครอบครัวของสามี
มันเป็นความอึดอัดใจ ที่เราไม่สามารถอยู่ร่วมชายคาเดียวกับครอบครัวนั้นได้
ยอมรับว่า การตัดสินใจครั้งนี้ เป็นการแก้ปัญหาของเราคนเดียวค่ะ
ตัดสินใจเอง เลือกทางเดินเอง บอกก่อนว่า ตัวลูกของเรา เค้าไม่มีปัญหา
โทรคุยกับแม่ทุกวัน face time หากันบ่อยๆ ลูกเข้าใจ
ส่วนสามีอาจจะไม่ค่อยยินดีกับการตัดสินใจของเราเท่าไหร่ค่ะ
ขอเกริ่นก่อนว่า ปัญหาที่เกิดขึ้น มาจากการที่ครอบครัวแฟนมายึดกิจการของเราไป
โดยที่สามีของเราไม่สามารถทำอะไรได้ เราพยายามที่จะใช้ชีวิตให้ปกติ
แต่ยิ่งทำก็ยิ่งฝืนใจเรา ในวันที่เราขอกิจการคืน แม่สามีบอกว่าให้เราทำแค่ 2 วันได้มั้ย
ส่วนเค้าขอทำ 5 วัน เรายิ่งรู้สึกเจ็บปวดค่ะ เพราะช่วงนี้ เรามีปัญหาด้านการเงินอย่างหนัก
และตกงาน ยิ่งทำให้เราคิดว่า ทำไมแม่สามีถึงทำกับเราแบบนี้
ทั้งๆที่เค้าเองก็รับรู้ปัญหามาตลอด
ในสมัยช่วงสิบกว่าปีก่อน เราพูดได้เต็มปากว่า เราคอยช่วยเหลือครอบครัวสามีทุกอย่าง
ช่วงนั้นเราค่อนข้างเหลือกินเหลือใช่ค่ะ เรารักและเคารพแม่สามีมากๆอาจจะเพราะช่วงนั้น
ครอบครัวสามีลำบาก เค้าคงเห็นว่าเราคอยช่วยเหลือ จนไม่ค่อยมีปัญหาอะไรต่อกัน
แต่ ณ วันนี้ สถานการณ์เปลี่ยนไปค่ะ ช่วง 2 ปีหลัง ชีวิตเราตกต่ำมาก มากที่สุดในชีวิต
แต่ครอบครัวสามีกลับฐานะดีขึ้นกว่าเดิมมาก เราใช้ชีวิตในบ้านแบบไม่มีตัวตน
ถูกมองข้ามบ่อยๆ ไม่เคยได้รับคำชวนให้ไปไหน หรือทานอะไรนอกบ้าน ยิ่งนานวันเข้า
เรารู้สึกเจ็บทุกครั้งที่คิดว่าเมื่อก่อนเราทำอะไรให้เค้า
แล้วสิ่งที่เราได้รับตอนนี้ ทำไมมันต่างกันเหลือเกิน
จนล่าสุด สามีเราโทรมาบอกว่า แม่เค้าคืนกิจการให้แล้วนะ (บางส่วน)
สามีอยากให้เรากลับไปดูแลกิจการเหมือนเดิม แต่ใจเราไม่สู้แล้วค่ะ
เราไม่อยากกลับไปเจอคนพวกนั้น
เราแยกออกมา เราเองก็มีความสุขดีค่ะ อาจจะมีคิดถึงลูกและสามีบ้าง
แต่ใจนึงก็อยากกลับไปอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก
ซึ่งก็เท่ากับพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวเค้าด้วย
เรากลัวว่าจะมีผลต่ออารมณ์และจิตใจเรา จนกระทบลูกกับสามีค่ะ
ใครพอมีวิธีที่ทำแนะนำบ้างมั้ยคะ
ว่าเราควรจะลดความอคติของเรายังไง เราพยายามแล้ว
แต่มันก็ไม่สามารถลดลงได้เลย เวลาที่เรานึกถึงว่า ครอบครัวนี้ทำอะไรกับเราบ้าง