เราอายุ21ค่ะ มีลูก 1 คน เรียนจบปวชเมื่อปีที่แล้ว แล้วมีความคิดว่าถ้าเรียนต่อพ่อคงลำบากเพราะหาเงินส่ง ไม่อยากเป็นภาระพ่อแล้ว ลูกก็โตขึ้นเรื่อยๆ คือเราอยากมีบ้านเป็นของตัวเองค่ะ เพราะทุกวันนี้อยู่บ้านพ่อแม่ของสามี เราอยากให้ลูกสุขสบาย จึงตัดสินใจเดินเรื่องไปทำงานที่ญี่ปุ่นตามโครงการ3ปีค่ะ แต่พอได้งานแล้วโควิดก็เข้ามา เรียนภาษาก็เรียนจบแล้ว กำหนดบินก็เลื่อนโดยไม่มีกำหนด ตอนนี้เสียเวลามา1ปีเต็มๆแล้วค่ะ จากกำหนดบิน19ต.ค.63 เราตัดสินใจคุยกับพ่อโดยที่ตัวเองยังสับสนมาก ไม่รู้จะตัดสินใจยังไง เราคุยว่าขอไปเรียนต่อมหาลัยได้ไหม พ่อตอบโอเคโดยไม่คิดเลยค่ะ เพราะพ่อบ่นตลอดว่าเราน่าจะเรียนต่อ ไม่อยากให้ไปทำงาน แต่ใจเราคือ ถ้าไม่ไปทำงานแล้ว เรียนอีก4ปี นั่นหมายถึง ลูกเราคือทางย่า กับแม่เราช่วยกันเลี้ยง เราห่วงลูกค่ะ แฟนเราเป็นคนใจเย็นมากๆ คือไม่เคยกระตือรือร้นใดๆ ไม่มีความรู้สึกอยากได้อยากมีอะไรให้ลูก เอาตรงๆคือเราอึดอัดที่ต้องอยู่บ้านคนอื่นค่ะ แฟนทำงานเงินเดือนแค่เดือนละ10,000บาท เราอยากให้แฟนมีงานการดีๆ หรือไปทำงานที่ตปท. แต่คือพอเราพูดถึงคำตอบคือใจเย็นๆ ปล่อยให้มันเป็นไปตามอัตโนมีติ คือเราท้อมากค่ะ ที่มีสามีที่ไม่ดิ้นรนทำอะไรเพื่อลูกเมียเลย มันเหมือนเราพยายามคิด และดิ้นรนอยู่คนเดียวที่จะทำให้เราสามารถแยกออกมาเป็นครอบครัวเล็กๆได้ ช่วยแนะนำหนทางทีค่ะ เราควรไปในทิศทางไหนถึงจะลงตัว เราอดทนกับแฟนมาหลายปีมากค่ะ เพราะเราทนเห็นลูกขาดพ่อไม่ได้ แล้วเราก็ไม่สามารถทิ้งลูกไว้กับฝ่ายพ่อได้ เพราะเรารักลูกมากๆ เราทำอะไรเราจะนึกถึงลูกก่อนเสมอ ถ้าเราอดทนรอกำหนดบินเราอาจจะยังมีหวังซื้อที่ สร้างบ้าน แต่ถ้าเราเรียนเราก็อาจจะมีงานดีๆในไทยแต่ไม่รู้ชาติไหนจะมีเงินซื้อที่สร้างบ้านได้ แล้วเราก็ไม่รู้จะจัดการความคิดสามียังไง ไม่เคยเป็นผู้นำ ไม่สามารถให้คำปรึกษาใดๆได้ ควรเรียนต่อหรือไปทำงานเลยดีคะ