มีปัญญากับครอบครัว แต่ไม่กล้าเถียงเพราะอีกฝ่ายเป็นพ่อแม่

ครับตามหัวข้อที่ได้เขียนไปเลย ช่วงนี้มีแต่เรื่องกับแม่ เรื่องนึงจบก็มีอีกเรื่องต่อ ทุกครั้งที่โดนว่าผมนั้นรู้สึกโกรธและโมโหมากจนอยากจะพูดประชดสวนกลับไป แต่ตัวเองกลับไม่กล้าพูดเพราะสถานะความเป็นลูกเลยไม่สามารถพูดออกไปได้ เพราะแบบนี้ทุกครั้งที่มีเรื่องผมจึงเถียงไม่ออกทั้งที่ในใจมีคำพูดเป็นหมื่นล้านคำ ตอนนี้รู้สึดตัวเองเป็นคนเก็บกดมาก ทุกครั้งที่โมโหก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ

ตอนมีเรื่องกันนี่แทบจะร้องไห้เพราะทำอะไรก็ไม่ถูกใจสักอย่าง ยิ่งโตขึ้นภาระหน้าที่ยิ่งมากขึ้น กลับกันสิ่งที่ได้กลับมานั้นน้อยกว่าแต่ก่อนที่ผมเคยได้ซะอีก ทั้งที่ช่วยทำนู่นทำนี่แต่ครับไม่มีคำชมสักคำ สำหรับพี่แม่ที่เห็นผมเข้าวัยรุ่นแล้วคำชมอาจไม่มีความหมาย แต่สำหรับผมนั้นรู้สึกว่ามันมีความหมายมาก เพราะมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้รู้สึกมีกระจิตกระใจทำในสิ่งต่างๆ แต่ถ้าทำแล้วมัแต่คำบ่นว่าผมก็รู้สึกเพลียจนไม่อยากทำอะไร.... รู้สึกท้อครับ

ขอบคุณที่อ่านจนจบ แค่อยากระบายครับ