อยู่ๆ เราก็รู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตในวัย 35 ปี ที่ต้องทำงานนอกบ้าน และรีบเร่งกลับมาเพื่อให้ทันก่อนลูกหลับทุกวัน(ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง) เสาร์ อาทิตย์ เราพยายามเป็นแม่ที่ดีพร้อมๆกับที่อยากเป็นลูกที่ดีด้วย ก็หอบลูกจากบ้านมาเยี่ยมคุณยายเขา เพราะเราตัดสินใจพาลูกแยกออกมาอยู่กับสามี อยู่กันเองเป็นครอบครัวเดี่ยว โดยให้สามีดูแลลูก ดูแลบ้าน ไปรับส่งลูกที่เนิร์ส ทำหน้าที่พ่อบ้าน ส่วนเราทำงานนอกบ้าน 100% งานบ้านแทบไม่เคยแตะ
เรามีปัญหาเรื่องการจัดการเวลา เราทำงานได้ดีค่ะ 100%ที่ออฟฟิตคือทุ่มเทสุดชีวิตให้สมกับเงินที่ได้รับ ถึงจะไม่มากมายเวอร์วัง แต่เราพอใจ และอยากทำหน้าที่ให้ดี เลิกงานเราปิดคอม รีบกลับบ้าน แต่รถติดมาก เราใช้เวลาบนรถประมาณชั่วโมงครึ่งเพื่อตะกายกลับบ้านไปหาลูกที่ตาเริ่มปรือแล้วในเวลาทุ่มครึ่ง ทุกวันเราเลยมีเวลากับเขาแค่ประมาณ 20 นาทีไม่เกินนี้แล้วเขาก็หลับ
ลูกหลับเราก็รีบกินข้าวที่สามีเตรียมไว้ให้ แล้วอาบน้ำ หัวถึงหมอนแล้วหลับเป็นตาย (นอนไวเหมือนลูกค่ะ) นอนประมาณสามทุ่ม ตื่นตีสี่ครึ่ง แล้วชีวิตก็วนเป็นลูปแบบนี้เลย
เสาร์ อาทิตย์ ต้องหิ้วลูกไปบ้านยาย ปล่อยสามีไว้บ้านเพราะเขาดูแลลูกมาตลอด 5 วันแล้ว ให้เขามีเวลาพักเป็นของเขาบ้าง เราพาลูกไปเดินในสวนของคุณยายเขา ต้นไม้เยอะ มีดิน มีหิน มีทราย ลูกชอบมาก เขาสนุกที่ได้ไปเล่นในสวน แล้วก็คุณยายก็มีความสุขที่ได้เจอหลาน หัวเราะกันกิ๊กกั๊ก นอนกอดกันแบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ เพราะบางทีเราเหนื่อยเตรียมของลูกทุกวีค ลูกเล็กของเยอะค่ะ เลยให้มานอนบ้านยายเขาแบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่ต้องมาทุกอาทิตย์ เพราะเรารู้ว่าแม่เรารักหลาน ใจสลายไปรอบนึงแล้วตอนเราแยกบ้านออกมาอยู่เอง แล้วต้องพาลูกออกมาด้วย เราเลยสัญญากับแม่เรา ว่าเราจะพาหลานมาเยี่ยมทุกๆอาทิตย์เลย แต่ตอนนี้เราต้องแยกบ้านแล้วนะแม่นะ
วันอาทิตย์หลังออกจากบ้านแม่ จนถึงบ้านสามี ก็ไปซื้อของเข้าบ้านกัน พาลูกเข้าสวนสนุกบ้าง ไปเที่ยวดูนั่นนี่บ้าง จนเย็นกลับบ้าน เราก็พาลูกอาบน้ำเข้านอน.....
เริ่มต้นวันจันทร์ด้วยพลังแบตที่ไม่เต็มขีด 100% เพราะเรารู้สึกไม่มีเวลาพัก พอหัวถึงหมอน นาฬิกาก็ปลุกเป็นตีสี่ครึ่งอีกแล้ว....เราเหนื่อย แต่เราไม่รู้จะทำไง อยากมีเวลาไปดูหนังดูซีรีย์ให้จบ อ่านหนังสือให้จบ ไปทำสปา ไปตัดผม ไปทำสวย ไปช้อปปิ้ง etc. แบบไร้กังวลบ้าง แต่เราทำไม่ได้ แต่ถึงอย่างงั้น เราก็รักครอบครัวเรานะ ถ้าย้อนเวลากลับไป เราก็จะยังมีลูกอยู่ดีเพราะมันมีความสุขแบบแบตไม่เต็มขีดแบบนี้แหละ
เราอยากรู้ว่าคุณแม่ที่ทำงานนอกบ้าน หาเวลาไหนไปดูแลตัวเองกันบ้างคะ ตอนนี้ เราเป็นคุณแม่วัย 35 ปีที่เพลียเหลือเกิ๊น
คุณแม่ที่ทำงานนอกบ้าน จัดการเวลาในชีวิตกันยังไงบ้างคะให้มีเหลือเป็นของตัวเองบ้าง
เรามีปัญหาเรื่องการจัดการเวลา เราทำงานได้ดีค่ะ 100%ที่ออฟฟิตคือทุ่มเทสุดชีวิตให้สมกับเงินที่ได้รับ ถึงจะไม่มากมายเวอร์วัง แต่เราพอใจ และอยากทำหน้าที่ให้ดี เลิกงานเราปิดคอม รีบกลับบ้าน แต่รถติดมาก เราใช้เวลาบนรถประมาณชั่วโมงครึ่งเพื่อตะกายกลับบ้านไปหาลูกที่ตาเริ่มปรือแล้วในเวลาทุ่มครึ่ง ทุกวันเราเลยมีเวลากับเขาแค่ประมาณ 20 นาทีไม่เกินนี้แล้วเขาก็หลับ
ลูกหลับเราก็รีบกินข้าวที่สามีเตรียมไว้ให้ แล้วอาบน้ำ หัวถึงหมอนแล้วหลับเป็นตาย (นอนไวเหมือนลูกค่ะ) นอนประมาณสามทุ่ม ตื่นตีสี่ครึ่ง แล้วชีวิตก็วนเป็นลูปแบบนี้เลย
เสาร์ อาทิตย์ ต้องหิ้วลูกไปบ้านยาย ปล่อยสามีไว้บ้านเพราะเขาดูแลลูกมาตลอด 5 วันแล้ว ให้เขามีเวลาพักเป็นของเขาบ้าง เราพาลูกไปเดินในสวนของคุณยายเขา ต้นไม้เยอะ มีดิน มีหิน มีทราย ลูกชอบมาก เขาสนุกที่ได้ไปเล่นในสวน แล้วก็คุณยายก็มีความสุขที่ได้เจอหลาน หัวเราะกันกิ๊กกั๊ก นอนกอดกันแบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ เพราะบางทีเราเหนื่อยเตรียมของลูกทุกวีค ลูกเล็กของเยอะค่ะ เลยให้มานอนบ้านยายเขาแบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่ต้องมาทุกอาทิตย์ เพราะเรารู้ว่าแม่เรารักหลาน ใจสลายไปรอบนึงแล้วตอนเราแยกบ้านออกมาอยู่เอง แล้วต้องพาลูกออกมาด้วย เราเลยสัญญากับแม่เรา ว่าเราจะพาหลานมาเยี่ยมทุกๆอาทิตย์เลย แต่ตอนนี้เราต้องแยกบ้านแล้วนะแม่นะ
วันอาทิตย์หลังออกจากบ้านแม่ จนถึงบ้านสามี ก็ไปซื้อของเข้าบ้านกัน พาลูกเข้าสวนสนุกบ้าง ไปเที่ยวดูนั่นนี่บ้าง จนเย็นกลับบ้าน เราก็พาลูกอาบน้ำเข้านอน.....
เริ่มต้นวันจันทร์ด้วยพลังแบตที่ไม่เต็มขีด 100% เพราะเรารู้สึกไม่มีเวลาพัก พอหัวถึงหมอน นาฬิกาก็ปลุกเป็นตีสี่ครึ่งอีกแล้ว....เราเหนื่อย แต่เราไม่รู้จะทำไง อยากมีเวลาไปดูหนังดูซีรีย์ให้จบ อ่านหนังสือให้จบ ไปทำสปา ไปตัดผม ไปทำสวย ไปช้อปปิ้ง etc. แบบไร้กังวลบ้าง แต่เราทำไม่ได้ แต่ถึงอย่างงั้น เราก็รักครอบครัวเรานะ ถ้าย้อนเวลากลับไป เราก็จะยังมีลูกอยู่ดีเพราะมันมีความสุขแบบแบตไม่เต็มขีดแบบนี้แหละ
เราอยากรู้ว่าคุณแม่ที่ทำงานนอกบ้าน หาเวลาไหนไปดูแลตัวเองกันบ้างคะ ตอนนี้ เราเป็นคุณแม่วัย 35 ปีที่เพลียเหลือเกิ๊น