Flash express ไม่ไหว

ทันทีที่ทราบว่าผู้ส่ง ส่งของผ่าน flash ใจมันตกไปที่ตาตุ่ม ในสมองคิดได้สองอย่าง 1 หาย 2 ช้าเป็นสัปดาห์ เพราะผมเผชิญหน้าต่อ flash หลายครั้งที่พัสดุมักจะช้า และมีเพื่อนหลายคนพัสดุสูญหาย ของที่สั่งไปเที่ยวนี้มีมูลค่าหลักพัน แต่มีคุณค่าทางจิตใจ เพราะเป็นของที่เลิกผลิตไปแล้ว ผมย้ำหนักหนาต่อผู้ส่งว่าอย่าส่งมาทาง flash สุดท้ายผู้ส่งก็ส่งมาให้ทาง flash ผมจึงใจจดใจจ่ออยู่กับการติดตามสถานะของพัสดุ กะว่ามาถึงสาขาที่จังหวัดเมื่อไหร่จะแจ้นไปรับด้วยตนเอง จะไม่ยอมให้สินค้าลงไปแตะคลังหรือขึ้นไปดองอยู่ในรถขนเป็นสัปดาห์ จึงประสานหาเบอร์ ทันทีที่พัสดุมาถึงผมรีบโทรเข้าไปที่สาขา 1 สาย 2 สาย ... 5 สาย ไม่มีการรับ ผมทิ้งช่วง โทรอีก ก็ไม่มีการรับ ไม่มีการโทรกลับ ผมรอตั้งแต่บ่ายๆ จนค่ำ คิดในใจว่าไม่โอเคละ  สุดท้ายพยายามประสานไปหาคอลเซ็นเตอร์ ... ไม่รับโทรกี่ครั้งก็ไม่ว่างรับสาย ติดลูกค้า เสียงจากเครื่องบันทึกดังวนแบบนั้นให้ผมถือสาย 40 นาที ก็ไม่มีใครมาคุยประสานให้ผม ไอ้ความไร้สามัญสำนึกนี่มันเป็นมาตั้งแต่ต้นสายของระบบ ลุกลามไปทั้งหน่วยงาน เป็นไปตามต้นทุนที่มันอ้างว่าส่งด้วยราคาถูก แต่แลกมาด้วยความเดือดร้อน ประชาชนอย่างเราก็หวังจะได้รับบริการที่พอสม พอควร แต่สำหรับบริษัทแม่บริโภคค่าแฟรนไชส์จนอิ่มหนำ โดยไม่มีความจริงใจใส่เสริมลงมาในบริการที่ให้แก่ลูกค้า