ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะมีใครเป็นแบบเราบ้างไหม เราเป็นแม่บ้านและมีหน้าที่เลี้ยงลูกตลอด24ช.มตั้งแต่ลูกคลอดจนตอนนี้ลูกจะสามขวบแล้ว ก่อนหน้านั้นเราก็ทำงานค่ะทำได้2ปีกว่า แต่ยังไม่ได้บรรจุเป็นพนงประจำ เราเลยท้องก่อนก็เลยต้องออกจากงานตั้งแต่นั้นเขาก็ทำงานหาเงินคนเดียว และเขาเองเป็นคนบอกว่าอยากมีลูกช่วงนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน เราเลยเชื่อเขาก็เลยยอมปล่อยให้ตัวเองท้อง พอหลังๆคลอดลูกได้6-7เดือนก็เริ่มมีปัญหาต่างๆหลักๆคือเรื่องเงิน เราเริ่มทะเลาะกับเขาบ่อยขึ้น จนถึงทุกวันนี้คุยกันไม่กี่คำก็ต้องทะเลาะ ขึ้นกูขึ้น ว่าเราอย่างงั้นอย่างนี้ เหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ เหมือนเขามองว่าเราไร้ค่า ทั้งๆที่เราทำหน้าที่เลี้ยงลูกเป็นอย่างดี ลูกก็เป็นเด็กฉลาดหัวไวร่าเริง คำศัพท์ภาษาอังกฤษเราก็เป็นคนสอนลูก ลูกถึงพูดได้แปลได้ งานบ้านเราก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่เขาไม่เคยมองเห็นหน้าที่เราในจุดนี้เลยไม่เคยชื่นชมอะไรในตัวเราเลย แต่เขามองว่าเราอยู่บ้านเฉยๆบางทีก็ด่าว่าหายใจทิ้งไปวันๆบางครั้งก็เอ่ยปากไล่ให้กลับบ้าน ทั้งๆที่เราก็พยายามหารายได้เสริมขายของออนไลน์แต่มันก็ขายได้บ้างไม่ได้บ้างเพราะเราไม่ได้มีเวลามากอาศัยตอนว่างๆจากการเลี้ยงลูก เพราะส่วนมากเราโฟกัสเรื่องลูกพอลูกหลับก็ต้องรีบทำงานบ้านให้เสร็จบางวันลูกไม่หลับเราก็ทำอะไรไม่เรียบร้อยเท่าไหร่เขาก็จะบ่นและก็ไม่ค่อยรับฟังเหตุผลเราเลยงานบ้านเขาไม่เคยช่วยเราเลยแม้แต่การล้างขวดนมลูกเขาก็ไม่เคยทำไม่เคยหยิบจับเลยตั้งแต่เราออกจากโรงบาล2วันเราก็ต้องทำงานบ้านเองหมดทุกอย่างแล้ว เรารู้สึกเกลียดเขาขึ้นทุกวัน ใจเราอยากเลิกกับเขาทุกวันแต่นอกจากลูกมันมีหลายๆอย่างที่ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ความรู้สึกคือเดินหน้าไม่ได้ถอยหลังไม่ได้เหมือนย่ำอยู่จุดเดิมๆและอยู่กับความรู้สึกเดิมๆ ชีวิตเราโครตเหนื่อยเหนีอยทั้งกายและใจ เราควรทำยังไงต่อดี แต่เราคิดว่าลูกเข้าโรงเรียนเราจะหางานทำแต่ก็อย่างที่รู้งานทุกวันนี้ก็หายากมากแล้วยังโควิดอีก อายุเราก็ใกล้เข้า30ทุกที ไม่ใช่น้อยแล้วลองหางานในอินเตอร์เน็ตบางที่ก็รับอายุไม่เกิน28 ท้อมากค่ะยิ่งคิดยิ่งท้อ บางทีเราก็อยากตายไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด แต่ที่เรายังอยู่ได้ก็เพราะลูกเท่านั้น!!!