ความสุขของพ่อปลอมๆคนหนึ่ง?

ใครจะคิดครับ ว่าคนโสดแบบผมจู่ๆวันนึงก็ได้เป็นคุณพ่อซะงั้น
บ้านผมเป็นบ้านเล็กๆ  แม่โชคร้ายได้แต่ลูกชายถึง3คน(ทีแรกมีสองก็พยายามจะมีลูกสาวแต่ไม่สำเร็จ ก็เลยปิดอู่แค่นั้น🤣)
    ผมกับพี่ชายเราชอบชีวิตโสด ก็เลยอยู่กันมานิ่งๆแบบนี้ แต่น้องชายแต่งงานได้3ปีกว่าๆก็เลิกกัน
  ทีแรกน้องสะใภ้จะเลี้ยงตัวเล็กเอง  น้องชายก็โอเค
(ส่งเสียค่าเลี้ยงดูไป)แต่แล้ว2อาทิตย์ต่อมา ผมก็ถูกโทรตามให้ขึ้นไปรับหลาน
  ตั้งแต่นั้นชีวิตผมก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
บางทีกลับมาจากทำงาน(ผมทำงานร.ง.นั่งรถรับส่งออกจากบ้านตี5กลับ3ทุ่มครึ่ง)เจอเด็กแสบงอแงอุ้มพาดบ่าโอ๋ตั้งแต่กลับยันตี2 วันหยุดเคยได้นอนตื่นสายก็หายไปโดยสิ้นเชิง  ตื่นตี5เข้าครัว,ซักผ้า,เข้าเมืองซื้อนม,แพมเพิส และสารพัดสิ่งที่จำเป็น(ไม่งั้นก็จะไปหนักที่แม่คนเดียว)บางทีกะจะงีบกลางวัน เจ้าเด็กแสบก็ขึ้นมาคุดคู้หลับอยู่บนอกซะงั้น  จากผู้ชายหน้านิ่ง พูดน้อย ก็ยิ้มบ่อยขึ้น พูดเก่งขึ้น ถ้าใครพูดถึงลูกชายผม
  พอเค้าพูดได้  ก็ทำผมน้ำตาแตก เขาเรียกผมว่าพ่อครับ(โดยที่ผมไม่เคยสอน ย่าก็บอกว่าไม่ได้สอน)
   เขาน่ารักกับผมมากครับ
เวลาจะประจบให้พาไปเที่ยวนี่ยิ้มหวานเจี๊ยบ
  เรียกอะไรก็ไม่ชัดแต่เรียกพ่อนี่ชัดเป๊ะ😁
    ผมเข้าใจแล้วครับว่าพ่อแม่รักผมแค่ไหน  พอมีไอ้ตัวเล็กจากโลกส่วนตัวสูงๆนี่หายหมดเลยครับ
  เห่อสุดๆแถมลูกก็เป็นใจ
ขนาดพ่อตัวเองมาหายังมาอ้อนขอนอนกับผม จนพ่อตัวเองงอนตั้งหลายครั้ง
ตอนนี้ไอ้ตัวแสบผม12ขวบแล้วครับ กลับจากเรียนยังวิ่งมาไหว้แถมยิ้มหวานทุกครั้ง  ผมว่าการเป็นพ่อปลอมเนี่ยดีหลายอย่างเลยนะครับ  ไม่ต้องทำเองให้เหนื่อยด้วย