คือตอนนี้ผมม่ทำงานที่ต่างประเทศ เพราะว่ารายได้ที่ไทยไม่สามารถจุนเจือครอบครัวตัวเองได้ ใจก็ไม่อยากมาเพราะต้องห่างลูก เเต่อีกอย่างก็คิดว่ามาเรื่องเงินอาจจะดีขึ้น เเต่ต้องเเลกกับหลายสิ่งที่ต้องเสียสละ ผมมาทำงานเป็นหัวหน้าของคน ที่ อินโดนิเซีย มีลูกน้อง10กว่าคนปัญหสก็เยอะทุกวัน ลูกค้าเยอะทุกวันในช่วงโคงิด ไม่ค่อยมีเวลา เพราะทำงานวันหนึ่ง12ชั่วโมงเเทบจะไม่มีเวลาจับโทรศัพ เเต่ปันหาก็คือ เเฟนผมเขาอยากไห้ผม มีเวลามากกว่านี้ ผมก็พยาที่จะโทรหาเวลาูดบุหรี่ หรือตอบข้อความที่เขาส่งมาตลอด หลังเลิกงานก็ โทรหาทุกวัน อาจจะช้าบ้างเพราะ คุยงานกับรุ่นพี่ เเต่กฌไม่เคยมีวันไหนที่ไม่โทรหา ผมควรจะต้องโทรหาเขาทุกเมื่อ เมื่อเวลา หรือป่าวผมสับสน ถ้าคิดจริงๆ 1วัน 24 ชั่วโมง ผมทำงาน12ชม ไม่มีเบรค เดินทาง1ชั่วโมงนอน 8ชม คุยงานหลังเลิกงาน1ชั่วโมง ผมควรมีเวาเหบือ2ชั่วโมง ผมควรไห้เขาทั้งหมดเลย เเน่ผมก็ อยากมีเวลาเเพลนนิ่งงาน perperwork บ้าง บางอาทิตย์ ผมก็ไม่ได้หยุด เงิน80% ผมก็ส่งกลับไห้เขาหมด เพื่อที่จะ ดูเเลลูก ผมเเทบจะไม่มช้จ่ายอะไรเลย นอกจากค่าเดินทางเเละไห้ลูกน้องยืมซื้อของส้วนตัวบ้าง ผมบอกจริงๆนะครับ ผมเหนื่อยมาก อยากได้กำลังใจ ไม่ใช่เเต่ปันหา เเฟนผม อายุมากกว่า2ปีผม25 มีลูก1คนผมอยากถามว่าผมแย่จนาดนั้น หรือควรปรับปรุงยังไงดี.
ผมแย่เกินไปไหมครับ