ผมกับภรรยาเพิ่งจะมีลูกด้วยกันครับ ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องที่คิดไม่ตรงกันบ้าง ใส่ใจกับเรื่องไม่เหมือนกัน พยายามเตือนตัวเองตลอดว่าเรื่องเล็กน้อยสำหรับเรา อาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเค้า แต่หลายครั้งก็อดรู้สึกและตั้งคำถามไม่ได้ว่ากับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ทำไมจะต้องบ่นจะต้องเอามาเป็นเรื่องให้ต้องทะเลาะกัน ตัวผมเองยอมรับว่าไม่ใช่คนทำอะไรเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ชอบทำงานบ้าน แต่ก็พยายามปรับปรุงตัวเอง ถึงจะไม่เรียบร้อยเท่าภรรยาแต่ก็คิดว่าดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากๆ งานบ้านก็ช่วยหยิบจับทุกอย่าง พยายามจะทำ เพราะอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระ ไม่อยากจะเป็นสามีที่สนใจแต่ทำงานนอกบ้าน แต่ก็มีหลายครั้งที่ภรรยาก็ชอบบ่นว่าทำไมไม่ทำอะไรให้เรียบร้อย ต้องให้เค้ามาทำซ้ำ หลายครั้งที่ได้ยินแบบนี้ก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ว่า ทำไมไม่เห็นความพยายามของเราบ้างเลย เอาแต่คอยติคอยบ่น แต่กับสิ่งที่ทำดีไม่มีแม้แต่คำชม พยายามพูดอธิบายขอให้เค้าใจว่าเราไม่เคยเติบโตมาแบบนี้ ทุกวันนี้ก็พยายามจะทำให้ดีแต่ก็คงไม่เก่งเท่าที่เค้าทำ ตอนที่ภรรยาพักฟื้นหลังจากคลอดเจ้าตัวเล็ก ผมทำทุกอย่างจริงๆ ทั้งดูแลลูกและภรรยา ยังดีใจที่เหนื่อยแต่ไม่ได้ยินเสียงภรรยาบ่นเลย แอบคิดไปเองว่าคงเข้าตาภรรยาแล้ว
แต่พอหลังจากกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ก็กลับมาแย่ลงกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เคยทะเลาะกันกับเรื่องที่ว่าเล็กน้อยแล้ว วันนี้มันยิ่งเล็กน้อยกว่าเดิม แถมยกระดับความไม่พอใจมากกว่าเดิม ใจอยากจะยกตัวอย่าง แต่กลัวว่าเกิดภรรยามาเห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม ภรรยาผมจริงๆ แล้วเป็นคนน่ารักมาก เป็นผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจเลย จริงๆ คือแค่อยากจะระบายครับ ไม่รู้จะไประบายที่ไหน 1323 สายด่วนสุขภาพจิต ที่โทรเท่าไหร่สายก็ไม่เคยว่างเลย จะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ไว้ใจกลัวเค้าจะเอาไปเล่าต่อ เห้ออออ ขอร้องว่าอย่าคอมเมนต์ให้เลิกกันนะครับ เพราะในหัวไม่เคยมีความคิดนี้อยู่เลย และก็จะไม่เลิกแน่ๆ คุณพ่อหรือสามีท่านใดรู้สึกอย่างเดียวกันช่วยมาแชร์กันหน่อยครับ หรือจะเป็นคุณแม่หรือคุณผู้หญิงก็ได้ครับ
จะเป็นพ่อและสามีที่ดีได้อย่างไร หากแม้แต่จะพูดยังทำไม่ได้เลย
แต่พอหลังจากกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ก็กลับมาแย่ลงกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เคยทะเลาะกันกับเรื่องที่ว่าเล็กน้อยแล้ว วันนี้มันยิ่งเล็กน้อยกว่าเดิม แถมยกระดับความไม่พอใจมากกว่าเดิม ใจอยากจะยกตัวอย่าง แต่กลัวว่าเกิดภรรยามาเห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม ภรรยาผมจริงๆ แล้วเป็นคนน่ารักมาก เป็นผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจเลย จริงๆ คือแค่อยากจะระบายครับ ไม่รู้จะไประบายที่ไหน 1323 สายด่วนสุขภาพจิต ที่โทรเท่าไหร่สายก็ไม่เคยว่างเลย จะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ไว้ใจกลัวเค้าจะเอาไปเล่าต่อ เห้ออออ ขอร้องว่าอย่าคอมเมนต์ให้เลิกกันนะครับ เพราะในหัวไม่เคยมีความคิดนี้อยู่เลย และก็จะไม่เลิกแน่ๆ คุณพ่อหรือสามีท่านใดรู้สึกอย่างเดียวกันช่วยมาแชร์กันหน่อยครับ หรือจะเป็นคุณแม่หรือคุณผู้หญิงก็ได้ครับ