*ขอติดเเท้กโรคซึมเศร้าไว้หน่อยนะคะไม่มั่นใจว่าเป็นรึเปล่า*
สวัสดีทุกคนที่ได้อ่านนะคะ เราอายุ15 อยากจะขอคำเเนะนำตามหัวข้อที่เขียนเลยค่ะ พอดีว่าชีวิตก็มีปัญหามากมายตั้งเเต่อายุ11-12ขวบ จนทุกอย่างก็ส่งผลกระทบจนถึงตอนนี้ค่ะ ทำให้เราเป็นคนร้องไห้ง่าย มีคำพูดที่ทำให้รู้สึกไม่ดีเเค่ได้ฟังก็รู้สึกเเย่มากๆค่ะ บางทีก็ร้องไห้เลย รึโกรธคนอื่น/ตัวเองมากๆสุดท้ายทำอะไรไม่ได้ก็กลายเป็นเราเองที่ร้องไห้ เเต่ยังไม่เคยไปพบจิตเเพทย์ค่ะว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว เพราะทางบ้านไม่รู้เรื่องที่เราร้องไห้บ่อยๆหรือปัญหาเเน่ๆค่ะ
ปัญหาชีวิตของเราคือ ตอนนี้เรียนหนักมากๆ ก็อยากหาเวลาพักผ่อนหรือทำในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ชอบที่ว่าก็คือการเล่นเกมค่ะ เรามั่นใจผู้ใหญ่เกือบทุกคนมองว่ามันไร้สาระก็คงจะใช่ค่ะ เเต่นั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรามีความสุขขณะอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ (อยากให้ทุกคนเข้าใจส่วนนี้มากๆก่อนนะคะ ไม่ขอคอมเม้นมาว่าในสิ่งที่เราชอบนะคะ) เเล้วเเม่ของเราเป็นคนที่พูดไม่ค่อยคิดว่าจะทำร้ายความรู้สึกเรารึป่าวค่ะ เขาชอบพูดจาใจร้ายกับเราเหมือนประมาณว่าครอบครัวเดียวกันก็สนิทกันเลยคิดว่าจะพูดอะไรก็ได้ค่ะอย่างที่บอกเราเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว มีครั้งหนึ่งเขาเคยพูดหยอกๆก้บเเม่นมว่า ' ไม่น่าเก็บเราขึ้นมาจากถังขยะเลย ' ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริงเเต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกเเย่ค่ะ (บางคนอาจจะมองว่าไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นตอนรู้สึกเเย่เเต่เราไม่ชอบค่ะคือถ้าพูดเเบบนี้ก็เอาเราไปปล่อยทิ้งที่ถังขยะจริงๆเถอะค่ะ เราเลือกได้ก็ไม่อยากได้เเม่เเบบนี้มาเป็นเเม่เราค่ะมีเเต่พูดให้เสียความรู้สึก) นั้นเเหละค่ะเราเลยฮึบหนีมาชั้นสองของบ้านสุดท้ายเขาก็ตามเราขึ้นมาเจอเรานั่งมุมอับๆนั่งร้องไห้อยู่ เราก้เลยบอกไปสาเหตุที่เราร้องไห้เเล้วเขาก็บอกขอโทษก็เคลียกันอันนี้เราโอเคค่ะ เเต่ที่ไม่โอเคเลยคือคนที่พูดจริงๆคือเเม่นม เขาขึ้นจากข้างล่างมาบอกเราเลยว่า ถ้าคราวหลังพูดเล่นๆด้วยไม่ได้ก็จะไม่พูดอีก เขาพูดเเค่นี้ ไร้ซึ่งคำขอโทษทั้งๆที่เขาก็ผิดที่พูดจาเเบบนี้เขาไม่สำนึกเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเขาก็เห็นว่าเราร้องไห้ เเล้วก็ยังมีอีกหลายเรื่องมากๆค่ะที่ทำให้รู้สึกเเย่ เเล้วพอมาวันนี้ก็มีเเม่เรามาพูด เรื่องที่มีสิว เรื่องที่เราผอม คือเรื่องนี้เรารู้อยู่เเล้ว เเล้วก็ไม่ต้องการที่จะฟังอีกเพราะตัวเราเรารู้ดี เรากินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน มันผิดหรอที่เรากินเเล้วไม่อ้วน? เขาถึงต้องมาพูดว่าเรื่องเราผอมเเล้วไม่สวยเเล้วบอก ผอมมากๆใช่ว่าจะสวย เราก็รู้อีกนั่นเเหละค่ะ นั้นเเหละที่ทำให้เรารู้สึกเเย่มากๆ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ว่าจะเป็นเเบบไหนหนิ เเล้วถ้าเลือกได้บอกตรงๆเราก็ไม่อยากเกิดมาค่ะ หรือถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดบ้านนี้ค่ะ เลือกได้ก็ไม่อยากได้เเม่ที่ใจร้ายเเบบนี้ด้วย เเม่ฟังอาจจะเสียใจเเต่เราเสียใจยิ่งกว่าค่ะ เลือกได้เอาตรงๆก็ไม่อยากมีเเม่ค่ะมีเเม่เเบบนี้เราไม่รู้จะมีทำไมมีเเล้วทำให้รู้สึกเเย่กว่าไม่มีเเม่
ขอเสริมอีกเรื่องค่ะ เราเป็นคนมีเพื่อนน้อย น้อยมากจริงๆมีคนสนิทพอที่จะเล่าเรื่องเเบบนี้เเค่สองคนในชีวิตค่ะ เเล้วเราก็เกรงใจที่ต้องไปพูดตลอด เผื่อเพื่อนอาจจะรำคาญ เราพยายามพูดให้เยอะเเล้วเเต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ค่ะยังไงก็สนิทกับคนอื่นไม่ได้อยู่ดีเเต่เรื่องนี้ก็ไม่ๆด้ทำให้เรารู้สึกเเย่ขนาดนั่นค่ะเราปลงเเล้ว
ขอบคุณคนที่อ่านจบนะคะ ช่วยบอกหนูหน่อยได้มั้ยว่าหนูควรทำยังไง หนูไม่อยากร้องไห้เเล้วเหมือนกันค่ะ เเล้วก็อยากหนีออกจากบ้านนี้ไปเหมือนกันเเต่โลกนี้มันไม่ง่าย เเล้วก็ยังโตไม่พอที่จะได้ไปอยู่หอคนเดียวหนูอยากอยู่คนเดียวมากกว่าค่ะไม่ต้องมีใครมาเเคร์หรือสนใจ ถึงจะร้องไห้เเค่ได้ร้องอยู่ในห้องคนเดียวก็ยังดีค่ะ
มีวิธีเเนะนำที่ช่วยให้รู้สึกเเย่/ร้องไห้น้อยลงมั้ยคะ?
สวัสดีทุกคนที่ได้อ่านนะคะ เราอายุ15 อยากจะขอคำเเนะนำตามหัวข้อที่เขียนเลยค่ะ พอดีว่าชีวิตก็มีปัญหามากมายตั้งเเต่อายุ11-12ขวบ จนทุกอย่างก็ส่งผลกระทบจนถึงตอนนี้ค่ะ ทำให้เราเป็นคนร้องไห้ง่าย มีคำพูดที่ทำให้รู้สึกไม่ดีเเค่ได้ฟังก็รู้สึกเเย่มากๆค่ะ บางทีก็ร้องไห้เลย รึโกรธคนอื่น/ตัวเองมากๆสุดท้ายทำอะไรไม่ได้ก็กลายเป็นเราเองที่ร้องไห้ เเต่ยังไม่เคยไปพบจิตเเพทย์ค่ะว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว เพราะทางบ้านไม่รู้เรื่องที่เราร้องไห้บ่อยๆหรือปัญหาเเน่ๆค่ะ
ปัญหาชีวิตของเราคือ ตอนนี้เรียนหนักมากๆ ก็อยากหาเวลาพักผ่อนหรือทำในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ชอบที่ว่าก็คือการเล่นเกมค่ะ เรามั่นใจผู้ใหญ่เกือบทุกคนมองว่ามันไร้สาระก็คงจะใช่ค่ะ เเต่นั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรามีความสุขขณะอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ (อยากให้ทุกคนเข้าใจส่วนนี้มากๆก่อนนะคะ ไม่ขอคอมเม้นมาว่าในสิ่งที่เราชอบนะคะ) เเล้วเเม่ของเราเป็นคนที่พูดไม่ค่อยคิดว่าจะทำร้ายความรู้สึกเรารึป่าวค่ะ เขาชอบพูดจาใจร้ายกับเราเหมือนประมาณว่าครอบครัวเดียวกันก็สนิทกันเลยคิดว่าจะพูดอะไรก็ได้ค่ะอย่างที่บอกเราเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว มีครั้งหนึ่งเขาเคยพูดหยอกๆก้บเเม่นมว่า ' ไม่น่าเก็บเราขึ้นมาจากถังขยะเลย ' ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริงเเต่ก็ทำให้คนฟังรู้สึกเเย่ค่ะ (บางคนอาจจะมองว่าไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นตอนรู้สึกเเย่เเต่เราไม่ชอบค่ะคือถ้าพูดเเบบนี้ก็เอาเราไปปล่อยทิ้งที่ถังขยะจริงๆเถอะค่ะ เราเลือกได้ก็ไม่อยากได้เเม่เเบบนี้มาเป็นเเม่เราค่ะมีเเต่พูดให้เสียความรู้สึก) นั้นเเหละค่ะเราเลยฮึบหนีมาชั้นสองของบ้านสุดท้ายเขาก็ตามเราขึ้นมาเจอเรานั่งมุมอับๆนั่งร้องไห้อยู่ เราก้เลยบอกไปสาเหตุที่เราร้องไห้เเล้วเขาก็บอกขอโทษก็เคลียกันอันนี้เราโอเคค่ะ เเต่ที่ไม่โอเคเลยคือคนที่พูดจริงๆคือเเม่นม เขาขึ้นจากข้างล่างมาบอกเราเลยว่า ถ้าคราวหลังพูดเล่นๆด้วยไม่ได้ก็จะไม่พูดอีก เขาพูดเเค่นี้ ไร้ซึ่งคำขอโทษทั้งๆที่เขาก็ผิดที่พูดจาเเบบนี้เขาไม่สำนึกเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเขาก็เห็นว่าเราร้องไห้ เเล้วก็ยังมีอีกหลายเรื่องมากๆค่ะที่ทำให้รู้สึกเเย่ เเล้วพอมาวันนี้ก็มีเเม่เรามาพูด เรื่องที่มีสิว เรื่องที่เราผอม คือเรื่องนี้เรารู้อยู่เเล้ว เเล้วก็ไม่ต้องการที่จะฟังอีกเพราะตัวเราเรารู้ดี เรากินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน มันผิดหรอที่เรากินเเล้วไม่อ้วน? เขาถึงต้องมาพูดว่าเรื่องเราผอมเเล้วไม่สวยเเล้วบอก ผอมมากๆใช่ว่าจะสวย เราก็รู้อีกนั่นเเหละค่ะ นั้นเเหละที่ทำให้เรารู้สึกเเย่มากๆ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ว่าจะเป็นเเบบไหนหนิ เเล้วถ้าเลือกได้บอกตรงๆเราก็ไม่อยากเกิดมาค่ะ หรือถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดบ้านนี้ค่ะ เลือกได้ก็ไม่อยากได้เเม่ที่ใจร้ายเเบบนี้ด้วย เเม่ฟังอาจจะเสียใจเเต่เราเสียใจยิ่งกว่าค่ะ เลือกได้เอาตรงๆก็ไม่อยากมีเเม่ค่ะมีเเม่เเบบนี้เราไม่รู้จะมีทำไมมีเเล้วทำให้รู้สึกเเย่กว่าไม่มีเเม่
ขอเสริมอีกเรื่องค่ะ เราเป็นคนมีเพื่อนน้อย น้อยมากจริงๆมีคนสนิทพอที่จะเล่าเรื่องเเบบนี้เเค่สองคนในชีวิตค่ะ เเล้วเราก็เกรงใจที่ต้องไปพูดตลอด เผื่อเพื่อนอาจจะรำคาญ เราพยายามพูดให้เยอะเเล้วเเต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ค่ะยังไงก็สนิทกับคนอื่นไม่ได้อยู่ดีเเต่เรื่องนี้ก็ไม่ๆด้ทำให้เรารู้สึกเเย่ขนาดนั่นค่ะเราปลงเเล้ว
ขอบคุณคนที่อ่านจบนะคะ ช่วยบอกหนูหน่อยได้มั้ยว่าหนูควรทำยังไง หนูไม่อยากร้องไห้เเล้วเหมือนกันค่ะ เเล้วก็อยากหนีออกจากบ้านนี้ไปเหมือนกันเเต่โลกนี้มันไม่ง่าย เเล้วก็ยังโตไม่พอที่จะได้ไปอยู่หอคนเดียวหนูอยากอยู่คนเดียวมากกว่าค่ะไม่ต้องมีใครมาเเคร์หรือสนใจ ถึงจะร้องไห้เเค่ได้ร้องอยู่ในห้องคนเดียวก็ยังดีค่ะ