เราเวอร์กับปัญหานี้ไปไหม;-;

คือเราอยู่ในครอบครัวของป้าเรามีสามีป้าและลูกสาวป้าหนึ่งคนเเล้วก็เรา คือเราไม่ได้อยู่กับแม่มาตั้งแต่ยังไม่ขวบเลยแล้วทางฝ่ายพ่อเราก็ส่งเราไปให้ย่าเลี้ยงจนเราโต ช่วงอนุบาลก็คือเข้าใจมาตลอดว่าป้าคือแม่แต่สักพักก็เริ่มรู้อะไรมากขึ้นเเล้วเกิดคำถามในใจว่าทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยแล้วทำไมน้องเราอีกสองคนได้อยู่กับแม่ความเป็นเด็กอ่ะเนอะ55555555เราเคยถามป้า ป้าบอกว่าแม่เหนื่อยมีงานต้องทำเราก็แบบเอ้าแล้วมีทำไมอ่ะ เเล้วน้องอ่ะ และก็เหตุการณ์เมื่อวานครูก็เรียกไปเทศน์เพราะเราไปรร.สายบ่อยก็ถามว่าที่บ้านอยู่กับใคร เเล้วทำไมไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่ เราพยายามลืมเรื่องนี้เเล้วเเต่เหมือนความรู้สึกทุกอย่างมันผุดขึ้นมาหมดเลยอ่าาTTก็กลับบ้านป้าะาทว่าร้องทำไมเราก็เราเขาก็เอาแต่บอกว่าแค่นี้เอง อยู่มาได้ตั้งนานแล้วนี่เราแบบมันไม่เเค่นั้นอ่ะตอนเด็กเราสงสัยมาตลอดแต่เราไม่อยากถามเรากลัวมากเราเซนซิทีฟด้วยบวกกับความเครียดเรื่องเรียนบ้างมันถาะมกันมาหมดเลยเหมือนยิ่งอธิบายเขาก็แย้งกลับมามันยิ่งทำให้เราเเย่ลงเหมือนจะทำเหมือนเซฟโซนแต่มันไม่ใช่เซฟโซนเลยอ่ะและเวลาที่เราอยู่ในครอบครัวเรารู้สึกตลอดที่เราอยู่กับป้ามาเรารู้สึกลึกๆในใจว่าทำไมน้องได้อยู่กับเเม่แบบเกินๆไงไม่รู้555555แต่ครอบครัวป้าก็ดีค่ะแต่เราก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพราะพี่สาวก็เหมือนไม่ค่อยชอบเรามั้งแบบเหวี่ยงใส่เราบ่อยๆเราเป็นคนที่แบบชอบหาอะไรเล่นสนุกๆก็เลยชวนพี่บ้างอะไรบ้างแต่นางก็เมินเราบ้างก็ไม่ได้อะไรเราแค่ตะหงิดๆๆ
ในใจนิดนึงงแหะๆเราไม่รู้จะทำไงเลยมาตั้งกระทู้เลยค่ะ