คือผมเป็นคนหนึ่งที่มีผลกระทบด้านจิตใจครับ
น่าว่าจะหลายปีเเล้ว เพิ่งรู้ตัวตอนนี้ที่เริ่มสอนหนังสือวิชาสุขศึกษา เกี่ยวอาการโรคซึมเศร้า ป่วยทางจิต ยิ่งเวลาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมการสอนนักเรียนเกี่ยวกับเรื่อง ขนลุกมากครับ มันบ่งบอกว่านี่คืออาการของผมชัดเจนครับ หลังจากนั้นผมได้ทำเเบบประเมิน สรุปคือผมอยู่ในระดับรุนเเรงมาก ตอนนี้ผมเครียดมากครับ ไม่รู้จะรักษายังใง ครอบครัวก็ไม่รัก ผมไม่เหลือใครจริงๆ ผมไม่กล้าจะปรึกษาเพื่อนๆเลย เพราะผมไม่อยากให้เพื่อนรู้ ผมอาย สำหรับครอบครัวผม เป็นครอบครัวที่พูดค่อนข้างหยาบหน่อยครับ ชอบทะเลโดยส่วนใหญ่ ผมโตมาด้วยการทะเลาะด้วยคำพูดหยาบ ผมเป็นลูกที่พ่อเเม่ไม่ได้รัก ผมทำอะไรผิดตลอด คำบ่นของเเม่ผมเเต่ละคำกระทบจิตใจผมมาก เเม่ผมขอบพูดใส่ให้เจ็บใจ มันกระทบมากๆครับ ผมไม่รู้ที่ผมออกมาเขียนกระทู้เรื่องครอบในครั้งนี้มันบาปรึเปล่า ยิ่งเรื่องพ่อกับเเม่ เพราะที่ผ่านผมไม่เคยเล่าความไม่พอใจต่อพ่อเเม่ให้ใครฟังเลยเพราะผมต้องรักษาหน้าตาเเละให้เกิยติเขา เเต่วันนี้ผมไม่ไหวเเล้วจริงๆ อย่างน้อยการได้ระบายในกระทู้นี้ก็ไม่มีใครรู้จัก ผมเจ็บใจมากครับ เวลาผมทำอะไรผมปิดตลอด เวลาโดนด่า เเต่ละคำมันกระทบจิตใจมากๆ ส่วนพ่อผม เป็นคอนข้างเผด็จการมากๆ ผมไม่รู้ต้องอดทนอยู่ที่บ้านอีกนานเเค่ไหน
ผมอยากหนี้มากๆ เเต่ทำไม่ได้ มันบาป พ่อผมไม่ค่อยจะบ่นสักเท่ารัย เเต่เวลาโดนทีกระทบจิตเป็นเอามากๆ เหตุการณ์หนึ่งที่ผมไม่เคยลืมเเม้เเต่วินาทีเดียว สมัยเด็กๆ ผมเล่นกับเพื่อนหน้าบ้านเเละคนก็เยอะหน้าบ้านผม ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำอะไรผิด หรืออาจไปรับพี่ๆช้ารึเปล่า เเต่ไม่น่ะครับ เพราะผมดูเวลาตลอด หรืออาจจะข้าเเค่5นาทีมั่ง เท่าที่จำความได้ ถ้าผมจำไม่ผิด ผมดูเวลาตลอดน่ะ เพราะสมัยเด็กๆหน้าที่ผมคือต้องไปรับพี่สาวกลับจากโรงเรียน ในขณะตอนนั้น ผมกำลังเล่นกับเพื่อนๆเเละผู้คนเยอะมากหน้าบ้าน ก็เห็นพ่อกลับมา เเอบนึกในใจว่า อ๋อ วันนี้พี่ๆกลับถึงเเล้วเเล้วหรา ถึงพ่อมาตามเราให้ไปรับพี่ๆ เพราะเวลาพ่ออยู่ในสวน พ่อจะเห็นรถนักเรียนของพี่ผ่านซึ่งมันจะอยู่ตรงข้ามกับสวนพ่อระหว่างนั้นมันจะมีเเม่น้ำคลอง เลยต้องออมไปรับพี่อีกฝั่งหนึ่ง เพราะไม่ผ่านฝั่งบ้านผม ตอนเห็นวินาทีที่พ่อมา เราก็จะไปหาพ่อ เเต่ที่ไหนได้พ่อลงจากรถ เเล้วมาตบเราเฉยเลย เราตกใจ เเละร้องหนักมาก จนคนที่นั่นตกใจหมดเลย คิดดูตอนนั้นเราเเค่เด็กประถมเอง จนถึงทุกวันนี้เราไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด เเละในตอนนั้น ต่างคนต่างพูดต่างถามกันไป ว่าพ่อตีผมทำไม จากวันนั้นมา ผมจำทุกวินาทีจนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่จำ ผมร้องตลอดเลยครับ เเละอีกเหตุการณ์ที่ฝั่งใจมาตลอด ตอนนั้นผมจะไปทัศนศึกษากับโรงเรียนมัธยม ซึ่งผมไม่ได้ผ้าชุดนักเรียนกลับ เเละตอนนั้นฝนมันตกด้วย พ่อเลยต้องไปส่งเราที่หอเพื่อนเปลี่ยน ซึ่งขุดมันยังไม่ได้รีด ผม้ลยต้องรีดเสื้อด้วยที่หอ พอลงจากหอเพื่อขึ้นรถ พ่อว่าความ ในใจผมนี่ ร้องเเล้ว พยายามกลั่นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา พอเข้าระดับอุดมศึกษา นานๆครั้ง ผมจะโทรกลับที่บ้าน เพราะคิดถึง เเต่สิ่งที่ได้มา เหมือนคนที่บ้านไม่อยากคุย จนถึงทุกวัน ผมเลยไม่กล้าจะโทรหาพ่อนอกจากจะมีปัญหาจริงๆ มันกลายเป็นป่มเยอะมาก พอเวลาผมพูดอะไรก็เหมือนเขาไม่เคยใส่ใจ เหมือนเขาเลี้ยงผมมาให้ผ่านๆหน้าที่ เเบบไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกเลย ้วลาำอะไรไม่ถูกใจเขา จิตใจผมเเย่มาก เวลาผมน้อยใจ เจ็บใจ ร้องไห้ ไม่พอใจ มักจะโดนว่า ปัญญาอ่อน มันอยู่เเบบนี้เรื่อยๆจนถึงตอนนี้ พ่อเเม่ผมเขาไม่รู้หรอกครับว่าคำพูดของเขาทำร้ายจิตใจผมมากๆ ในวันทีผมรู้ว่าผมป่วย ผมลองย้อนทุกเรื่องราว ผมว่า เพราะคำพูดของคนในครอบครัวนี้เเหละ ตอนนี้ร่างกายผมก็ไม่ได้เเข็งเเรง เวลาผมไปหาหมอ พวกเขาไม่ถามเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ผมเลยตัดสินใจว่าไม่อยากบอกอะไรเขาเเล้ว สวนกับเเม่ผมไม่ต้องพูดถึง กระทบจิตใจทุกวันเลย เเต่ไม่ใช่ว่าพ่อเเม่กับผมมีเเต่ด้านไม่ดี พวกเขาก็มีด้านดีเยอะพอสมควร ผมว่าเขาอาจใช้ความเคยชิน จนไม่รู้ว่ามันทำร้ายลูกอยู่ รู้ไหม เวลาเพื่อนๆมาปรึกเรื่องชีวิต เพื่อนมักจับอกว่า ดีที่มีพ่อเเม่อยู่ข้างๆ ผมนี่ร้องข้างในเลย เพราะมันตรงข้ามกับผมมากๆ เพราะเพื่อนทุกคนจะคิดว่าผมเป็นครอบครัวที่อบอุ่น เพราะผมเป็นคนไม่เคยเล่าปัญหาของตัวเอง เพราะผมจะให้เกียรติ์บุคคลเล่านั้นมากกก จนถึงตอนนี้ ผมเหนื่อยมากๆๆ ไม่รู้จะรักษายังไง ใครมีกำบังใจหรือข้อคิดดีๆบ้างครับ หรือวิธีเยียวยาให้กับผมบ้างครับ ำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำ
ใครเคยมีผลกระทบต่อติตใจบ้างครับ
น่าว่าจะหลายปีเเล้ว เพิ่งรู้ตัวตอนนี้ที่เริ่มสอนหนังสือวิชาสุขศึกษา เกี่ยวอาการโรคซึมเศร้า ป่วยทางจิต ยิ่งเวลาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมการสอนนักเรียนเกี่ยวกับเรื่อง ขนลุกมากครับ มันบ่งบอกว่านี่คืออาการของผมชัดเจนครับ หลังจากนั้นผมได้ทำเเบบประเมิน สรุปคือผมอยู่ในระดับรุนเเรงมาก ตอนนี้ผมเครียดมากครับ ไม่รู้จะรักษายังใง ครอบครัวก็ไม่รัก ผมไม่เหลือใครจริงๆ ผมไม่กล้าจะปรึกษาเพื่อนๆเลย เพราะผมไม่อยากให้เพื่อนรู้ ผมอาย สำหรับครอบครัวผม เป็นครอบครัวที่พูดค่อนข้างหยาบหน่อยครับ ชอบทะเลโดยส่วนใหญ่ ผมโตมาด้วยการทะเลาะด้วยคำพูดหยาบ ผมเป็นลูกที่พ่อเเม่ไม่ได้รัก ผมทำอะไรผิดตลอด คำบ่นของเเม่ผมเเต่ละคำกระทบจิตใจผมมาก เเม่ผมขอบพูดใส่ให้เจ็บใจ มันกระทบมากๆครับ ผมไม่รู้ที่ผมออกมาเขียนกระทู้เรื่องครอบในครั้งนี้มันบาปรึเปล่า ยิ่งเรื่องพ่อกับเเม่ เพราะที่ผ่านผมไม่เคยเล่าความไม่พอใจต่อพ่อเเม่ให้ใครฟังเลยเพราะผมต้องรักษาหน้าตาเเละให้เกิยติเขา เเต่วันนี้ผมไม่ไหวเเล้วจริงๆ อย่างน้อยการได้ระบายในกระทู้นี้ก็ไม่มีใครรู้จัก ผมเจ็บใจมากครับ เวลาผมทำอะไรผมปิดตลอด เวลาโดนด่า เเต่ละคำมันกระทบจิตใจมากๆ ส่วนพ่อผม เป็นคอนข้างเผด็จการมากๆ ผมไม่รู้ต้องอดทนอยู่ที่บ้านอีกนานเเค่ไหน
ผมอยากหนี้มากๆ เเต่ทำไม่ได้ มันบาป พ่อผมไม่ค่อยจะบ่นสักเท่ารัย เเต่เวลาโดนทีกระทบจิตเป็นเอามากๆ เหตุการณ์หนึ่งที่ผมไม่เคยลืมเเม้เเต่วินาทีเดียว สมัยเด็กๆ ผมเล่นกับเพื่อนหน้าบ้านเเละคนก็เยอะหน้าบ้านผม ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำอะไรผิด หรืออาจไปรับพี่ๆช้ารึเปล่า เเต่ไม่น่ะครับ เพราะผมดูเวลาตลอด หรืออาจจะข้าเเค่5นาทีมั่ง เท่าที่จำความได้ ถ้าผมจำไม่ผิด ผมดูเวลาตลอดน่ะ เพราะสมัยเด็กๆหน้าที่ผมคือต้องไปรับพี่สาวกลับจากโรงเรียน ในขณะตอนนั้น ผมกำลังเล่นกับเพื่อนๆเเละผู้คนเยอะมากหน้าบ้าน ก็เห็นพ่อกลับมา เเอบนึกในใจว่า อ๋อ วันนี้พี่ๆกลับถึงเเล้วเเล้วหรา ถึงพ่อมาตามเราให้ไปรับพี่ๆ เพราะเวลาพ่ออยู่ในสวน พ่อจะเห็นรถนักเรียนของพี่ผ่านซึ่งมันจะอยู่ตรงข้ามกับสวนพ่อระหว่างนั้นมันจะมีเเม่น้ำคลอง เลยต้องออมไปรับพี่อีกฝั่งหนึ่ง เพราะไม่ผ่านฝั่งบ้านผม ตอนเห็นวินาทีที่พ่อมา เราก็จะไปหาพ่อ เเต่ที่ไหนได้พ่อลงจากรถ เเล้วมาตบเราเฉยเลย เราตกใจ เเละร้องหนักมาก จนคนที่นั่นตกใจหมดเลย คิดดูตอนนั้นเราเเค่เด็กประถมเอง จนถึงทุกวันนี้เราไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด เเละในตอนนั้น ต่างคนต่างพูดต่างถามกันไป ว่าพ่อตีผมทำไม จากวันนั้นมา ผมจำทุกวินาทีจนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่จำ ผมร้องตลอดเลยครับ เเละอีกเหตุการณ์ที่ฝั่งใจมาตลอด ตอนนั้นผมจะไปทัศนศึกษากับโรงเรียนมัธยม ซึ่งผมไม่ได้ผ้าชุดนักเรียนกลับ เเละตอนนั้นฝนมันตกด้วย พ่อเลยต้องไปส่งเราที่หอเพื่อนเปลี่ยน ซึ่งขุดมันยังไม่ได้รีด ผม้ลยต้องรีดเสื้อด้วยที่หอ พอลงจากหอเพื่อขึ้นรถ พ่อว่าความ ในใจผมนี่ ร้องเเล้ว พยายามกลั่นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา พอเข้าระดับอุดมศึกษา นานๆครั้ง ผมจะโทรกลับที่บ้าน เพราะคิดถึง เเต่สิ่งที่ได้มา เหมือนคนที่บ้านไม่อยากคุย จนถึงทุกวัน ผมเลยไม่กล้าจะโทรหาพ่อนอกจากจะมีปัญหาจริงๆ มันกลายเป็นป่มเยอะมาก พอเวลาผมพูดอะไรก็เหมือนเขาไม่เคยใส่ใจ เหมือนเขาเลี้ยงผมมาให้ผ่านๆหน้าที่ เเบบไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกเลย ้วลาำอะไรไม่ถูกใจเขา จิตใจผมเเย่มาก เวลาผมน้อยใจ เจ็บใจ ร้องไห้ ไม่พอใจ มักจะโดนว่า ปัญญาอ่อน มันอยู่เเบบนี้เรื่อยๆจนถึงตอนนี้ พ่อเเม่ผมเขาไม่รู้หรอกครับว่าคำพูดของเขาทำร้ายจิตใจผมมากๆ ในวันทีผมรู้ว่าผมป่วย ผมลองย้อนทุกเรื่องราว ผมว่า เพราะคำพูดของคนในครอบครัวนี้เเหละ ตอนนี้ร่างกายผมก็ไม่ได้เเข็งเเรง เวลาผมไปหาหมอ พวกเขาไม่ถามเลยว่าเป็นยังไงบ้าง ผมเลยตัดสินใจว่าไม่อยากบอกอะไรเขาเเล้ว สวนกับเเม่ผมไม่ต้องพูดถึง กระทบจิตใจทุกวันเลย เเต่ไม่ใช่ว่าพ่อเเม่กับผมมีเเต่ด้านไม่ดี พวกเขาก็มีด้านดีเยอะพอสมควร ผมว่าเขาอาจใช้ความเคยชิน จนไม่รู้ว่ามันทำร้ายลูกอยู่ รู้ไหม เวลาเพื่อนๆมาปรึกเรื่องชีวิต เพื่อนมักจับอกว่า ดีที่มีพ่อเเม่อยู่ข้างๆ ผมนี่ร้องข้างในเลย เพราะมันตรงข้ามกับผมมากๆ เพราะเพื่อนทุกคนจะคิดว่าผมเป็นครอบครัวที่อบอุ่น เพราะผมเป็นคนไม่เคยเล่าปัญหาของตัวเอง เพราะผมจะให้เกียรติ์บุคคลเล่านั้นมากกก จนถึงตอนนี้ ผมเหนื่อยมากๆๆ ไม่รู้จะรักษายังไง ใครมีกำบังใจหรือข้อคิดดีๆบ้างครับ หรือวิธีเยียวยาให้กับผมบ้างครับ ำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำำ