คือเรื่องมีอยู่ว่าเราทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งมาประมาณเข้าปีที่ 4แล้วค่ะทำตั้งแต่ม.ต้นจนตอนนี้ขึ้นมหาลัยแล้ว ซึ่งถือว่าเป็นอายุงานที่นานสำหรับพนักงานพาร์ทไทม์อย่างเรา ที่ผ่านมาการทำงานก็ราบรื่นดีเราเป็นที่รักกับเพื่อนร่วมงานค่ะเพราะเป็นคนค่อนข้างเฟลนลี่มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน ส่วนเจ้าของร้านก็เป็นคนที่อายุมากแล้วพวกงานต่างๆการจัดการในร้านเค้าจะให้ลูกๆดูแลค่ะ ลูกเค้าก็เป็นเจ้านายเราอีกต่อนึงค่ะ เป็นผู้ชายกับผู้หญิง ซึ่งคนที่ดูแลร้านและทำงานร่วมกับพนักงานตลอดเวลาคือเราขอแทนเค้าว่า น้าน.ละกันค่ะ น้าน.เป็นผู้หญิงซึ่งก็ค่อนข้างจะสนิทกับเราเหมือนกันค่ะ เพราะเค้ามีหัวคิดแบบสมัยใหม่ชอบคุยกับเด็กๆวัยรุ่น
แต่ล่าสุดลูกชายของเจ้าของร้านอีกคน เราขอแทนว่าลุงป. เขาลาออกจากงานประจำแล้วมาช่วยกิจการที่ร้านของเขา เราก็เคารพเขาเป็นปกติในฐานะเจ้าของร้านคนนึงค่ะ แต่ว่าเราไม่ค่อยคุยกับเขาซักเท่าไหร่เพราะทำงานอยู่คนละโซนกัน หรือบางทีที่เรางานยุ่งๆลูกค้าเยอะถือถาดเสริฟหรือไปเอาของเราเจอเขาบางทีก็ไม่ได้ไหว้เพราะเราเร่งรีบกับการทำงานหรือบางครั้งไม่เห็นเขาก็มี เขาก็เอาเรื่องของเราไปฟ้องเจ้าของร้านที่เป็นแม่ของเขาว่าเราไม่เคารพเขาแล้วก็บางทีชอบหาเรื่องว่ากินข้าวไม่ดูเวร่ำเวลา ทั้งๆที่เราทำงานทั้งวันค่ะ เวลากินข้าวเราก็กินแค่เที่ยงกับเย็นเป็นปกติ หรือบางทีเรื่องจุกจิกเล็กน้อยเช่น เห็นพนักงานคุยกันก็เอาไปฟ้องเจ้าของร้าน(แม่ของเขา)ว่าเราคุยกันจนไม่ได้งาน แต่เราก็ไม่ได้อะไรค่ะเพราะคนที่ทำงานอยู่โซนเดียวกันกับเขาก็ไม่ชอบเขาเหมือนกันเพราะเขาชอบหาเรื่องอยู่แล้วและที่สำคัญยังอยากทำงานค่ะพี่ๆที่ทำงานก็สอนว่าให้อยู่ให้เป็นอย่าไปใส่ใจ
แต่เรื่องก็เกิดอีกจนได้ค่ะช่วงนี้เป็นช่วงโควิด เราก็ใส่แมสเป็นปกติอยู่แล้วเวลารับลูกค้าหรือเวลาเสริฟของให้ลูกค้า แต่เราเป็นคนหน้ามันเป็นสิวผื่นขึ้นง่าย เวลาเดินไปหยิบของหลังร้านเราจะถอดแมสออกเพื่อไม่ให้หน้าอบค่ะ แล้วลุงป.เขาก็เดินเข้ามาพอดี แล้วก็ด่าเราเลยค่ะ ขึ้นคำหยาบเลย ว่าทำไม
ไม่ใส่แมส
คิดว่า
เป็นใครมีอภิสิทธิมากหรอ เราก็เลยบอกเขาไปค่ะว่าปกติก็ใส่ แต่ว่าหน้ามันจะเป็นผื่นก็เลยพักหน้าถอดแมสออก แล้วก็สวนกลับไปว่าการขึ้นคำหยาบบ่งบอกถึงความไม่มีวุฒิภาวะอย่างแรงเลยนะ ฉันก็เป็นคนเหมือนกันถึงจะเป็นลูกจ้างแต่ก็ไม่ใช่ทาส อีกอย่างเวลาคุณอยู่ต่อหน้าลูกค้าคุณก็ไม่ใส่ แล้วลุงป.เขาก็ด่าต่อเลยค่ะ
กล้าเถียงกรูส์หรอกรูส์เป็นเจ้าของร้านนะบราๆๆๆๆ อะไรไม่รู้ แล้วเขาก็เอาไปฟ้องเจ้าของร้านแม่ของเขาอีกตามเคย คราวนี้เจ้าของร้านก็ไปพูดกับเราเพื่อนที่ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกันว่าจะไล่เราออกดีไหม แล้วก็พูดประมาณว่าถ้ามันอยากอยู่ก็ให้มันอยู่ไม่อยากอยู่ก็ให้มันไป(ปกติร้านนี้เป็นร้านที่ไม่ง้อไม่แคร์ลูกน้องอยู่แล้วค่ะ คิดจะอยากด่าอะไรก็ด่า ยกเว้นน้าน.คนเดียวค่ะที่สุภาพที่สุด)
ซึ่งตอนนี้เราก็รู้สึกเครียดค่ะเพราะจะให้หางานใหม่ก็หาได้แต่เราก็ผูกพันกับร้านนี้เหมือนกันทำมาตั้งนาน แต่ถ้าอยู่ต่อก็คงจะโดนแบบนี้เรื่อยๆเป็นลูกจ้างไม่มีสทธิเถียงอะไรทั้งนั้น รบกวนคนอ่านช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะว่าถ้าหากเกิดขึ้นกับผู้อ่านควรจะทำยังไง
ถ้าเกิดสถานการณ์ในที่ทำงานแบบนี้ควรออกหรือไม่ออกดีคะ?
แต่ล่าสุดลูกชายของเจ้าของร้านอีกคน เราขอแทนว่าลุงป. เขาลาออกจากงานประจำแล้วมาช่วยกิจการที่ร้านของเขา เราก็เคารพเขาเป็นปกติในฐานะเจ้าของร้านคนนึงค่ะ แต่ว่าเราไม่ค่อยคุยกับเขาซักเท่าไหร่เพราะทำงานอยู่คนละโซนกัน หรือบางทีที่เรางานยุ่งๆลูกค้าเยอะถือถาดเสริฟหรือไปเอาของเราเจอเขาบางทีก็ไม่ได้ไหว้เพราะเราเร่งรีบกับการทำงานหรือบางครั้งไม่เห็นเขาก็มี เขาก็เอาเรื่องของเราไปฟ้องเจ้าของร้านที่เป็นแม่ของเขาว่าเราไม่เคารพเขาแล้วก็บางทีชอบหาเรื่องว่ากินข้าวไม่ดูเวร่ำเวลา ทั้งๆที่เราทำงานทั้งวันค่ะ เวลากินข้าวเราก็กินแค่เที่ยงกับเย็นเป็นปกติ หรือบางทีเรื่องจุกจิกเล็กน้อยเช่น เห็นพนักงานคุยกันก็เอาไปฟ้องเจ้าของร้าน(แม่ของเขา)ว่าเราคุยกันจนไม่ได้งาน แต่เราก็ไม่ได้อะไรค่ะเพราะคนที่ทำงานอยู่โซนเดียวกันกับเขาก็ไม่ชอบเขาเหมือนกันเพราะเขาชอบหาเรื่องอยู่แล้วและที่สำคัญยังอยากทำงานค่ะพี่ๆที่ทำงานก็สอนว่าให้อยู่ให้เป็นอย่าไปใส่ใจ
แต่เรื่องก็เกิดอีกจนได้ค่ะช่วงนี้เป็นช่วงโควิด เราก็ใส่แมสเป็นปกติอยู่แล้วเวลารับลูกค้าหรือเวลาเสริฟของให้ลูกค้า แต่เราเป็นคนหน้ามันเป็นสิวผื่นขึ้นง่าย เวลาเดินไปหยิบของหลังร้านเราจะถอดแมสออกเพื่อไม่ให้หน้าอบค่ะ แล้วลุงป.เขาก็เดินเข้ามาพอดี แล้วก็ด่าเราเลยค่ะ ขึ้นคำหยาบเลย ว่าทำไม
ซึ่งตอนนี้เราก็รู้สึกเครียดค่ะเพราะจะให้หางานใหม่ก็หาได้แต่เราก็ผูกพันกับร้านนี้เหมือนกันทำมาตั้งนาน แต่ถ้าอยู่ต่อก็คงจะโดนแบบนี้เรื่อยๆเป็นลูกจ้างไม่มีสทธิเถียงอะไรทั้งนั้น รบกวนคนอ่านช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะว่าถ้าหากเกิดขึ้นกับผู้อ่านควรจะทำยังไง