- เราอยู่ในเฟสกลุ่มข่าวท้องถิ่น เราเห็นคนโพสย้ายออกนอกจังหวัดทุกวัน ลาเเล้วบ้านหลังที่ 2 นู่น นี่ นั่น พรรณาต่างๆ มันทำให้เราท้อ เพราะเราไม่มีที่ไป
- เราอยู่ในกลุ่มเบเกอรี่ ช่วงปีใหม่เราเตรียมของทำเบเกอรี่ขาย เเต่เราถูกยกเลิกออเดอร์จนหมด เพราะโควิทระบาดรอบ 2 เราก็เข้าใจพวกเค้าเหล่านั้น ก็ได้เเต่ตอบว่าได้ค่ะ ไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ซื้อของเตรียมไว้ทุกอย่างเเล้ว
- ในกลุ่มเบเกอรี่ โพสปั่นออเดอร์กันโครมๆ ช่วงปีใหม่ เราดีใจกับพวกเค้า เเต่ทำไมเราท้อ เรารู้สึกเคว้งคว้าง
- ในกลุ่มเบเกอรี่ โพสปั่นออเดอร์โพสปั่นออเดอร์ตรุษจีน ไม่พอขาย เเต่เราว่าง
- ในกลุ่มเบเกอรี่ เเข่งกันขายบราวนี่ราคาถูก กับเราที่ทำเเล้วรู้สึกว่าเราขายราคาเท่าเค้าไม่ได้ ทำไมต้นทุนเราถึงสูงกว่าพวกเค้าเหล่านั้น ทำไมเค้าขายกันราคานั้นได้
- ในกลุ่มเพื่อน ถ้าเราโพสอะไรลงเฟส อย่างเช่นเราทำเค้กกล้วยหอม เเล้วเราเจอกล้วยเเพง เพื่อนก็จะส่งข้อความมาบอกว่า เราทำกล้วยหวี 10 บาทเอง เเกขาย 20 เราขาย 5 บาทเองนะ เเกขายเเพงจัง พอเราถามเพื่อนว่าคิดต้นทุนดียัง เพื่อนก็บอกว่า ไม่ต้องคิดหรอก เราพอใจขายราคานี้ เราท้อกับชีวิตเราจัง
- ในกลุ่มเพื่อน เรามักจะโดนถามว่าหนักเท่าไหร่ละ ถึง 200 ยัง เเล้วหัวเราะคิกคัก ในขณะที่เราเสียใจ เเต่ก็ยิ้ม
- ในกลุ่มเพื่อน เราเหมือนเป็นตัวประหลาด รู้สึกเหมือนไม่มีเพื่อน
- ในกลุ่มพี่น้อง เรารู้สึกว่า เหมือนเราคนเดียว ไม่เอาไหนเลย ล้มเหลวจากการมีชีวิตในทุกๆ เรื่อง
- เราไม่ได้รู้สึกว่าเราอิจฉาใคร เเต่เรารู้สึกท้อ เเละไม่มีทางไป เหมือนมาสุดทางละ เหมือนเรือกำลังจะจม เเค่รอเวลา
- เรารู้สึกอยากให้คนๆ นึงตายอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่เราจะได้มีชีวิตของเราเอง ไม่ต้องไปนั่งดูเเลใคร
- เรารู้สึกผิด ที่เราดูเเลคน คนนึงไม่ดีพอ
- เรารู้สึกผิดกับลูก ที่เราสร้าง เเละเราทำให้เค้ามีความสุขได้เพียงเท่านี้ เราอยากทำให้ได้มากกว่านี้
- เราว่าเราพอกับการใช้ชีวิต กับการมีชีวิตอยู่กับความเศร้า เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่สามารถคุยกับใครได้เลยสักคน เพราะเราผิดที่เลือกมาทางนี้ตั้งเเต่ต้น
- ในขณะที่เราพิมพ์ เรามองไปที่คนๆนึง อยากจะเอามีดไปเสียบให้ตาย ถ้าเค้าตายเราจะไปไหนก็ได้ เราจะไปอยู่กับใครก็ได้ เเต่ถ้าเค้าอยู่เราก็ทิ้งไม่ลง เพราะเค้าก็คนๆนึง ที่เคยช่วยเราไว้
เราไม่รู้จะทำทางไหน ให้เรากับลูกรอด เเละเค้าคนนั้นก็รอดด้วย
ปล.เราหยุดยามาประมาณ 10 เดือนได้เเล้ว ตลอดเวลาที่กินยา เราจะนอนอย่างเดียว มือไม้เราไม่มีเเรง สมองเราเหมือนมันไม่ทำงาน คือมันตื้อ คิดอะไรก็ช้าไปหมด
รู้สึกเเบบนี้ตลอดเวลา
- เราอยู่ในกลุ่มเบเกอรี่ ช่วงปีใหม่เราเตรียมของทำเบเกอรี่ขาย เเต่เราถูกยกเลิกออเดอร์จนหมด เพราะโควิทระบาดรอบ 2 เราก็เข้าใจพวกเค้าเหล่านั้น ก็ได้เเต่ตอบว่าได้ค่ะ ไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ซื้อของเตรียมไว้ทุกอย่างเเล้ว
- ในกลุ่มเบเกอรี่ โพสปั่นออเดอร์กันโครมๆ ช่วงปีใหม่ เราดีใจกับพวกเค้า เเต่ทำไมเราท้อ เรารู้สึกเคว้งคว้าง
- ในกลุ่มเบเกอรี่ โพสปั่นออเดอร์โพสปั่นออเดอร์ตรุษจีน ไม่พอขาย เเต่เราว่าง
- ในกลุ่มเบเกอรี่ เเข่งกันขายบราวนี่ราคาถูก กับเราที่ทำเเล้วรู้สึกว่าเราขายราคาเท่าเค้าไม่ได้ ทำไมต้นทุนเราถึงสูงกว่าพวกเค้าเหล่านั้น ทำไมเค้าขายกันราคานั้นได้
- ในกลุ่มเพื่อน ถ้าเราโพสอะไรลงเฟส อย่างเช่นเราทำเค้กกล้วยหอม เเล้วเราเจอกล้วยเเพง เพื่อนก็จะส่งข้อความมาบอกว่า เราทำกล้วยหวี 10 บาทเอง เเกขาย 20 เราขาย 5 บาทเองนะ เเกขายเเพงจัง พอเราถามเพื่อนว่าคิดต้นทุนดียัง เพื่อนก็บอกว่า ไม่ต้องคิดหรอก เราพอใจขายราคานี้ เราท้อกับชีวิตเราจัง
- ในกลุ่มเพื่อน เรามักจะโดนถามว่าหนักเท่าไหร่ละ ถึง 200 ยัง เเล้วหัวเราะคิกคัก ในขณะที่เราเสียใจ เเต่ก็ยิ้ม
- ในกลุ่มเพื่อน เราเหมือนเป็นตัวประหลาด รู้สึกเหมือนไม่มีเพื่อน
- ในกลุ่มพี่น้อง เรารู้สึกว่า เหมือนเราคนเดียว ไม่เอาไหนเลย ล้มเหลวจากการมีชีวิตในทุกๆ เรื่อง
- เราไม่ได้รู้สึกว่าเราอิจฉาใคร เเต่เรารู้สึกท้อ เเละไม่มีทางไป เหมือนมาสุดทางละ เหมือนเรือกำลังจะจม เเค่รอเวลา
- เรารู้สึกอยากให้คนๆ นึงตายอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่เราจะได้มีชีวิตของเราเอง ไม่ต้องไปนั่งดูเเลใคร
- เรารู้สึกผิด ที่เราดูเเลคน คนนึงไม่ดีพอ
- เรารู้สึกผิดกับลูก ที่เราสร้าง เเละเราทำให้เค้ามีความสุขได้เพียงเท่านี้ เราอยากทำให้ได้มากกว่านี้
- เราว่าเราพอกับการใช้ชีวิต กับการมีชีวิตอยู่กับความเศร้า เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่สามารถคุยกับใครได้เลยสักคน เพราะเราผิดที่เลือกมาทางนี้ตั้งเเต่ต้น
- ในขณะที่เราพิมพ์ เรามองไปที่คนๆนึง อยากจะเอามีดไปเสียบให้ตาย ถ้าเค้าตายเราจะไปไหนก็ได้ เราจะไปอยู่กับใครก็ได้ เเต่ถ้าเค้าอยู่เราก็ทิ้งไม่ลง เพราะเค้าก็คนๆนึง ที่เคยช่วยเราไว้
เราไม่รู้จะทำทางไหน ให้เรากับลูกรอด เเละเค้าคนนั้นก็รอดด้วย
ปล.เราหยุดยามาประมาณ 10 เดือนได้เเล้ว ตลอดเวลาที่กินยา เราจะนอนอย่างเดียว มือไม้เราไม่มีเเรง สมองเราเหมือนมันไม่ทำงาน คือมันตื้อ คิดอะไรก็ช้าไปหมด