คือเราจะเกริ่นก่อนเลยว่าพ่อแม่เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยยอมเปิดรับอะไรใหม่ๆเลยอะ ชอบห้ามปรามเราทุกเรื่อง จนทุกวันนี้เค้ารู้สึกเหมือนโดนขังไว้เลย พ่อแม่เค้าห้ามทุกอย่าง เราจะยกตัวอย่างนะ อย่างเช่น ห้ามไม่ให้เค้าไปกินเลี้ยงอะไรกับเพื่อน ถึงจะไม่มีแอลกอฮอล์แม่ก็ห้ามอะ เราขอกลับดึกเพราะมันจำเป็นจิงๆแม่เค้าก้ไม่ให้กลับดึก ประชดนั่นประชดนี่ว่าเราแบบนั้นแบบนี้คือเค้าไม่เข้าใจอะ เค้าแค่อยากอยู่กัยเพื่อนบ้างอยากมีเพื่อนบ้างอยากไปไหนกับเพื่อนบ้างแต่ทำไมแม่ชอบใช้ความคืดโบราณๆอะ แม่ห้ามเราเกือบทุกอย่าง อย่างเรื่องเที่ยวก้ห้ามแม่ชอบคิดว่าเราจะไปหาผู้ชายจะไปมีอะไรกับผู้ชาย จะแอบเจอผช.อะ คือมันก็ไม่ใช่ปะ. แม่ห้ามเรามีแฟน ทั้งๆที่ตอนนี้เราอยู่ม.ปลายแล้ว คือทุกคนเข้าใจมั้ยว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งทำให้เราแอบทำอะ แทนที่แม่จะให้คำแนะนำจะไม่ดีกว่าการมาห้ามมาจับตาดูทุกฝีก้าวแบบนี้หรอ คือเค้าโครตอึดอัดอะ เค้าบอกแม่ไปบ่อยละนะ แต่แม่ก็ยังใช้ตรรกะความคิดโบราณๆเหมือนเดิม อย่างเรื่องการมีแฟนนี่วัยนี้แล้วแม่ก็ควรปล่อยๆบ้างไม่ใช่ว่าห้ามอยู่ทุกอย่าง แม่ควรที่จะสอนวิธีการป้องกันตัวเอง สอนให้เรารุ้มากกว่ามาห้ามปรามเหมือนกักขังชีวิตลูกมั้ย ปล.ไม่ใช่แค่แม่นะคะ พ่อนี่ตัวเลยค่ะชอบใช้อารมณ์เหนือเหตุผล เค้าเกลียดมากที่พ่อชอบใช้อารมณ์โดยไม่ฟังเหตุผลเค้าเลย เค้าพยายามอธิบายเหตุผลแต่พวกพ่อแม่ก้บอกว่าเถียงทั้งๆที่น้ำเสียงเค้ามันไม่ใช่เลยอะ!(ส่วนมากพ่อแม่คนอื่นที่เค้าเห็นเค้าจะสนับสนุนลูกคอยให้คำปรึกษาลูกแทนที่จะมากักขังลูกตัวเองอะ เข้าใจนะว่าเป็นห่วง แต่ก็น้อยลงหน่อย เข้าใจหัวอกวัยรุ่นหน่อย .เป็นห่วงจนลูกไม่มีความสุขเป็นของตัวเองเลย)
ทุกคนเป็นมั้ย