ตามหัวข้อเลยค่ะ คือแม่เป็นคนที่ชอบบังคับในการเรียนมาก เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง เกรดน้อยมาก เราจะโดนแม่ด่าเรื่องเรียนตลอด เราพยายามเข้าใจกับสิ่งที่ครูสอนแล้ว แต่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจเลย เข้าใจเป็นบางวิชาบางเรื่องเท่านั้น ตอนขึ้น ม.4 แม่บังคับให้เรียนวิทย์คณิต ซึ่งเราเองก็เรียนสู้เพื่อนที่เรียนพิเศษไม่ได้ เพราะเขาไปเรียนพิเศษมา ก็เลยเข้าใจทุกอย่างและเกรดดี สมัยม.ต้น เกรดเรา 3.5 อัพ ได้มากสุด 3.94 เราได้คณิตศาตร์ 2.5 ตอนนั้นแม่ด่าเราอีกโง่แค่นี้ก็ทำไมได้ เกรดเยอะแม่ก็ยังว่าเราโง่ ทำไม่ได้ 4 เต็ม เหมือนลูกคนอื่น ครอบครัวเราค่อนข้างมีฐานะยากจน เลยส่งเราเรียนพิเศษไม่ได้ แต่ส่งน้องเราเรียนพิเศษได้นะ เกรดทั้งๆที่ทั้งห้องมีเราได้เยอะสุด ตอนม.ต้นเราเรียนศิลป์ภาษาเพราะตอนสอบเข้า คะแนนได้กลางๆเลยได้เรียนสายนี้ วันไหนเกรดออกเราแทบอยากเป็นคนหูหนวกตาบวดเลยด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากฟังคำด่าจากแม่ พอขึ้นมา.ปลาย แม่ก็บังคับให้เรียนวิทย์คณิตอย่างที่ว่าเลยค่ะ เราก็พยายามตั้งใจเรียนนะ ไป ร.ร.ทุกวัน เข้าทุกคาบ แต่ไม่ทราบอะไรเลย ฟิสิก คณิตเพิ่มเติม เคมี โอ้มายก๊อดเกรดก็น้อยหล่นลงมา 2.95 ตอนม. 4 เทอม 2
พอ ม.5 เทอม 1 ได้เกรด 3.53 แม่ก็มาพูดใส่หูเราทุกวันว่า ลูกคนนั้นคนนี้ไม่ได้เรียนพิเศษแต่เกรด 3.9 อัพ คือคนเรามันก็ถนัดไม่เท่ากันจริงไหมค่ะ ไหนไปโรงเรียนต้องไปเจอครูที่ยังกะคนเป็นโรคประสาท เดี๋ยวก็ด่า เดี๋ยวก็หัวเราะอีก บางทีก็หูแว่วว่านักเรียนด่า โอ้ยมากมายก่ายกอง นู้นนี้นั้น ไหนไป ร.ร.ก็ต้องเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียว เพราะเพื่อนไม่คบ บ้านเราจน เราห่อข้าวไปกิน สาระพัด เวลามีงานกลุ่มเพื่อนก็ไม่อยากให้อยู่ด้วย ถ้าครูไม่บังคับ บางงานคนอื่นทำงานกลุ่ม เราทำเดี่ยวทั้งหมดเอง เราพยายามเก็บความรู้สึกหดหู่ไว้คนเดียว บางทีเราก็นั่งร้องให้คนเดียว เพราะนอยกับอะไรหลายๆอย่าง แม่ก็ชอบบอกว่า เป็นครูอะดี เป็นข้าราชการมีหน้ามีตาในสังคม มีเงินใช้ แต่ตามว่าจะส่งเรียนไหม ไม่ จะให้กู้เรียน จะให้เงินใช้เดือนละ 1000 บาทไปอยู่หอ แล้วกว่าจะเรียนจบต้องเป็นหนีเท่าไหร่ จบมา ต้องไปสอบแข่งกับคนอีกกี่พันกี่หมื่นคนเพื่อชิงตำแหน่ง ครูเป็นอาชีะที่ดีนะ แต่เราไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบงานเอกสาร
แม่ก็บอกว่าต้องเรียนให้ได้ เราอึดอัดมากไม่อยากเรียนเลย อีกแค่ปีเดียวก็จะจบ ม.6 แล้ว เหลือเวลาตัดสินใจอีกไม่มาก เราชอบพวกการแสดง อยากเรียนนิเทศศาตร์ หรือสัตวศาตร์ก็ได้ แต่แม่บอกถ้าไม่เรียนครูให้ ก็จะไปไหนก็ไป ตัดขาดกัน
แม่บังคับข้าราชการ
พอ ม.5 เทอม 1 ได้เกรด 3.53 แม่ก็มาพูดใส่หูเราทุกวันว่า ลูกคนนั้นคนนี้ไม่ได้เรียนพิเศษแต่เกรด 3.9 อัพ คือคนเรามันก็ถนัดไม่เท่ากันจริงไหมค่ะ ไหนไปโรงเรียนต้องไปเจอครูที่ยังกะคนเป็นโรคประสาท เดี๋ยวก็ด่า เดี๋ยวก็หัวเราะอีก บางทีก็หูแว่วว่านักเรียนด่า โอ้ยมากมายก่ายกอง นู้นนี้นั้น ไหนไป ร.ร.ก็ต้องเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียว เพราะเพื่อนไม่คบ บ้านเราจน เราห่อข้าวไปกิน สาระพัด เวลามีงานกลุ่มเพื่อนก็ไม่อยากให้อยู่ด้วย ถ้าครูไม่บังคับ บางงานคนอื่นทำงานกลุ่ม เราทำเดี่ยวทั้งหมดเอง เราพยายามเก็บความรู้สึกหดหู่ไว้คนเดียว บางทีเราก็นั่งร้องให้คนเดียว เพราะนอยกับอะไรหลายๆอย่าง แม่ก็ชอบบอกว่า เป็นครูอะดี เป็นข้าราชการมีหน้ามีตาในสังคม มีเงินใช้ แต่ตามว่าจะส่งเรียนไหม ไม่ จะให้กู้เรียน จะให้เงินใช้เดือนละ 1000 บาทไปอยู่หอ แล้วกว่าจะเรียนจบต้องเป็นหนีเท่าไหร่ จบมา ต้องไปสอบแข่งกับคนอีกกี่พันกี่หมื่นคนเพื่อชิงตำแหน่ง ครูเป็นอาชีะที่ดีนะ แต่เราไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบงานเอกสาร
แม่ก็บอกว่าต้องเรียนให้ได้ เราอึดอัดมากไม่อยากเรียนเลย อีกแค่ปีเดียวก็จะจบ ม.6 แล้ว เหลือเวลาตัดสินใจอีกไม่มาก เราชอบพวกการแสดง อยากเรียนนิเทศศาตร์ หรือสัตวศาตร์ก็ได้ แต่แม่บอกถ้าไม่เรียนครูให้ ก็จะไปไหนก็ไป ตัดขาดกัน