เรื่องมีหยู่ว่า​ตอนนั้นช่วงโควิดครับไม่ค่อยได้ทำงาน​ ผมเลยคิดจะขายรถ​มอเตอร์ไซด์​ แต่ใจหนึ่งไม่หยากขายนะครับรักมาก​ แต่ผมคิดอะไรไม่รู้ตอนนั้นมึนๆ​ แล้วประกาสขายออนไลน์​ มีขายคน1บอกผมว่าจะซื้อ​ เขาบอกผมให้มาที่ร้านเขา​ เขาจะให้ค่านํ้ามัน​เขาก็โอนมาให้ก่อน แต่ผมก็ไปเซื้อเขา​ ไปถึงเขาก็ดูรถดูเสร็จก็ สตาร์ทรถไปเลยแบบเร็ว
ทำก็ตกใจ​ แต่ผมก็คิดว่าร้านเขาหยู่นี้ยังไงก็ต้องกลับมา​ ผมถามคนในร้านคน1
เขาบอกว่าเจ้าของร้านยังไม่มา​ ไอนั่นไม่ใช้เจ้าของร้าน​ ขโมยแน่ๆ​ ตอนนั้นผมยืนไม่ไหวเลยขาอ่อนไปหมด​ ตกใจมากๆ
ผมโทรแจ้งตำรวจ191 กับโทรไม่ติดโทรเป็นร้อยๆ​ ผมก็ได้แต่ร้องห้าย​ โทรบอกย้าดพี่น้องบอกพ่อแม่​ เขาบอกให้ผมนั้งแทกซี่​กลับมา​ ผมก็ได้แต่ร้องรถที่รักมากๆ​ ไม่หน้าคิดไปขายเลยไม่หน้าทำแบบนี้โง่จริงๆผมก็ได้ถามป้าขับแท็กซี่​ เขาก็แนะนำผม​ ให้แจ้งทางวิทายุ​ เขาก็ช่วยอีกแรง​ มาถึง​บ้าน​ผมแทบจะบ้าตายครับ
โดนด่าไม่ใช้แค่ด่า​แต่คนในครอบครัวร้องห้ายเสียใจกับสิ่งที่ผมทำ​ ผมเห็นนํ้าตาพ่อ
กับแม่และครอบครัว​ เจ็บจนจะตาย​ครอบครัวก็พาไปแจ้งความ​ตำรว​จ​  ตำรวจบอกว่าคงไม่ได้คืนหรอกคงโดนแยกเป็นชิ้นละมัง​ โง่ไปเซื้อคนง่ายๆได้ไงตำรวจบอกแบบนี้​ มันก็จริงนะ​ ผมก็ได้แต่เสียใจ
ผมก็เป็นคนคิดมากด้วยร้องห้ายเครียดหนัก​ ผมคิดไม่ออกผมคิดได้แค่ถ้าตายไปได้คงดีผมจะฆ้าตัวตาย ผมทั้งร้องห้ายทั้งเครียด​ งานก็ไม่ได้ทำเพราะไม่มีรถ ผมคิดอะไรไม่ออกเลย​  แม่ผมรู้ว่าผมตอนนี้เครียดมากๆ​ แม่ผมเขาก็ไปพาเพื่อนซึ้งเป็นญาติ​พี่น้องที่ผมสนิท​มาก​ มาเพื่อไม่ให้ผมเครียดไปมากกว่าเดิม​ ผมก็ได้คุยและละบาย​ ผมก็ดีขึ้นมาอีกนิดๆ​ แต่ก็ยังเป็นแผลในใจ​ ผมมาคิดดีๆนี้เป็นกรรมแน่ๆ
ผมก็เปลี่ยนจากคนอารมณ์ดี​ กายมาเป็นคนขี้กลัว​ ไม่ค่อยพูด​ เห็นคนอื่นขับรถก็ได้แต่มองจนสุดสายตาคิดว่ารถตัวเอง

ผมยังทำใจไม่ได้เลยมันก็จริงนะของนอกกาย​ ไม่ตายหาเอาไหม​่ แต่ผมนี้สิโง่จริง
ไม่หน้าทำแบบนั้นเลย
รถหายด้วยความโง่ของตัวเอง​