เราอายุ 34 มีแฟนแต่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำงานแล้ว
บ้านเรากับที่ทำงานเราห่างกันประมาณ 80 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2.30 ชม (เดินทางขนส่งสาธารณะ) ก่อนหน้านี้เราซื้อรถลองขับเอง แต่ขับไม่คล่องแล้วหาที่จอดยาก เราเลยยกรถให้ที่บ้าน (ผ่อนหมดแล้ว) ให้แม่กับน้องใช้
ปกติ จันทร์-ศุกร์ เราจะพักหอพักใกล้ที่ทำงาน แม่เรามักชอบให้กลับบ้านทุกเสาร์-อาทิตย์ บางเสาร์มี OT ครึ่งวันเช้าก็ต้องกลับ ช่วงแรกเราก็กลับแบบนั้นตลอด แต่รู้สึกเหนื่อยเพราะเหมือนวันหยุดหมดไปกับการเดินทางไปกลับบ้าน บางทีแม่ก็ให้น้องเราขับมาส่งแต่ก็ต้องออกตั้งแต่กลางวันของวันอาทิตย์เพราะไม่อยากให้น้องขับรถตอนกลางคืน เราก็รู้สึกเหมือนเสียวันอาทิตไปเฉยๆวันนึงเลย
1 ปีที่ผ่านมาเรามีแฟน เราจะไปหาแฟนกินข้าวบ้านแฟน ซึ่งอย่ห่างจากหอพักและที่ทำงานเราประมาณ 40นาที เสาร์อาทิตย์เราแบ่งใช้เวลากับแฟน เพราะวันธรรมดาไม่ได้เจอกัน เราเลยขอแม่ว่าบางอาทิตย์ขอไม่กลับบ้าน ทุกครั้งแม่มักงอนเรา พูดเชิงน้อยใจแล้ววางโทรศัพท์ใส่เรา เรารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่แม่ทำแบบนี้ เคยถามแม่ตรงๆแม่ก็บอกว่าเกรงใจพ่อแม่เขา ไม่อยากให้เราไปบ้านแฟนบ่อยๆ
แต่เดิมจริงๆเราไม่ค่อยชอบกลับบ้านอย่แล้วสมัยเรียนเราอย่หอพักตลอด เราเคยกลับไปทำงานแล้วพักที่บ้าน 2ปี เราทะเลาะกับแม่วันเว้นวันเรื่องไร้สาระ แม่เราชอบใช้อารมณ์เราเคยมีเผลอใช้อารมณ์กลับเลยรู้สึกไม่ดี และแม่ชอบบังคับให้กลับบ้านเร็ว หลังเราเรียนต่อป.โท เราเลยตั้งใจว่าเราจะย้ายที่ทำงานไปอย่ไกลที่บ้านหน่อย เพื่อเป็นเหตุผลให้อย่หอพักต่อ
ทุกวันนี้เรามักบอกแม่แค่ว่าอาทิตย์นี้เราไม่กลับบ้านนะ ก็เหมือนรู้กันว่าเราไปเจอแฟน แม่ก็มักเครียด และไม่คุยกับเรา ทำให้เราแทบไม่กล้าโทรคุยเล่นกับแม่ เหมือนแม่จะถามเราตลอดว่าจะกลับบ้านไหม (ปล แฟนเราแม่ไม่ได้ห้ามคบอะไร เป็นคนที่บ้านเราโอเค )
เราอยากให้ชีวิตเป็นของตัวเราเอง อยากกลับบ้านเมื่อต้องการ ใช้ชีวิตของเราเองบ้างในวันหยุด อยากหาทางออกกับเรื่องนี้เราไม่อยากให้แม่เกลียดเรา แต่เราก็อยากมีชีวิตของตัวเอง
เหนื่อยกับการที่ต้องทำตามความต้องการของแม่
บ้านเรากับที่ทำงานเราห่างกันประมาณ 80 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2.30 ชม (เดินทางขนส่งสาธารณะ) ก่อนหน้านี้เราซื้อรถลองขับเอง แต่ขับไม่คล่องแล้วหาที่จอดยาก เราเลยยกรถให้ที่บ้าน (ผ่อนหมดแล้ว) ให้แม่กับน้องใช้
ปกติ จันทร์-ศุกร์ เราจะพักหอพักใกล้ที่ทำงาน แม่เรามักชอบให้กลับบ้านทุกเสาร์-อาทิตย์ บางเสาร์มี OT ครึ่งวันเช้าก็ต้องกลับ ช่วงแรกเราก็กลับแบบนั้นตลอด แต่รู้สึกเหนื่อยเพราะเหมือนวันหยุดหมดไปกับการเดินทางไปกลับบ้าน บางทีแม่ก็ให้น้องเราขับมาส่งแต่ก็ต้องออกตั้งแต่กลางวันของวันอาทิตย์เพราะไม่อยากให้น้องขับรถตอนกลางคืน เราก็รู้สึกเหมือนเสียวันอาทิตไปเฉยๆวันนึงเลย
1 ปีที่ผ่านมาเรามีแฟน เราจะไปหาแฟนกินข้าวบ้านแฟน ซึ่งอย่ห่างจากหอพักและที่ทำงานเราประมาณ 40นาที เสาร์อาทิตย์เราแบ่งใช้เวลากับแฟน เพราะวันธรรมดาไม่ได้เจอกัน เราเลยขอแม่ว่าบางอาทิตย์ขอไม่กลับบ้าน ทุกครั้งแม่มักงอนเรา พูดเชิงน้อยใจแล้ววางโทรศัพท์ใส่เรา เรารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่แม่ทำแบบนี้ เคยถามแม่ตรงๆแม่ก็บอกว่าเกรงใจพ่อแม่เขา ไม่อยากให้เราไปบ้านแฟนบ่อยๆ
แต่เดิมจริงๆเราไม่ค่อยชอบกลับบ้านอย่แล้วสมัยเรียนเราอย่หอพักตลอด เราเคยกลับไปทำงานแล้วพักที่บ้าน 2ปี เราทะเลาะกับแม่วันเว้นวันเรื่องไร้สาระ แม่เราชอบใช้อารมณ์เราเคยมีเผลอใช้อารมณ์กลับเลยรู้สึกไม่ดี และแม่ชอบบังคับให้กลับบ้านเร็ว หลังเราเรียนต่อป.โท เราเลยตั้งใจว่าเราจะย้ายที่ทำงานไปอย่ไกลที่บ้านหน่อย เพื่อเป็นเหตุผลให้อย่หอพักต่อ
ทุกวันนี้เรามักบอกแม่แค่ว่าอาทิตย์นี้เราไม่กลับบ้านนะ ก็เหมือนรู้กันว่าเราไปเจอแฟน แม่ก็มักเครียด และไม่คุยกับเรา ทำให้เราแทบไม่กล้าโทรคุยเล่นกับแม่ เหมือนแม่จะถามเราตลอดว่าจะกลับบ้านไหม (ปล แฟนเราแม่ไม่ได้ห้ามคบอะไร เป็นคนที่บ้านเราโอเค )
เราอยากให้ชีวิตเป็นของตัวเราเอง อยากกลับบ้านเมื่อต้องการ ใช้ชีวิตของเราเองบ้างในวันหยุด อยากหาทางออกกับเรื่องนี้เราไม่อยากให้แม่เกลียดเรา แต่เราก็อยากมีชีวิตของตัวเอง