สวัสดีค่ะ คือช่วงหลายวันที่ผ่านมาเราได้สอบธีสิสเป็นครั้งที่สาม งานธีสิสของเราเป็นงาน graphic novel ตอนเสนอไปก็ได้รับคอมเม้นปกติ จนมาสะดุดกับคอมเม้นของอาจาย์สองท่าน คือเขาก็คอมเม้นให้เราพัฒนาในด้านดีค่ะ เราเข้าใจ แต่จุดทีเขาคอมเม้นเรามันเป็นจุดเซนซิทีปของเรามาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสไตล์การวาดหรือเรื่องในอนาคต อจ.ที่คอมเม้นเรื่องสไตล์ภาพคือเหมือให้เราลองปรับเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ดูไหม ปรับนิดนึงไรเงี้ย แต่แบบ...สไตล์ลายเส้นเราเป็นแบบนี้ มันเปลี่ยนยาก ลายเส้นก็เหมือนลายเซ็น เราวาดภาพจนเพื่อนจำลายเส้นเราได้อ่ะ มันเปลี่ยนยากมาก กลัวปรับแล้วไม่สวย ( เรื่องสไตล์การวาดถามที่ปรึกษาแล้วเขาไม่ติดอะไร ก็ทำเท่าที่เราได้ ) ส่วนอาจารย์อีกคนจี้ปมเราแรงมาก คำพูดเขายังติดตรึงในใจเราอยู่เลยคะ
" ลองถามตัวเองดูว่าจบออกไปคุณจะไปทางด้านไหน ถ้าในฐานะด้าน illustrtor ผมว่างานมันยังไม่ได้ มันยังไม่สุด คุณควรจะคำนึงcomposition มากกว่านี้ แต่ถ้าคุณบอกจะไปด้าน Bookdesign ก็อีกอย่างนึง แต่ถ้าอย่างงั้นการทำหนังสือของคุณก็จะต้องปราณีตมาก "
หัวเบลอไปเลย เมื่อเจอประโยคนี้...คือตั้งแต่เด็กจนโต เรารักการวาดรูปมาก เพราะเวลาเราไม่สบายใจ เครียด เศร้า มีปัญหาอะไรที่บอกใครไม่ได้ เราจะบรรเทาด้วยการวาดรูปมาตลอด และช่วงที่เรียนม.ปลายเราก็เรียนสายศิลปะมา แต่ฝีมือเรามันก็ยังไม่ดีพอเมื่อเทียบกับคนอื่น เรารู้สึกอิจฉาคนที่มีพรสวรรค์ด้านนี้มากนะ เพราะเราพยายามแสวงแล้วแต่มันก็ยังแย่อยู่เลย เราใช้เกรดเป็นการวัดงานตัวเราเอง พอขึ้นมหาลัยเราก็มาเรียนกราฟิก เราก็ยังรู้สึกว่างานเรามันก็ยังแย่อยู่ ( ดูจากเกรดอีกตามเคย555 ถึงแม่บางวิชามันจะไม่ได้แย่ค่อนไปทางดี ก็ยังไม่มั่นใจในงานตัวเองอยู่ดี) อาจจะเพราะไม่มีใครมาบอกเราว่างานเราพัฒนาไหม ช่วงมหาลัยเราฝึกวาดรูปหนักมาก ก็พัฒนาขึ้นอาศัยถามเพื่อน 555 แต่คอมเม้นครั้งนี้เหมือนตอกย้ำว่างานเรามันยังไม่เข้าตาเขา ไม่ดีงั้นงี้ ซึ่งปมเรื่องความไม่มั่นใจของงานออกแบบพอมันโดนขยี้ เราเสียศูนย์ไปเลย หมดความมั่นใจไปเยอะมาก จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ เราอยากจะดึงตัวเองออกมาจากการเสียศูนย์ แต่สุดท้ายมันก็กลับมาจมปลักอีก เราไม่เคยคาดหวังว่าจบไปเราจะทำงานด้านนี้เลย เราแค่อยากทำในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่รัก พอสิ่งที่รักถูกคนอื่นทำให้เราต้องไปเครียดกับมัน เราหมดแรงเลย อจ.ไม่ผิดที่พูดแบบนี้ แต่คำบางคำมันทำร้ายเราพอสมควร ทุกคนมีวิธีฮีลใจตัวเองยังไงบ้างคะ เราไม่อยากเสียศูนย์ไปมากกว่านี้แล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ฮีลใจตัวเองจากคอมเม้นเสนอธีสิส
" ลองถามตัวเองดูว่าจบออกไปคุณจะไปทางด้านไหน ถ้าในฐานะด้าน illustrtor ผมว่างานมันยังไม่ได้ มันยังไม่สุด คุณควรจะคำนึงcomposition มากกว่านี้ แต่ถ้าคุณบอกจะไปด้าน Bookdesign ก็อีกอย่างนึง แต่ถ้าอย่างงั้นการทำหนังสือของคุณก็จะต้องปราณีตมาก "
หัวเบลอไปเลย เมื่อเจอประโยคนี้...คือตั้งแต่เด็กจนโต เรารักการวาดรูปมาก เพราะเวลาเราไม่สบายใจ เครียด เศร้า มีปัญหาอะไรที่บอกใครไม่ได้ เราจะบรรเทาด้วยการวาดรูปมาตลอด และช่วงที่เรียนม.ปลายเราก็เรียนสายศิลปะมา แต่ฝีมือเรามันก็ยังไม่ดีพอเมื่อเทียบกับคนอื่น เรารู้สึกอิจฉาคนที่มีพรสวรรค์ด้านนี้มากนะ เพราะเราพยายามแสวงแล้วแต่มันก็ยังแย่อยู่เลย เราใช้เกรดเป็นการวัดงานตัวเราเอง พอขึ้นมหาลัยเราก็มาเรียนกราฟิก เราก็ยังรู้สึกว่างานเรามันก็ยังแย่อยู่ ( ดูจากเกรดอีกตามเคย555 ถึงแม่บางวิชามันจะไม่ได้แย่ค่อนไปทางดี ก็ยังไม่มั่นใจในงานตัวเองอยู่ดี) อาจจะเพราะไม่มีใครมาบอกเราว่างานเราพัฒนาไหม ช่วงมหาลัยเราฝึกวาดรูปหนักมาก ก็พัฒนาขึ้นอาศัยถามเพื่อน 555 แต่คอมเม้นครั้งนี้เหมือนตอกย้ำว่างานเรามันยังไม่เข้าตาเขา ไม่ดีงั้นงี้ ซึ่งปมเรื่องความไม่มั่นใจของงานออกแบบพอมันโดนขยี้ เราเสียศูนย์ไปเลย หมดความมั่นใจไปเยอะมาก จนตอนนี้ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ เราอยากจะดึงตัวเองออกมาจากการเสียศูนย์ แต่สุดท้ายมันก็กลับมาจมปลักอีก เราไม่เคยคาดหวังว่าจบไปเราจะทำงานด้านนี้เลย เราแค่อยากทำในสิ่งที่ชอบ สิ่งที่รัก พอสิ่งที่รักถูกคนอื่นทำให้เราต้องไปเครียดกับมัน เราหมดแรงเลย อจ.ไม่ผิดที่พูดแบบนี้ แต่คำบางคำมันทำร้ายเราพอสมควร ทุกคนมีวิธีฮีลใจตัวเองยังไงบ้างคะ เราไม่อยากเสียศูนย์ไปมากกว่านี้แล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ