แบบนี้เรียกว่าหมดรักไหมคะ?
ยาวหน่อยนะคะคือตอนนี้เครียดมาก
เรากับแฟนคบกันมา 3ปีแล้วค่ะตอนแรกยายยังไม่รู้ว่าเราคบกันจะรู้แต่แม่เราพอยายเรารู้เขาก็ไปคุยกับที่บ้านแฟนเรา ยายเราหัวโบราณถ้ารู้ว่านอนด้วยกันก็จะต้องแต่งงานกันก่อนยายเราจะไปคุยกับเขาก็มีการโทรไปหาทางฝั่งแฟนเราแม่เขาก็เรียกเราไปหาก่อนวันที่ยายเราจะไปเขาก็ถามว่าเรารักกันไหมอยากจะอยู่ด้วยกันไหมแฟนเราก็บอกว่ารักเราอยากจะอยู่กับเราซึ่งเราก็ตอบเขาแบบนั้นแม่แฟนเราก็บอกว่าถ้ารักกันจริงๆก็โอเครลูกรักใครแม่ก็รักด้วย พอวันต่อมาก็มาคุยเรื่องหมั้นกันไว้ก็เรียบร้อยหมั้นกันเดือนตุลาคม63 ที่ผ่านมาได้เดือนแต่งมีนาคม64 ทางบ้านเรากับแฟนก็โอเครตกลงคุยค่าสินสอดกันเรียบร้อย (ก่อนหน้าที่จะหมั้นกันแฟนเราไม่ได้ทำงานนะคะมีแต่เราทำ) หลังจากนั้นเขาก็ไปทำงานกับเพื่อนเขาอยู่ต่างจังหวัดซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากบ้านเท่าไหร่ไปกลับแค่30โล เพื่อที่จะเก็บเงินมาแต่งเราช่วยแม่เขางานเขาเป็นงานไปกลับนะคะเลิกงานก็จะกลับมานอนบ้านเขาทุกวัน เราสองคนยังไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงจะหมั้นกันแล้วก็อยู่บ้านใครบ้านมันปกติเขาก็ไม่ค่อยมาหาเราอยู่แล้วเขาจะมาหาเราก็แค่ตอนเขาเมาซึ้งก็อาทิตย์ละ2วันเรานับได้เลยมันเริ่มมาเป็นตอนเราคบกันได้ประมาณ2ปีกว่าๆ ก่อนเขาจะไปทำงานเขาก็ไม่เคยพาเราไปไหนอยู่แล้วไม่เคยพาไปเที่ยวไม่เคยพาไปกินข้าวจะเจอกันก็แค่ตอนกลางคืน ตั้งแต่คบกันมาไปกินข้าวด้วยกันไม่ถึง20ครั้งไม่เคยพาไปเที่ยวหรือพาไปเจอเพื่อนของเขาสักคนเดียว ก่อนจะหมั้นก็คบกันแบบหลบๆซ่อนๆพ่อแม่เขาเวลาเราไปบ้านเขาทุกครั้งจะไปตอนพ่อแม่เขาหลับรองเท้าก็ต้องเอาไปเก็บในห้อง จะออกจากห้องทีก็ตอนบ่าย3ตอนที่แม่เขาไปรับน้องที่รร.เขาไม่เคยจะหาข้าวหาน้ำมาให้เรากินเลยมีแต่บอกว่ารอแม่ไปก่อนเดี๋ยวจะพาไปกินทุกคนคิดดูเราต้องทนหิวกี่ชม.ซึ่งเขาก็ลงไปกินข้าวคนเดียวที่ครัวบ้านเลาแล้วก็ปล่อยเราหิวอยู่แบบนั้นซึ่งมาบ้านเราเราไม่เคยปิดแม่เราไม่เคยให้เขาอดมันเป็นแบบนี้มาตลอดจนเราหมั้นกันแล้วแม่เขาก็บอกให้เราไปหาเขาก็บอกว่าไม่ต้องไปหรอกจนทุกวันนี้เขาก็ไม่พาเราไปหาแม่เขาเลย แม่เขาอยากจะรู้จักเราอยากให้เราไปหาอยากให้ไปทำนั้นนี่ช่วยอยากให้ไปกินข้าวด้วยแต่แฟนเราก็ไม่ให้เราไปซึ่งเราก็ไม่กล้าไปเองเพราะเราไม่เคยไปไม่เคยคุยถ้าไปคนเดียวเราไม่รู้จะทำตัวยังไง ลืมเล่าก่อนเขาจะไปทำงานเวลาเราไปหาเขาเขาก็ไม่ได้มาเปิดประตูให้เราไล่เรากลับทุกครั้งทั้งที่เราตั้งใจไปหาเขาถึงบ้านเขาก็จะปล่อยให้เรากลับดึกๆแบบนั้นอ้างนั้นนี่สารพัดย้ำนะว่าทุกครั้ง
มีแต่เวลาเขาอยากมาหาเราเองเราก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมเรายอมเขาขนาดนั้น จนเราหมั้นกันล่ะคบกันถึง3ปี. หลังจากเขาไปทำงานได้เกือบ2เดือนเขาก็เปลี่ยนไปชนิดที่ว่าแย่กว่าเดิมมากๆ เขาจะไม่สนใจเราไม่เคยถามอะไรเราเลยตอบแชททุกคนยกเว้นเราพอเราถามเขาก็จะบอกว่าทำงานไม่ว่างตอบ แต่ตอบคนอื่นได้เราก็ถามเขาว่าเป็นเพราะอะไรถึงตอบคนอื่นได้แต่กับเราที่เป็นแฟนกลับไม่ว่างแม้แต่จะพิมบอกว่าทำงานอยู่ ก็เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้เขาไม่ค่อยมาหาเราหรอกจะมาแค่ตอนไปกินเหล้าเมามาตี3ตี4กลับ9โมง เป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่ไปทำงาน. เรา2คนไม่ได้ไปไหนด้วยกันไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันตั้งแต่วันที่หมั้นกันจนถึงทุกวันนี้ เขาจะไม่ทักมาหาเรามีแต่เราทักหาเขาโทรหาเขา
เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรสำหรับเขาพอเราถามว่ายังรักเราเหมือนเดิมอยู่ไหมเขาก็จะตอบว่ายังรักเหมือนเดิมแต่เขาเปลี่ยนไปมาก เราเคยคุยกับเขาว่าเราจะแต่งกันแล้วทำไมเราไม่มาอยู่ด้วยกันเราอยากอยู่กับเธอมากนะเขาก็จะบอกว่าอย่างี่เง่าอย่าหาเรื่องเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่กับเราขนาดนั้น เวลานอนด้วยกันเขาก็จะไม่ชอบให้เราไปกอดเขาเอาแต่บอกว่าอึดอัด มันเหมือนเราเป็นของตายเสร็จแล้วเขาก็หันหลังให้มันเป็นหนักขึ้นเรื่อย เราเริ่มทะเลาะกันทุกวันคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง มันเหมือนยิ่งคุยกันยิ่งเข้ากันไม่ได้ยิ่งอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราเหนื่อยมากล่าสุดเราคุยกับเขาเรื่องงานแต่งเพราะมันจะใกล้เข้ามาแล้วเขาก็หาว่าเราหาเรื่องทะเลาะทั้งๆที่เราชวนคุยเพราะมันจะถึงวันงานแล้วเราก็อยากรู้ว่าเราจะจัดอะไรยังไงกันเรื่องชุดเรื่องของชำร่วยเรื่องจัดงานแล้วจะไปอยู่บ้านใคร
เขาก็ตัดสายไม่อยากคุยแล้วก็ไม่คุยกับเราหลายวันจนเราต้องโทรไปง้อเขาแล้วเราชวนคุยเรื่องนี้ทีไรเราก็จะทะเลาะกันไม่คุยกันซึ่งเราเหนื่อยและท้อมากที่จะเป็นคนตามเลาฝ่ายเดียวยิ่งคบกันต่อเรายิ่งเหนื่อยเราเจ็บปวดมากที่เขาเป็นคนไม่มีความเป็นผู้นำไม่มีเลยสักนิดทั้งที่บ้านเขาก็ต้องเตรียมแค่สินสอดส่วนจัดงานอะไรเรื่องชุดเรื่องทุกอย่างบ้านเราก็เป็นคนออกจนตอนนี้เราไม่ได้คุยกัน10วันแล้วเราก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อทั้งที่อีกแค่20วันก็จะแต่งกันแล้ว แต่เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องงานเรื่องการ์ดเรื่องของชำร่วยชุดสถานที่เลย แม้แต่ชุดเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวเขายังไม่มาสนใจว่าจะเอาแบบไหนไม่ดูไม่สนใจไม่เอาอะไรเลย ซึ่งตอนนี้ที่บ้านเราก็ถามแล้วว่าจะเอายังไงแบบไหนเราไม่รู้จะตอบเขายังไง เราบอกแม่เราว่าเราเหนื่อยมากเราเล่าทุกอย่างให้แม่เราฟังทั้งหมดเพราะเรากับแม่เราจะสนิทกันจะคุยกันได้ทุกเรื่อง ความรู้สึกเราตอนนี้มันเจ็บปวดมันไปต่อไม่ไหวแล้วเราอยากเลิกเราไม่อยากจะแต่งแล้วตอนนี้ยังเป็นขนาดนี้แล้วถ้าแต่งกันไปชีวิตเราจะเป็นยังไง
เราไปบอกยายเราว่าเราเหนื่อยเราท้อมากเราไม่อยากแต่งแล้วยายเราก็โวยใหญ่ไม่ยอมเราไม่รู้เราจะทำยังไงดี เขาไม่เคยสนใจเราไม่อยากอยู่กับเราแล้วเขามีเราอยู่เพื่ออะไร ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะตอนนี้ยังไม่พร้อมเลยที่จะไปเจอชะตากรรมชีวิตที่ไม่มีความเป็นผู้นำแบบนั้น
เราจะทำยังไงดีเราไม่อยากแต่งแล้วเราอยากจะอยู่คนเดียวเพราะตอนนี้เราดูเขาเขาก็มีความสุขดีที่ไม่มีเราที่จริงเรื่องของเรามันมีเยอะกว่านี้ซึ้งเราก็เหนื่อยมากๆ
แบบนี้เรียกว่าหมดรักไหมคะ?
ยาวหน่อยนะคะคือตอนนี้เครียดมาก
เรากับแฟนคบกันมา 3ปีแล้วค่ะตอนแรกยายยังไม่รู้ว่าเราคบกันจะรู้แต่แม่เราพอยายเรารู้เขาก็ไปคุยกับที่บ้านแฟนเรา ยายเราหัวโบราณถ้ารู้ว่านอนด้วยกันก็จะต้องแต่งงานกันก่อนยายเราจะไปคุยกับเขาก็มีการโทรไปหาทางฝั่งแฟนเราแม่เขาก็เรียกเราไปหาก่อนวันที่ยายเราจะไปเขาก็ถามว่าเรารักกันไหมอยากจะอยู่ด้วยกันไหมแฟนเราก็บอกว่ารักเราอยากจะอยู่กับเราซึ่งเราก็ตอบเขาแบบนั้นแม่แฟนเราก็บอกว่าถ้ารักกันจริงๆก็โอเครลูกรักใครแม่ก็รักด้วย พอวันต่อมาก็มาคุยเรื่องหมั้นกันไว้ก็เรียบร้อยหมั้นกันเดือนตุลาคม63 ที่ผ่านมาได้เดือนแต่งมีนาคม64 ทางบ้านเรากับแฟนก็โอเครตกลงคุยค่าสินสอดกันเรียบร้อย (ก่อนหน้าที่จะหมั้นกันแฟนเราไม่ได้ทำงานนะคะมีแต่เราทำ) หลังจากนั้นเขาก็ไปทำงานกับเพื่อนเขาอยู่ต่างจังหวัดซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากบ้านเท่าไหร่ไปกลับแค่30โล เพื่อที่จะเก็บเงินมาแต่งเราช่วยแม่เขางานเขาเป็นงานไปกลับนะคะเลิกงานก็จะกลับมานอนบ้านเขาทุกวัน เราสองคนยังไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงจะหมั้นกันแล้วก็อยู่บ้านใครบ้านมันปกติเขาก็ไม่ค่อยมาหาเราอยู่แล้วเขาจะมาหาเราก็แค่ตอนเขาเมาซึ้งก็อาทิตย์ละ2วันเรานับได้เลยมันเริ่มมาเป็นตอนเราคบกันได้ประมาณ2ปีกว่าๆ ก่อนเขาจะไปทำงานเขาก็ไม่เคยพาเราไปไหนอยู่แล้วไม่เคยพาไปเที่ยวไม่เคยพาไปกินข้าวจะเจอกันก็แค่ตอนกลางคืน ตั้งแต่คบกันมาไปกินข้าวด้วยกันไม่ถึง20ครั้งไม่เคยพาไปเที่ยวหรือพาไปเจอเพื่อนของเขาสักคนเดียว ก่อนจะหมั้นก็คบกันแบบหลบๆซ่อนๆพ่อแม่เขาเวลาเราไปบ้านเขาทุกครั้งจะไปตอนพ่อแม่เขาหลับรองเท้าก็ต้องเอาไปเก็บในห้อง จะออกจากห้องทีก็ตอนบ่าย3ตอนที่แม่เขาไปรับน้องที่รร.เขาไม่เคยจะหาข้าวหาน้ำมาให้เรากินเลยมีแต่บอกว่ารอแม่ไปก่อนเดี๋ยวจะพาไปกินทุกคนคิดดูเราต้องทนหิวกี่ชม.ซึ่งเขาก็ลงไปกินข้าวคนเดียวที่ครัวบ้านเลาแล้วก็ปล่อยเราหิวอยู่แบบนั้นซึ่งมาบ้านเราเราไม่เคยปิดแม่เราไม่เคยให้เขาอดมันเป็นแบบนี้มาตลอดจนเราหมั้นกันแล้วแม่เขาก็บอกให้เราไปหาเขาก็บอกว่าไม่ต้องไปหรอกจนทุกวันนี้เขาก็ไม่พาเราไปหาแม่เขาเลย แม่เขาอยากจะรู้จักเราอยากให้เราไปหาอยากให้ไปทำนั้นนี่ช่วยอยากให้ไปกินข้าวด้วยแต่แฟนเราก็ไม่ให้เราไปซึ่งเราก็ไม่กล้าไปเองเพราะเราไม่เคยไปไม่เคยคุยถ้าไปคนเดียวเราไม่รู้จะทำตัวยังไง ลืมเล่าก่อนเขาจะไปทำงานเวลาเราไปหาเขาเขาก็ไม่ได้มาเปิดประตูให้เราไล่เรากลับทุกครั้งทั้งที่เราตั้งใจไปหาเขาถึงบ้านเขาก็จะปล่อยให้เรากลับดึกๆแบบนั้นอ้างนั้นนี่สารพัดย้ำนะว่าทุกครั้ง
มีแต่เวลาเขาอยากมาหาเราเองเราก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมเรายอมเขาขนาดนั้น จนเราหมั้นกันล่ะคบกันถึง3ปี. หลังจากเขาไปทำงานได้เกือบ2เดือนเขาก็เปลี่ยนไปชนิดที่ว่าแย่กว่าเดิมมากๆ เขาจะไม่สนใจเราไม่เคยถามอะไรเราเลยตอบแชททุกคนยกเว้นเราพอเราถามเขาก็จะบอกว่าทำงานไม่ว่างตอบ แต่ตอบคนอื่นได้เราก็ถามเขาว่าเป็นเพราะอะไรถึงตอบคนอื่นได้แต่กับเราที่เป็นแฟนกลับไม่ว่างแม้แต่จะพิมบอกว่าทำงานอยู่ ก็เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้เขาไม่ค่อยมาหาเราหรอกจะมาแค่ตอนไปกินเหล้าเมามาตี3ตี4กลับ9โมง เป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่ไปทำงาน. เรา2คนไม่ได้ไปไหนด้วยกันไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันตั้งแต่วันที่หมั้นกันจนถึงทุกวันนี้ เขาจะไม่ทักมาหาเรามีแต่เราทักหาเขาโทรหาเขา
เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรสำหรับเขาพอเราถามว่ายังรักเราเหมือนเดิมอยู่ไหมเขาก็จะตอบว่ายังรักเหมือนเดิมแต่เขาเปลี่ยนไปมาก เราเคยคุยกับเขาว่าเราจะแต่งกันแล้วทำไมเราไม่มาอยู่ด้วยกันเราอยากอยู่กับเธอมากนะเขาก็จะบอกว่าอย่างี่เง่าอย่าหาเรื่องเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่กับเราขนาดนั้น เวลานอนด้วยกันเขาก็จะไม่ชอบให้เราไปกอดเขาเอาแต่บอกว่าอึดอัด มันเหมือนเราเป็นของตายเสร็จแล้วเขาก็หันหลังให้มันเป็นหนักขึ้นเรื่อย เราเริ่มทะเลาะกันทุกวันคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง มันเหมือนยิ่งคุยกันยิ่งเข้ากันไม่ได้ยิ่งอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราเหนื่อยมากล่าสุดเราคุยกับเขาเรื่องงานแต่งเพราะมันจะใกล้เข้ามาแล้วเขาก็หาว่าเราหาเรื่องทะเลาะทั้งๆที่เราชวนคุยเพราะมันจะถึงวันงานแล้วเราก็อยากรู้ว่าเราจะจัดอะไรยังไงกันเรื่องชุดเรื่องของชำร่วยเรื่องจัดงานแล้วจะไปอยู่บ้านใคร
เขาก็ตัดสายไม่อยากคุยแล้วก็ไม่คุยกับเราหลายวันจนเราต้องโทรไปง้อเขาแล้วเราชวนคุยเรื่องนี้ทีไรเราก็จะทะเลาะกันไม่คุยกันซึ่งเราเหนื่อยและท้อมากที่จะเป็นคนตามเลาฝ่ายเดียวยิ่งคบกันต่อเรายิ่งเหนื่อยเราเจ็บปวดมากที่เขาเป็นคนไม่มีความเป็นผู้นำไม่มีเลยสักนิดทั้งที่บ้านเขาก็ต้องเตรียมแค่สินสอดส่วนจัดงานอะไรเรื่องชุดเรื่องทุกอย่างบ้านเราก็เป็นคนออกจนตอนนี้เราไม่ได้คุยกัน10วันแล้วเราก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อทั้งที่อีกแค่20วันก็จะแต่งกันแล้ว แต่เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องงานเรื่องการ์ดเรื่องของชำร่วยชุดสถานที่เลย แม้แต่ชุดเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวเขายังไม่มาสนใจว่าจะเอาแบบไหนไม่ดูไม่สนใจไม่เอาอะไรเลย ซึ่งตอนนี้ที่บ้านเราก็ถามแล้วว่าจะเอายังไงแบบไหนเราไม่รู้จะตอบเขายังไง เราบอกแม่เราว่าเราเหนื่อยมากเราเล่าทุกอย่างให้แม่เราฟังทั้งหมดเพราะเรากับแม่เราจะสนิทกันจะคุยกันได้ทุกเรื่อง ความรู้สึกเราตอนนี้มันเจ็บปวดมันไปต่อไม่ไหวแล้วเราอยากเลิกเราไม่อยากจะแต่งแล้วตอนนี้ยังเป็นขนาดนี้แล้วถ้าแต่งกันไปชีวิตเราจะเป็นยังไง
เราไปบอกยายเราว่าเราเหนื่อยเราท้อมากเราไม่อยากแต่งแล้วยายเราก็โวยใหญ่ไม่ยอมเราไม่รู้เราจะทำยังไงดี เขาไม่เคยสนใจเราไม่อยากอยู่กับเราแล้วเขามีเราอยู่เพื่ออะไร ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะตอนนี้ยังไม่พร้อมเลยที่จะไปเจอชะตากรรมชีวิตที่ไม่มีความเป็นผู้นำแบบนั้น
เราจะทำยังไงดีเราไม่อยากแต่งแล้วเราอยากจะอยู่คนเดียวเพราะตอนนี้เราดูเขาเขาก็มีความสุขดีที่ไม่มีเราที่จริงเรื่องของเรามันมีเยอะกว่านี้ซึ้งเราก็เหนื่อยมากๆ