เข้ากับคนอื่นได้ยากมาก ไม่มีความสุขเลย

สวัสดีค่ะคือวันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ของเราให้ฟังค่ะคือเราเป็นคนที่เข้ากับคนได้ยากมากๆๆๆเลยค่ะโดยเฉพาะเรื่องเพื่อนเราเป็นที่ไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่สนิทกันเเต่คืออยากพูดกับเค้านะแต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเค้าดีคือเรื่องมีอยู่ว่าเราพึ่งมารู้ตัวเองจริงๆว่าเราเป็นคนยังไงตอนที่เราย้ายโรงเรียนตอนม.4แล้วโรงเรียนที่เราย้ายไปเป็นโรงเรียนหญิงล้วนก่อนที่เราจะย้ายไปโรงเรียนนี้ตอนเราอยู่โรงเรียนเก่า(โรงเรียนแบบสหะ)เราเป็นคนเงียบๆหน้านิ่งจนคนอื่นชอบมองว่าหยิ่งเรามีเพื่อนประมาณ5-6คนอยู่กันเป็นกลุ่มเราเป็นคนแบบไม่ค่อยคุยกะเพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มตัวเองแต่คือก็คุยอยู่บ้างไม่ได้เงียบขนาดนั้นเราเคยโดนเพื่อนบลูลี่แบบบ้างที่โดนเพราะแค่ว่าเราหน้านิ่งเฉยๆก็โดนทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยจนเราทนไม่ได้เเล้วเครียดมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เเต่เพราะเรายังมีเพื่อนในกลุ่มที่คอยให้กำลังใจเราเลยยังพอที่จะรับไหวอยู่เราคิดในใจว่าเหลือเวลากี่ไม่กี่เดือนแล้วเราจบม.3แล้วจะได้ย้ายโรงเรียนแล้วนะสู้ๆทนอีกแค่นิดเดียวเองเราจะได้ไปเริ่มต้นใหม่กับโรงเรียนใหม่เพราะเพราะที่โรงเรียนใหม่จะไม่มีใครรู้หลอกว่าเราเป็นมายังไงบ้างเราจะเปลี่ยนนิสัยให้ยิ้มเยอะขึ้นเข้าหาเพื่อนมากขึ้นชีวิตก็คงมีความสุขขึ้นแล้วแต่พอว่าจบจากที่นี่ไปแล้วที่เเรกเราเข้าไปที่โรงเรียนใหม่ซ฿่งโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่เน้นเรื่องมากเคร่งเรื่องเรียนมากๆๆสำหรับเราเพื่อนห้องเรามีแค่ประมาณ20คนซึ่งเป็นเรื่องที่ดีกับเรามากๆๆเพราะใฝ่ฝันว่าอยากให้เพื่อนในห้องมีน้อยๆเพราะจะได้รู้จักทุกคนอย่างทั้วถึงซึ่งมีเด็กใหม่ที่เข้ามา 7 คนด็กเก่ามีเเค่ 13 คน เท่าที่เราเข้าไปแรกๆคือเพื่อนที่เป็นเด็กเก่าคือไม่ค่อยเข้าหาเพื่อนเลยส่วนมากจะคบกับเเค่เพื่อนตัวเองไม่เปิดรับเพื่อนใหม่ซึ่งเด็กใหม่ก็อยู่แค่ส่วนเด็กใหม่เด็กเก่าก็จะอยู่กับเเค่กลุ่มของตัวเองซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยโอเคสำหรับเราเเล้วเราพยายามทักเพื่นเเล้วเพื่อนก็เหมือนไม่ค่อยเปิดรับบวกกับเรายิ่งเป็นคนเข้ากับคนยากอยู่เนี้ย555555มันก็เลยทำใหเรามีเพื่อนสนิทเป็เด็กใหม่เหมือนกันซึ่งอย่างที่บอกโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ค่อยข้างเน้นเรียนมากๆๆเพื่อนที่เป็นเด็กเก่าคือแบบเก่งกันทุกคนเลยเเล้วเราเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งเรียนได้กลางตอนอยู่โรงเรียนเก่าพอมาอยู่ที่คือตายเลยเรียนนี่ไม่รู้เรื่องสมาธิไม่ค่อยมีเพราะชอบไปจดจ่อเรื่องเพื่อนคือเครียดมากเลยแล้วโรงเรียนนี่คือชอบให้เด็กทำงานกลุ่มมากให้พรีเซ้นคือทุกอาทิตย์ก็ว่าได้เพื่อนก็ไม่ค่อยเอาเราเข้าไปอยู่ด้วยเท่าไหร่เพราะเราเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งแต่เราเป็คนที่มีความรับผิดชอบนะพอส่งงานตอนไหนคือเราส่งตรงเวลาตลอดแล้วครูเห็นว่าเราเรียนไม่ได้เลยให้เราไปนั่งกับเพื่อนคนนึงที่เรียนเก่ง(สมมุติว่าชื่อเอ)คือเอเป็นคนที่ไม่ค่อยคุยกะเราเลยชอบหันไปคุยกะเพื่อนข้างๆเขาเเต่เราพยายามชวนคุยแล้วคุยเหมือนไม่อยากคุยด้วยเพราะเราพูดไม่ค่อยเก่มั้งแล้วเรียนไม่เก่งเพื่อนเลยไม่ค่อยสนใจพอเวลาเราหันไปถามเขาประมาณว่าเห้ยแบบนี้ทำยังไงหรอเอก็ไม่ค่อยช่วยเหลือเลยชอบตอบว่าไม่รู้คือพูดเเบบเสียงเเข็งๆด้วยประมาณว่าแบบไม่ค่อยพอใจที่เราถาอะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งจะหันไปถามคนข้างหน้สหรือข้างหลังก็ไม่ได้เพราะโต๊ะห่างกันมากๆๆเราคือเจออะไรแบบนั้นมาคือไปไม่เป็นเลยแล้วทำให้เราเฟลจนไม่ค่อยกล้าคุยกะเพื่อนด้วยพอเวลาเราคุยกะใครเราชอบกลัวแบบเห้ยคนนี้จะมองเราป่าววะแบบระแวงมากๆๆจนตอนนี้เราเป็นคนที่ไม่กล้าคุยกับเพื่อนเลยพอเพื่อนคุยด้วยเราก็ไม่รู้จะตอบเพื่อนว่าอะไรชอบแบยิ้มแห้งๆไปจนเพื่อนชอบมองเราว่าเป็นคนเงียบๆๆๆๆๆนิ่งๆๆๆไม่ค่อยสนใจโลกแล้วคือมีอยู่วันหนึ่งวิชาคณิตคือเราถามงานเอว่าข้อนี้ทำยังไงอะเราไม่เข้าใจเเล้วมันก็ตอบคำเดิมเลยจ้าว่าไม่รู้แต่ไอประเด็นไงพอเพื่อนข้างมันถาม(คือเรานั่งข้างซ้ายมันอีกคนนั่งข้างขวามันแต่เราเป็นคนนั่งริมสุดไงเลยถามได้เเค่มันเพราะโต๊ะห่างกันมากๆๆช่วงโควิด)ไอเอมันตอบอย่างดีเลยอะเราเบบอ้าวเห้ยเราก็เลยพยยามลองทำเองคือเราทำได้เเล้วเรากำลังสรุปคำตอบข้อ1อยุ๋เพราะไม่รู้จะสรุปยังไงดีเราหันไปเห็นไอเอมันทำข้อ2แล้วเราก็เลยหันไปถามมันอีกรอบคราวนี้มันก็ตอบแบบเดิมว่าไม่รู้แล้วมันก็หันมาอีกรอบแต่ทีนี้มันทำท่าแบบสลัดเสื้อที่ไหล่แบบดูถูกเราอะคือบอกเลยโคตรไม่โอเคอะแต่คือเราก็ทำอะไรมันไม่ได้ใช่ไหมหละเพราะมันเป็นคนเรียนเก่งเพื่อนก็ต้องเข้าหามันเราไม่มีอะไรสู้มันได้เลยปวดใจมากเจออะไรแบบนี้พอเราไปปรึกษาแม่แม่เราก็บอกแบบไม่ทนๆมันไปเพราะยังไงเราก็ต้องพึ่งมันแต่กับเพื่อนคนอื่นๆเราไ่กล้าคุยกับเค้าเลยมันอึดอัดอะไม่รุ้ว่าจะคุยอะไรดีพอบางทีเพื่อนพยายามเข้าหาเรานะแต่เราไม่พูดอะคืองงกับตัวเองมากไม่รู้จะทำยังไงขนาดพ่อเราเองเรายังไม่ค่อยสนิทเลยพวกปู่ย่าลุงป้าน้าอาเราก็ไม่ค่อยสนิทเพราะเราไม่ค่อยพูดทุกๆคนมองเราเป็นคนเรียบร้อยเลยแต่เราคือไม่ได้อยากให้เค้ามองแบบนั้นเลยจริงๆเราเครียดมากเรื่องเพื่อนคือหลายๆคนให้คำปรึกษาเราเเต่ก็ไม่มีใครช่วยได้เลยสักคนเราลองเสิร์ชข้อมูลดูในเน็ตแล้วแต่ก็ไม่มีวิธีไหนทำได้เลยจนตอนนี้เราเป็นคนไม่ค่อยพูดกับใครเลยเราแอบร้องให้ทุกคืนเลยบางทีก็แอบไแร้องให้ในห้องนั้าเราไปคุยเรื่องนี้กับแม่บ่อยๆจนแม่เราเริ่มลำคาญจนเดี๋ยวนี้เวลาเราพูดจะปรึกษาเค้าเค้าชอบทำเป็นเปลี่ยนเรื่องบ้างไม่สนใจบ้างเราก็เลยไปปรึกษาเพื่อนสนิทที่อยู่โรงเรียนเก่าคือเค้าก้รับฟังเรานะจนบางครั้งเค้าก็เหมือนลำคาญเราอะเพราะเราชอบไม่บ่นเรื่องเดิมให้เค้าฟังบ่อยมากแต่พอจะไปปรึกษาเพื่อนสนิทที่อยู่โรงเรียนใหม่(เรามีเพื่อนสนิทเเค่คนเดียว)คือเพื่อนไม่ค่อยรับฟังเราเลยไม่ค่อยสนใจเวลาพูดเเล้วชอบเปลี่ยนเรื่องรักแต่ตัว(บางครั้ง)เวลาทักมาก็ชอบถามแต่เรื่องงานแม่บอกว่าบางทีเราเซนซิทีฟเกินไปเพราะมันก็จริงอยู่หละเราชอบคิดมากๆแบบมากๆๆเข้าหาคนไม่เป็นเราไม่เคยมีมุมสดใสแบบคนอื่นเลยบางทีเราก็คิดว่าตัวเองเป็นโลกซึมเศร้าอาการชัดมากแต่ไม่คุยกับแม่เเล้วแม่ไม่ค่อยยอมรับคือก็งงปรึกษาก็ไม่สนใจเราตันมากไม่รู้จะปรึกษาใครดีไม่กล้าปรึกษาพ่อเพราะรู้ว่าพ่อก็เครียดและเราก็ไม่ค่อยสนิทด้วยบางที่ก็อยากไปปรึกษาจิตเเพทย์แต่กลัวปรึกษาไปก็เป็นแบบเดิมมีพี่ข้างบ้านเราคนนึง(เป็นผู้ชาย)เป็นประมาณญาติกันอะคือเขาไม่ใช่คนพื้นที่เค้ามาจากจังหวัดอื่นเขามาเรียนต่อม.4ที่นี่ชั้นเดียวกันเราเเต่เขาอายุเยอะกว่าเราเลยเรืยกพี่คือเค้าเข้ากับคนง่ายอะขนาดดขาไม่ใช่เด็กพื้นที่เค้ารู้จักเพื่อนเยอะมากๆพอเค้าไปโรงเรียนหาเพื่อนกับมาบ้านเต็มเลยทั้งที่เขาก็เป็นเด็กใหม่เหมือนกันป้าเราชอบพูดไอมันเพื่อเยอะเนอะเพื่อนเต็มเลยเรารู้สึกเเย่ทุกครั้งที่เค้าพุดเพราะมันตรงข้ามเราทุกอย่าง55555พี่เค้าชอบคุยกับพ่อเราแบบเค้าเข้ากับคนง่ายมากเค้ารู้จักเพื่อนพ่อเราเกือบทุกคนเเล้วแล้วพวกป้าๆน้าๆเค้าก็พูดคุยกันด้วยแบบสนุกๆกันแต่พี่เค้าไม่คุยกับเราเลย555หน้าเราเค้าก็ไมาค่อยมองเหมือนเค้าไม่ค่อยชอบเราทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรเค้าเลยอะเราเเค่เป็นคนนิ่งๆเงียบๆ(ซึ่งไม่ได้อยากเป็นแบบนี้)เค้าคงมองว่าเราหยิ่งอะชื่อเราเค้ายังไม่ค่อยอยากพูดเลยพูดมีคนถามถึงเราเราเป็นโลกกลัวการเข้าสังคมมากๆๆพ่อเราชอบเรียกเราให้ลงไปนั่งข้างล่างบ้านเพราะจะมีคนมานั่งเยอะเเยะเช่นพวกลุงป้าน้าอา แต่เรากลัวมากๆไม่กล้าลงไปเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงดีทุกวันนี้เราเครียดมากเรารู้แหละว่ามันเป็นเพราะตัวเองที่เข้ากับใครไม่ได้ค่อยบางทีเราก็อยากเข้าคอสที่ทำให้เรากล้าขึ้นบ้างนะเเต่ไม่รู้จะทำไงดีคือวันจันทร์นี้จะเปิดเทอมแล้วเเล้วช่วงนี้มันเป็นช่วงโควิดซึ่งเพื่อนเรามาเรียนไม่ได้เพราะเพื่อนอยู่จังหวัดเสี่ยงเเต่เราไปได้เเต่ไม่อยากไปเลยเพราะไม่มีเพื่อนทำไงดีเพื่อนในห้องคนอื่นไม่ค่อยเปิดรับด้วยบวกกับเราเป็นคนเบบนี้ด้วยจะทำไงดีคะ   

ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาฟังแล้วอ่านจนจบนะคะอยากให้ทุกคนช่วยด้วยค่ะว่าควรทำยังไงดีกับชีวิตทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย