เรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่เริ่มทำงานค่ะ เรามาคบกัน หลังจากเคยคุยกันมาก่อนหน้านี้เมื่อ 4 ปีที่แล้ว
ตอนที่เคยคุยกันเมื่อ 9 ปีก่อน เรากับเขาอยู่คนละมหาลัย แต่เขาจะนั่งรถมาหาแทบทุกอาทิตย์ ไม่เจอกันก็คอยส่งเพลงให้ฟังตลอด เรียกว่าส่งเพลงจีบค่ะ สักพักเราก็เลิกคุยกัน หายไปจากชีวิตกัน เราสองคน lifestyle ในชีวิตคล้ายๆกัน ชอบของมือสอง ชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว มีโอกาสกลับมาคุยกัน ต่างคนต่างไม่มีใคร เลยตัดสินใจให้โอกาสกัน แรกๆ เค้ายังส่งเพลง ยังบอกรัก บอกคิดถึงให้ได้ยินบ้าง แต่พอคบกันไปสักพัก เราก็ไม่เคยได้ยินเขาบอกรักเราอีกเลย นับเล่นๆตลอดเวลา 5 ปี คำว่ารักพูดออกมา 3 ครั้ง เราเคยถามว่าทำไมไม่บอกรักเราเลย เขาบอกแค่ว่าเขามีวิธีการบอกรักของเขา นั่นคือส่งเพลงให้ฟัง หรือเขาก็แสดงออกอย่างอื่นไง ที่อยู่ด้วยกันไม่ได้แปลว่ารักหรอ ซึ่งสำหรับเราไม่ใช่ค่ะ ถ้าแค่อยู่ด้วยกันแล้วแปลว่ารักกัน มันไม่ใช่แค่นั้น แล้วทุกวันนี้ เราแทบไม่เคยได้ฟังเพลงที่เขาส่งให้เลยค่ะ ซึ่งเขาก็บอกว่า เขาไม่มีเวลาหาเพลงดีๆให้ฟัง แต่ในมุมเราคือ ถ้าลดส่วนนี้ไป ก็น่าจะเพิ่มส่วนอื่นที่ทำง่ายกว่า เช่น บอกรัก บอกคิดถึง อะไรแบบนี้ไหม ทุกวันครบรอบ วันเกิดเราไม่เคยมีของขวัญ ไม่เคยมีอะไรที่พิเศษกว่าวันอื่นๆเลย ของขวัญชิ้นเดียวที้ราเคยได้จากเขาคือแหวนที่เราขอให้ซื้อให้ เพราะอยากอุดหนุนร้านเพื่อน
ชีวิตเรากับเขาทุกวันนี้เหมือนเส้นตรงเส้นนึง ที่ขยับเหมือนสัญญานหัวใจเต้น แต่ไม่มีจังหวะขึ้นเลย มีแค่ นิ่งๆ กับลง ในช่วงเวลาที่ทะเลาะกัน เป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปีหลัง เราไม่ได้เคยได้รับความหวาน ไม่มีการเติมความหวานให้เราเลย ไม่เคยรู้สึกว่าเราพิเศษ มีแต่เราที่คอยทำให้วันพิเศษของเขามันพิเศษมากว่าทุกวันที่เราทำ แล้วทุกครั้งที่เรามีปัญหา สิ่งที่เขาสามารถตอบกลับมาทุกครั้งคือ อย่าคิดมาก ช่างมันเถอะ และทุกครั้งเราจะถามกลับว่า เธอไม่มีคำพูดดีๆกว่านี้แล้วหรอ เรามาให้คำปรึกษาเพราะเราอยากได้คำตอบดีๆ อยากได้คำตอบที่มีอีกมุมให้เราหายเครียด ไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีข้อดีเขาเป็นคนดี เขารักเราในวันที่เราไม่รักตัวเอง ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงให้ไม่สบายใจ เขาพาพ่อเราไปหาหมอในขณะที่ทางบ้านเราไม่สามารถลางานได้ เราทำบ้านใหม่เขาคอยช่วยดู ขับรถมาช่วยดูทุกเสาร์อาทิตย์ เขาเก็บเงินเก่งมาก
แต่ในวันนี้ วันที่เราคบกันครบ5 ปี วันที่เราถือของขวัญวันครบรอบไปให้เค้า พร้อมบอกว่า ไป ไปกินข้าวกัน เราไม่ต้องการของขวัญแพงๆ เราแค่อยากให้วันๆนี้มันพิเศษ แต่เค้าตอบว่าไม่ไปอะ ไม่มีตัง แล้วมันจะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เราชวนไปกินอะไรดีๆกัน มันทำให้เรากลับมาคิดว่า จริงๆเราต้องการคนแบบไหน คนที่ช่วยเราแก้ปัญหา กระบวนการคิดในสมองเรา หรือแค่คนดีก็พอ เราพยายามคิดทบทวนเรื่องนี้มาหลายเดือน จนเรารู้สึกว่าเราใช้เวลากับมันมากเกินไปแล้ว และด้วยความที่เราเป็นคนโตเร็ว มีชีวิต มีแบบแผนในหัว ทำให้รู้สึกว่า ตลอดระยะเวลาที่เราคบกับเขา มันช้าไปหมด ทุกคนคอยบอกว่าเราเป็นคนเก่ง เราเป็นผู้นำ แต่วันนึง วันนี้ เราอยากจะอ่อนแอ อยากจะเป็นเด็ก อยากจะเหนื่อยใส่ใครสักคน ที่ไม่ใช่แค่คนที่ตอบเราว่า อย่าคิดมาก
ณ ตอนนี้ เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราควรพอได้แล้วหรือยัง หรือควรจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เพราะเค้าเป็นคนดี
ไม่ใช่เราไม่รักเขานะคะ เรายังรัก ยังดูแลเขาเหมือนเดิม แต่แค่เขาไม่สามารถทดแทนในส่วนที่เราต้องการได้เลย กับการปรับตัว เราให้โอกาส เราลดความอยากให้เขาเปลี่ยนตัวเองเพื่อเราลง แต่ทุกครั้ง เขาก็จะกลับไปเป็นตัวเขา ที่ไม่ใส่ใจเราอยู่ดี สุดท้ายเราก็มาถามตัวเองอีกครั้ง ว่าเราควรต้องทำยังไงแต่ กับเราสองคน มันก็ยังเป็นจิ๊กซอว์ที่ต่อกันไม่ได้พอดีอยู่ดีค่ะ
คบกับแฟนมา 5 ปี ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ได้รู้สึกแบบเดิมกับเขาแล้ว
ตอนที่เคยคุยกันเมื่อ 9 ปีก่อน เรากับเขาอยู่คนละมหาลัย แต่เขาจะนั่งรถมาหาแทบทุกอาทิตย์ ไม่เจอกันก็คอยส่งเพลงให้ฟังตลอด เรียกว่าส่งเพลงจีบค่ะ สักพักเราก็เลิกคุยกัน หายไปจากชีวิตกัน เราสองคน lifestyle ในชีวิตคล้ายๆกัน ชอบของมือสอง ชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว มีโอกาสกลับมาคุยกัน ต่างคนต่างไม่มีใคร เลยตัดสินใจให้โอกาสกัน แรกๆ เค้ายังส่งเพลง ยังบอกรัก บอกคิดถึงให้ได้ยินบ้าง แต่พอคบกันไปสักพัก เราก็ไม่เคยได้ยินเขาบอกรักเราอีกเลย นับเล่นๆตลอดเวลา 5 ปี คำว่ารักพูดออกมา 3 ครั้ง เราเคยถามว่าทำไมไม่บอกรักเราเลย เขาบอกแค่ว่าเขามีวิธีการบอกรักของเขา นั่นคือส่งเพลงให้ฟัง หรือเขาก็แสดงออกอย่างอื่นไง ที่อยู่ด้วยกันไม่ได้แปลว่ารักหรอ ซึ่งสำหรับเราไม่ใช่ค่ะ ถ้าแค่อยู่ด้วยกันแล้วแปลว่ารักกัน มันไม่ใช่แค่นั้น แล้วทุกวันนี้ เราแทบไม่เคยได้ฟังเพลงที่เขาส่งให้เลยค่ะ ซึ่งเขาก็บอกว่า เขาไม่มีเวลาหาเพลงดีๆให้ฟัง แต่ในมุมเราคือ ถ้าลดส่วนนี้ไป ก็น่าจะเพิ่มส่วนอื่นที่ทำง่ายกว่า เช่น บอกรัก บอกคิดถึง อะไรแบบนี้ไหม ทุกวันครบรอบ วันเกิดเราไม่เคยมีของขวัญ ไม่เคยมีอะไรที่พิเศษกว่าวันอื่นๆเลย ของขวัญชิ้นเดียวที้ราเคยได้จากเขาคือแหวนที่เราขอให้ซื้อให้ เพราะอยากอุดหนุนร้านเพื่อน
ชีวิตเรากับเขาทุกวันนี้เหมือนเส้นตรงเส้นนึง ที่ขยับเหมือนสัญญานหัวใจเต้น แต่ไม่มีจังหวะขึ้นเลย มีแค่ นิ่งๆ กับลง ในช่วงเวลาที่ทะเลาะกัน เป็นแบบนี้มาตลอด 3 ปีหลัง เราไม่ได้เคยได้รับความหวาน ไม่มีการเติมความหวานให้เราเลย ไม่เคยรู้สึกว่าเราพิเศษ มีแต่เราที่คอยทำให้วันพิเศษของเขามันพิเศษมากว่าทุกวันที่เราทำ แล้วทุกครั้งที่เรามีปัญหา สิ่งที่เขาสามารถตอบกลับมาทุกครั้งคือ อย่าคิดมาก ช่างมันเถอะ และทุกครั้งเราจะถามกลับว่า เธอไม่มีคำพูดดีๆกว่านี้แล้วหรอ เรามาให้คำปรึกษาเพราะเราอยากได้คำตอบดีๆ อยากได้คำตอบที่มีอีกมุมให้เราหายเครียด ไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีข้อดีเขาเป็นคนดี เขารักเราในวันที่เราไม่รักตัวเอง ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงให้ไม่สบายใจ เขาพาพ่อเราไปหาหมอในขณะที่ทางบ้านเราไม่สามารถลางานได้ เราทำบ้านใหม่เขาคอยช่วยดู ขับรถมาช่วยดูทุกเสาร์อาทิตย์ เขาเก็บเงินเก่งมาก
แต่ในวันนี้ วันที่เราคบกันครบ5 ปี วันที่เราถือของขวัญวันครบรอบไปให้เค้า พร้อมบอกว่า ไป ไปกินข้าวกัน เราไม่ต้องการของขวัญแพงๆ เราแค่อยากให้วันๆนี้มันพิเศษ แต่เค้าตอบว่าไม่ไปอะ ไม่มีตัง แล้วมันจะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เราชวนไปกินอะไรดีๆกัน มันทำให้เรากลับมาคิดว่า จริงๆเราต้องการคนแบบไหน คนที่ช่วยเราแก้ปัญหา กระบวนการคิดในสมองเรา หรือแค่คนดีก็พอ เราพยายามคิดทบทวนเรื่องนี้มาหลายเดือน จนเรารู้สึกว่าเราใช้เวลากับมันมากเกินไปแล้ว และด้วยความที่เราเป็นคนโตเร็ว มีชีวิต มีแบบแผนในหัว ทำให้รู้สึกว่า ตลอดระยะเวลาที่เราคบกับเขา มันช้าไปหมด ทุกคนคอยบอกว่าเราเป็นคนเก่ง เราเป็นผู้นำ แต่วันนึง วันนี้ เราอยากจะอ่อนแอ อยากจะเป็นเด็ก อยากจะเหนื่อยใส่ใครสักคน ที่ไม่ใช่แค่คนที่ตอบเราว่า อย่าคิดมาก
ณ ตอนนี้ เราไม่รู้จริงๆ ว่าเราควรพอได้แล้วหรือยัง หรือควรจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เพราะเค้าเป็นคนดี
ไม่ใช่เราไม่รักเขานะคะ เรายังรัก ยังดูแลเขาเหมือนเดิม แต่แค่เขาไม่สามารถทดแทนในส่วนที่เราต้องการได้เลย กับการปรับตัว เราให้โอกาส เราลดความอยากให้เขาเปลี่ยนตัวเองเพื่อเราลง แต่ทุกครั้ง เขาก็จะกลับไปเป็นตัวเขา ที่ไม่ใส่ใจเราอยู่ดี สุดท้ายเราก็มาถามตัวเองอีกครั้ง ว่าเราควรต้องทำยังไงแต่ กับเราสองคน มันก็ยังเป็นจิ๊กซอว์ที่ต่อกันไม่ได้พอดีอยู่ดีค่ะ