ทำไมพอเวลาทำงานจริงจัง ถึงมีคนบริษัทไม่ค่อยชอบ

เวลาสนุกเราก็สนุก  เวลาบ้าๆบอเราก้เต็มที่ แต่พอเวลาทำงานจริงจังเราก็จริงกับงาน เพราะหากผิดพลาด มันก็เป็นความของเราเอง  ลักษณะการทำงานของแต่ละคนไม่เหมือนกัน  พอเราจริงกับงาน อารมเสียกับซัพ เอมก็จะตั้งทำคำว่าทำไม   Follow งานให้ล่า ไม่ตอบข้อความบางล่ะ ทำงานผิดสโคบงานบ้าง
เราก็บ่นของเราเฉยๆ คนเดียวบ้าง บางก็อาจจะถามเพื่อนร่วมงานบ้างทำไมซัพถึงเป็นแบบนี้ .....บางล่ะ อาจจะมีอารมร่วมบ้าง เพราะตั้งคำถาม บางก็ไม่อยากตอบ บ้างก็แค่ฟัง  ไม่ให้ความคิดเห้น บางคนก้ให้ความคิดแบบไม่ร่วมบ้างล่ะ   ก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะมาทำงานที่นี่ จนตอนนี้ทำงานที่นี่มา ห้าปี แล้ว เราเคยแบบว่า พยายามคิดไม่เป็น ยัง งงๆ กับงาน พยายามไม่คิดอะไรมาก คิดไปในทางดีหมด จะเห็นข้อผิดพลาดตรงงานตรงตรงนี้ของตัวเองและของคนอื่นก็นำมาปรับใช้กับตัวเองให้ตัวมีความรอบมากขึ้น  จุดเล็กๆน้อยพยามปิดเพื่อไม่งานพลาด แต่ก็จะวิเคราะห์จุดที่ยืดหยุ่นได้ก็จะทำวางๆ  ประสบการณืที่เจอมีแต่โหด น้ำตาร่วงก็เจอ   ทำตอนตัวเองพยายามคิดแก้ไขเฉพาะ  กันข้อผิดพลาดที่อาจจะเกิดในอนาคตของการงาน     เพราะพอคนที่ทำงานเจอในสิ่งเราเจอบ้างก็มาบ่นไม่ต่างจาก  เราก็ตั้งใจฟังและอารมร่วมไปกับเขาด้วยและในคำปรึกษาไปบ้าง แต่พอเราเจอประสบการณ์ใหม่ที่ยังไม่มีใคร เขาก็ไม่ค่อยอยากฟังเรา งง ! ทุกวันก็ได้แต่เก็บคิดคนเดียว บ่นตามประสาการงานของ เพราะมันความรับผิดชอบของเรา ไม่มีใครมาร่วมรับผิดกับเราอยู่แล้ว  การทำงานในสังคมใหญ่ๆ  ถ้าสนใจคนอื่นมากไป  ตัวเราที่จะเดือดร้อน และไม่มีความสุข ส้งคมการเหมือนแบบว่า ไม่มีใครให้ใจใครหรือจริงใจกับใคร 100%  เพราะเคยเจอมากับตัวเองทุกรูปแบบ  บางครั้งก็คิดว่าคนในบริษัทเองก็ไม่เคยเจอประสบการณ์แบบเราเหมือนเรา...........