แค่อยากระบายว่าการอยู่คนเดียวมันยากและก็เริ่มใหม่มันยากกว่า

ขอแนะนำตัวเองก่อนเลยเราอายุ 27 เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะดูเป็นผู้หญิงเท่าไรแนว ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนชีวิตสโลไลต์ และเป็นคนที่มีนิสัยค่อนข้างพูดน้อยเพราะคิดว่าตัวเองพูดกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง มักจะรู้สึกตัวเองไม่เก่ง ไม่มีจุดเด่นหรือเรื่องที่ตัวเองถนัดเป็นพิเศษ (ยังหาตัวเองไม่เจอ) ที่จะทำให้ดูเป็นที่น่าคุยด้วยเหมือนคนอื่น เลยไม่ค่อยกล้าที่จะทำตัวให้เป็นจุดสนใจใคร ชอบยืนเป็นเงาอยู่ตลอดเวลาและก็กลายเป็นคนที่เงียบเก็บตัวไม่ค่อยพูดสุดท้ายก็กลายเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน และก็ไม่ค่อยสนิทกับใครเลยแม้แต่คนในครอบครัวเวลาที่ต้องพูดหรือเจอคนเยอะ ๆ ใจจะเต้นรัว ๆ หวิว ๆ ตื่นเต้นประหม่าไปหมดทำตัวไม่ถูกเอาเป็นว่าเป็นพวก introvert ขั้นสุด ชีวิตเราเคยทำงานเป็นพนักงานบริษัทด้านไอทีเทคโนโลยีเป็นงานที่ต้องนั่งทำงานอยู่หน้าคอมก็ไม่ค่อยได้คุยกับใครเป็นงานที่เฉพาะทางมาก ๆ (แบบมีแค่บริษัทนี้บริษัทเดียวที่มีทีมมีตำแหน่งงานนี้อะ ถ้าวัดเรื่องการทำงานก็อยู่กลาง ๆ ทำงานแบบไม่ได้โดดเด่นอะไรให้เพื่อนร่วมงานสนใจ แต่เราไม่ใช่คนเช้าชามเย็นชาม ตั้งใจทำงานตามที่ได้เต็มที่ให้ออกมีดีที่สุดแต่ก็มีดีบ้างพลาดบ้างเป็นธรรมดา ) โดยรวมเป็นพวกที่แทบจะไร้ตัวตนในองค์กรแหละ เพื่อนร่วมงานในทีมส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชาย จริง ๆ แล้วระหว่างที่ทำงานอยู่ก็ไม่รู้ว่างานที่เราทำมันเป็นงานที่เราชอบรึป่าวเราก็เลยเลือกเรียน ป.โท (คิดเอาง่าย ๆ ว่าเรียนโทเพื่อหาสิ่งที่คิดว่าตัวเองชอบนั่นแหละ) เผื่อจะอยากเปลี่ยนแนวไปทำงานด้านอื่นบ้าง ไปด้วยแต่พอช่วงมีนาปี 2020 เป็นช่วงโควิคระบาดหนักบริษัทก็ลดพนักงานเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้นต้องเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนว่างงานเลยตั้งใจว่าจะถือโอกาสเรียน ป.โทให้จบและก็ไม่ได้บอกใครว่าออกจากงานแล้ว เลือกที่จะอยู่แต่ในห้องเพราะคนอื่นส่วนใหญ่คิดว่าเรา work from home (ก่อนหน้าที่จะลดคนบริษัทให้พนักงานทำงานที่บ้านตั้งแต่เดือนกุมภา 2020 ตั้งแต่นั้นก็อยู่ห้องตลอดไม่ได้ออกไปไหน) ตอนนี้ผ่านมาปีนึงแล้ว 2021 การเรียนก็ไม่คืบหน้าวิจัยก็คิดไม่ออก อยู่ห้องคนเดียวมาปีกว่าตั้งแต่เดือนกุมภา 2020 จนมามกรา 2021 ทำงานอยู่วิจัยอยู่หน้าเดียว (เหนือนพายเรืออยู่ในอ่างไม่มีใครให้ปรึกษาลองผิดลองถูกจนท้อก็ทำไม่ได้สักที) ทักษะอื่นๆ ก็ไม่ได้พัฒนา หรือเอาเวลาไปฝึกสกิลอื่นเลย งานก็ยังไม่ได้ทำ (ยังดีที่ตอนทำงานเก็บเยอะและมีใช้จ่ายอยู่บ้างเดือนหมื่นนิด ๆ พออยู่ได้)  วัน ๆ นึงไม่ค่อยได้ออกไปไหนไม่ได้เจอหน้าใครอยู่แต่ในห้องทำงานวิจัยบ้าง อ่านหนังสือการ์ตูน​บ้าง ดูหนังเล่นเกมส์บ้าง ...(แต่เน้นว่าวิจัยทำเต็มที่แต่วันละไม่เกินชั่วโมง.. ส่วนใหญ่ก็จะหนักไปเรื่องหลังมากกว่า)  อยู่แต่ในคอมฟอร์ทโซนของตัวเอง จะออกไปข้างนอกเฉพาะตอนไปซื้อของเซเว่นกับไปเอาอาหารที่สั่งมาแค่นั้น เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับคนอื่นเรียกได้ว่าแทบจะเก็บตัวไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันกันเลย เราเองก็เฝ้าถามตัวเองว่าเราจะอยู่อย่างงี้จริง ๆ หรออยู่แบบไร้ตัวตน ไร้ประโยชน์ ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ถ้าวันนึงเราไม่มีเงินแล้วเราก็ต้องกลับไปทำงาน เราจะเริ่มยังไงดี ไม่ได้ทำงานนานเป็นปี เริ่มไม่มีความมั่นใจไม่รู้ว่าจะหางานได้รึป่าว แล้วทักษะงานที่มีก็แคบมาก ๆ เรียกได้ว่างานเดิมเอาไปใช้กับงานอื่นไม่ค่อยได้ ตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวการเริ่มใหม่กลัวการเปิดตัวเองออกไปเจอผู้คน รู้สึกแย่มาก ๆ เริ่มรู้สึกว่าเครียดแหละกลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า(ตอนนี้นอนไม่ค่อยหลับ นาฬิกาชีวิตเพี้ยนไปหมดนอนเช้า ตื่นดึก) เลยอยากจะระบายออกมากับใครสักคนแต่ก็ไม่มีใครที่กล้าจะเปิดใจพูดออกมา ได้แต่เขียนระบายในบล็อก ไม่ได้หวังว่าจะมีใครมาอ่านหรือตอบอะไร เราก็แค่อยากเขียนระบายมันออกมา ดีกว่าที่จะเก็บไว้ในใจเพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองมันเป็นไอ้ขี้แพ้ ไม่เอาไหน เท่านั้นเอง