เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย 1 คน ซึ่งแม่เราทำกับเราเหมือนเราเป็นลูกเมียน้อยของพ่อเลยก็ว่าได้
เราไม่เคยได้อะไรที่เท่ากับน้องสักครั้ง มีแต่ได้น้อยมากหรือไม่ได้เลยก็ว่าได้ เรื่องเรียนเราเรียนไม่เก่ง แต่แม่ก็ชอบกดดันและว่าเราโง่เสมอ เราก็ทำเต็มที่แล้ว
เช่น น้องอยากได้อะไร แม่จะหามาประเคนให้หมด จะขอเงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยว่า เสื้อผ้าน้องซื้อในห้าง รองเท้ากีฬาของมันแพงมาก
น้องมีแม่ไปรับไปส่งที่ ร.ร. ตัดภาพมาที่เรา เราต้องทำงานทุกอย่างในบ้าน รับอารมณ์เวลาพ่อกับแม่อารมณ์ไม่ดี ก็จะมาลงกับเรา เงินเราก็ได้น้อยกว่าน้องด้วยซ้ำ ขอเพิ่มเราก็โดนด่าว่าใช้เยอะ บางทีไป ร.ร. มีค่างานที่จะต้องจ่าย เราก็ไม่มีเงินกินข้าว เราก็พยายามอดทนกัดฟัน แต่บางทีเราก็เหนื่อยเหมือนกันที่เราต้องเป็นแบบนี้ เราต้องเดินไปกลับ ร.ร. ประมาณ 4 กิโลทุกวัน บางทีเราก็ไปสายเพราะยังทำงานช่วยแม่ไม่เสร็จ น้องชายเราไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกม เราแค่ให้น้องเราช่วย แม่เราก็ด่าว่าทำไมต้องเกรี่ยงงาน ร.ร.น้องอยู่หน้า ร.ร.เรา แล้วแม่จะพาน้องกลับบ้านผ่านหน้า ร.ร. เรา มีวันนึงเราเจอแม่กับน้องเลยว่าขอกลับด้วย เราจะโกนเรียก แม่ก็หันมามองแล้วก็ขับรถหนี คือเราเหมือนไม่มีความหมายเลย วันนั้นเราเดินกลับบ้านเจอแม่กำลังพาน้องไปซื้อของกิน เราบอกแม่ว่าเราอยากกินหม่าล่าขอเงินหน่อย แม่เราขับรถหนีเราเลย เราคืองงมาก เวลาเรามีรายได้พิเศษ พ่อเราก็ขอยืมตลอด แต่เราก็ไม่เคยได้คืนสักครั้ง พาเราไปเที่ยวห้างไปกินข้าว ก็ให้เรานั่งแยกโต๊ะคนเดียว เวลาไม่พอใจก็ด่าอย่างเดียว บางทีก็ด่าเราต่อหน้าคนเยอะๆเราอายมาก
เรารู้สึกว่าบ้านคือนรกและบ้านไม่ปลอดภัย ตอนกลางคืนเราก็นอนไม่หลับ พ่อกับแม่ชอบมีอะไรกันเสียงดังมาก น้องเรารองเท้าขาดนิดเดียวพ่อก็ซื้อให้ใหม่ส่วนของเราใส่มาจนมันขาดจนจะใส่ไม่ได้ ก็ไม่เคยซื้อให้ มีแต่เราซื้อเอง บางวันเรานั่งทำงานอยู่แม่ก็เดินมาจิกหัวเรา พอเราว่า ก็ว่าเราหาเรื่อง แม่เราเคยตีเราจนเลือดออกเป็นแผลเป็น บางทีโกรชเรามากก็ตบเราแล้วบีบคอเรา เราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยมีแต่อยู่บ้าน ไม่เคยได้รับอิสระ ไม่เคยฟังเหตุผลเรา
พ่อก็ฟังแต่แม่ฝ่ายเดียว ไม่เคยฟังเราสักครั้ง เราอยากหนีไปให้ไกลๆแแต่เราก็กัดฟันอดทนอยู่เพื่อเรียนให้จบ ม.6 เพื่อที่จะเอาวุฒิไปทำงานได้ บางทีมันก็อยากหนีไปจริงๆเพราะเรื่องที่เจอมันสาหัสมากนี่แค่ส่วนนึงนะคะ เจอมาเยอะ จนจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว
เมื่อบ้านไม่ปลอดภัย
เราไม่เคยได้อะไรที่เท่ากับน้องสักครั้ง มีแต่ได้น้อยมากหรือไม่ได้เลยก็ว่าได้ เรื่องเรียนเราเรียนไม่เก่ง แต่แม่ก็ชอบกดดันและว่าเราโง่เสมอ เราก็ทำเต็มที่แล้ว
เช่น น้องอยากได้อะไร แม่จะหามาประเคนให้หมด จะขอเงินเท่าไหร่ก็ไม่เคยว่า เสื้อผ้าน้องซื้อในห้าง รองเท้ากีฬาของมันแพงมาก
น้องมีแม่ไปรับไปส่งที่ ร.ร. ตัดภาพมาที่เรา เราต้องทำงานทุกอย่างในบ้าน รับอารมณ์เวลาพ่อกับแม่อารมณ์ไม่ดี ก็จะมาลงกับเรา เงินเราก็ได้น้อยกว่าน้องด้วยซ้ำ ขอเพิ่มเราก็โดนด่าว่าใช้เยอะ บางทีไป ร.ร. มีค่างานที่จะต้องจ่าย เราก็ไม่มีเงินกินข้าว เราก็พยายามอดทนกัดฟัน แต่บางทีเราก็เหนื่อยเหมือนกันที่เราต้องเป็นแบบนี้ เราต้องเดินไปกลับ ร.ร. ประมาณ 4 กิโลทุกวัน บางทีเราก็ไปสายเพราะยังทำงานช่วยแม่ไม่เสร็จ น้องชายเราไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากเล่นเกม เราแค่ให้น้องเราช่วย แม่เราก็ด่าว่าทำไมต้องเกรี่ยงงาน ร.ร.น้องอยู่หน้า ร.ร.เรา แล้วแม่จะพาน้องกลับบ้านผ่านหน้า ร.ร. เรา มีวันนึงเราเจอแม่กับน้องเลยว่าขอกลับด้วย เราจะโกนเรียก แม่ก็หันมามองแล้วก็ขับรถหนี คือเราเหมือนไม่มีความหมายเลย วันนั้นเราเดินกลับบ้านเจอแม่กำลังพาน้องไปซื้อของกิน เราบอกแม่ว่าเราอยากกินหม่าล่าขอเงินหน่อย แม่เราขับรถหนีเราเลย เราคืองงมาก เวลาเรามีรายได้พิเศษ พ่อเราก็ขอยืมตลอด แต่เราก็ไม่เคยได้คืนสักครั้ง พาเราไปเที่ยวห้างไปกินข้าว ก็ให้เรานั่งแยกโต๊ะคนเดียว เวลาไม่พอใจก็ด่าอย่างเดียว บางทีก็ด่าเราต่อหน้าคนเยอะๆเราอายมาก
เรารู้สึกว่าบ้านคือนรกและบ้านไม่ปลอดภัย ตอนกลางคืนเราก็นอนไม่หลับ พ่อกับแม่ชอบมีอะไรกันเสียงดังมาก น้องเรารองเท้าขาดนิดเดียวพ่อก็ซื้อให้ใหม่ส่วนของเราใส่มาจนมันขาดจนจะใส่ไม่ได้ ก็ไม่เคยซื้อให้ มีแต่เราซื้อเอง บางวันเรานั่งทำงานอยู่แม่ก็เดินมาจิกหัวเรา พอเราว่า ก็ว่าเราหาเรื่อง แม่เราเคยตีเราจนเลือดออกเป็นแผลเป็น บางทีโกรชเรามากก็ตบเราแล้วบีบคอเรา เราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยมีแต่อยู่บ้าน ไม่เคยได้รับอิสระ ไม่เคยฟังเหตุผลเรา
พ่อก็ฟังแต่แม่ฝ่ายเดียว ไม่เคยฟังเราสักครั้ง เราอยากหนีไปให้ไกลๆแแต่เราก็กัดฟันอดทนอยู่เพื่อเรียนให้จบ ม.6 เพื่อที่จะเอาวุฒิไปทำงานได้ บางทีมันก็อยากหนีไปจริงๆเพราะเรื่องที่เจอมันสาหัสมากนี่แค่ส่วนนึงนะคะ เจอมาเยอะ จนจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว