ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้

ฉันเคยถูกแม่ด่าว่าโง่ยิ่งกว่าสัตว์เนรฉาน เป็นคำพูดที่เจ็บที่สุดในชีวิต มันทำให้ฉันรู้ว่าแม่ไม่ได้รักฉันเลย ยิ่งนับวันยิ่งเป็นเด็ก ก้าวร้าวไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งที่ถูกแม่บ่นฉันจะโมโหมากแต่พอแม่บ่นว่าแบบประมาณว่านะหัดทำงานส่งครูเค้าบ้าง  แล้วหนังสือนะหัดอ่านบ้าง ฉันจะลำคาลมาก แต่พอแม่ไม่อยู่หรือไปที่อื่นฉันก็ร้องไห้แต่ฉันไม่ได้เศร้าไม่ได้เสียใจ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแต่ควบคุมตัวเองไม่ได้มันเหมือนยิ่งพยายามหยุดมันยิ่งร้อง แต่พอได้ยินเสียงแม่อยู่ใกล้ๆน้ำตาก็หยุดไหลทันที ทุกครั้งที่ถูกแม่ตีก็เหมือนกัน หลังจากที่แม่ด่าฉันในวันนั้นทำให้ฉันเป็นแบบนี้หนักขึ้นทุกวันๆ ฉันไม่รู้ว่าเกี่ยวไหมแต่มันเริ่มขึ้นหลังจากวันนั้นแค่ไม่กี่วัน ตอนกลางคือนก็นอนไม่หลับแต่ตอนกลางวันจะงวงมากก มีอาการทำร้ายตัวเองบางครั้ง เวลาที่ได้ร้องให้จะร้องไม่หยุด แต่อาการพวกนี้พึ่งมาเป็นช่วงหลังๆ แล้วก็ไม่อยากเจอไคร ไม่อยากไปรร. ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากเจอครู ไม่อยากเจอแม่ ไม่อยากเจอพ่อ แตก็ไม่อยากอยู่คนเดียว มีเพียงคนเดียวที่ฉันอยากเจอแค่คนคนนั้นคนเดียวคนที่เค้าใจฉันที่สุดคนคอยรับฟังปัญหาของฉันเป็นคนคนเดียวที่เข้าใจฉันมากที่สุด