สวัสดีค่ะก่อนอื่น ฉันอยากจะบอกว่ามันเป็นครั้งแรกของการเขียนกระทู้ของฉันเลย มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบอกคนในครอบครัวหรือคนใกล้ตัวได้เลย
มันอาจจะน้ำเน่าสำหรับใครบางคนหรือมันอาจจะทำให้ใครบางคนลุกขึ้นสู้ได้
ฉันเขียนกระทู้วันนี้เพื่อบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยเจ็บปวดแค่ไหน โดดเดี่ยวแค่ไหน
เข้าเรื่องกันเลยแล้วกันนะคะ
ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เกิดมาทั้งทีแม่ยังไม่พร้อมมันไม่อยากให้เกิด ฉันถูกทิ้งให้อยู่กับตาและยาย ตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันก็อยู่กับตา ยายมาตลอด ฉันเกิดมาไม่เคยเจอหน้าพ่อและแม่เลยจนกระทั่งฉันอายุได้ 12 ปีฉันอยู่ ป.6 ฉันเพิ่งได้เห็นหน้าแม่ฉันครั้งแรก ตอนเทอมหนึ่ง ฉันดีใจมากเค้าสวยน่ารักกอดแล้วรู้สึกอบอุ่นเค้ามาอยู่กับฉันได้สักพักนึงพอเข้าปอหกเทอมสองเขาก็หายไปจากชีวิตฉันอีกครั้งเพื่อที่เค้าจะไปสร้างครอบครัวใหม่แต่มันก็คือความ โชคดีของฉันฉันได้เห็นหน้าพ่อก่อนจบปอหก นับเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเขา ในเวลาเดียวกันทั้งแม่และพ่อก็สลับกันแม่มาพ่อหายแม่หายพ่อมา เป็นแบบนี้ฉันฉันจบปอหก
พอจบปอหกเค้าก็ไม่มาหาฉันอีกเลยมีแต่แม่ที่ไปไปมามา ทุกครั้งที่เค้ามาฉันมีความสุขมากจนกระทั่งฉันอยู่มอหนึ่งเทอมหนึ่งแม่ของฉัน ขอหรอกฉันเอาฉันไปขายให้กับคนรวย ที่อยากมีลูกแต่เค้ามีไม่ได้ยายที่เลี้ยงฉันเค้าก็ตามหาฉันจนเจอฉันอยากกลับบ้านมากวิ่งเข้ากอดยายบอกยายว่าอยากกลับบ้านฉันยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกแม่เธอแท้หลอกขาย เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่คนทั้งหมู่บ้านเราให้ฉันฟังแม้แต่กระทั่งคนในครอบครัว ตั้งแต่ที่แม่ขายฉันไปฉันก็ไม่ได้เจอหน้าเค้าอีกเลย แม่หรอกฉันว่าให้ไปอยู่กับป้าที่บ้านหลังนั้นไปช่วยเค้ากวาดบ้านถูบ้านดูแลเขาเพราะเขาอายุมากแล้ว ฉันเลยไป จากนั้นพอยายหาฉันเจอยายก็เอาเงินของเค้าไปให้บ้านนั้นบ้านคนรวยคนนั้น แล้วรับฉันกลับบ้าน จากนั้นมาฉันก็ใช้ชีวิตตามเด็กทั่วไปบ้านตากหรือญาติเป็นคนจนค่ะหาเช้ากินค่ำเลี้ยงหลานทั้งหมดแปดคนฉันเป็นหลานคนโตลูกคนแรกของแม่
แกมักจะสอนฉันเสมอ ถ้าจบไปทำงานหาเลี้ยงน้องเลี้ยงยายนะทำงานนะถึงจะได้เงิน ทำด้วยสองมือสองขาของเรา เสาร์-อาทิตย์โรงเรียนหยุดฉันก็ไปรับจ้างปลูกมันเกี่ยวข้าวมีงานวัดฉันก็รับจ้างล้างจานเหมือนเด็กทั่วไป ใครจ้างทำอะไรที่เป็นงานสุจริตฉันทำหมดได้เงินมาฉันให้ยายหมดทุกบาททุกสตางค์ จนฉันขึ้นมอสอง แม่กลับมาหาฉันอีกครั้งแม่พูดคำว่าแม่ขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาแล้วด้วยความที่แม่ก็คือแม่ เราก็ไม่คิดอะไรแม่ไปไปมามาหาฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ แม่ทำฉันเจ็บปวดที่สุดแล้วทำให้ฉันจำจนวันตาย แม่ใช้การไปไปมามาของเขาการที่มาหาฉันบ่อยบ่อยทำให้ฉันตายใจว่าแม่รู้สึกผิดจริงๆ ฉันไม่เคยโกรธแม่เลย จนครั้งนี้ แม่ลูกฉันเอาฉันไปขายให้ผู้ชายคนหนึ่ง แม่บอกฉันว่าแม่จะพาไปซื้อเสื้อผ้าชุดสวยสวยกินของอร่อยอร่อย ฉันก็ขึ้นรถไปกับแม่แม่พาฉันไปในที่ที่หนึ่งมีรถเก่งคันนึงรอแม่อยู่แม่บอกให้ฉันลงเพราะนั่งรถไปกับเขาฉันก็เชื่อแม่ เพราะแม่บอกว่าเดี๋ยวจะตามไปแม่ลืมของไว้ที่ห้อง เราด้วยความโง่ก็ขึ้นรถไปกับเขา ฉันก็ไปนั่งรอในรถผู้ชายคนนั้นคุยอะไรกับแม่ก็ไม่รู้ฉันได้ยินไม่ถนัดนะแม่ก็ขี่รถออกไป สมัยนั้นฉันยังไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์มือถือ ฉันถูกแม่บอกให้ขายแล้วเขาก็เอาฉันมาส่งที่เดิมที่ที่แม่มาส่งฉันแต่ฉันไม่เจอแม่ ฉันยืนร้องไห้อยู่พักนึงฉันก็เดินกลับบ้านฉันก็เล่าให้ยายฟัง ยายก็บอกว่าฉันโง่เองที่เชื่อแม่ต่อไปอย่าไปไหนกับแม่อีกยายกอดฉันและถามฉันว่าจำเค้าได้ไหมจำผู้ชายคนนั้นได้หรือเปล่าฉันบอกฉันไม่เคยเห็นหน้า ฉันไม่ไปโรงเรียนหนึ่งอาทิตย์ฉันกลัวไม่รู้ว่ากลัวอะไรไม่อยากเจอใครเก็บตัวอยู่ที่บ้าน
ยายก็คอยอยู่ข้างฉันตลอด หลังจากวันนั้นแม่ฉันก็หายสาบสูญไปอีกครั้งครั้งนี้ นานหลายปี ฉันก็ใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปฉันมีเพื่อนอีกกลุ่มนึงด้วยกันแปดคน ก่อนจะจบมอสามเพื่อนกลุ่มนี้มีแฟนมีคนคบเราเด็กสุด จนสุด
ก่อนจบก็นัดกันไปกินข้าวที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งหลังเลิกเรียน แต่ก่อนจะไปเพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
เขานัดกันไปที่ป่าหลังโรงเรียน ชวนเราไปด้วย เราก็ไป
ทำไมคือการโดดเรียนก่อนปิดเทอมแล้วจบ เพราะ ความจนความไร้เดียงสาความซื่อของฉัน ทำให้คนกลุ่มนี้ข่มฉันได้ทุกอย่าง มันหลอกฉันไปให้พวกผู้ชายตามโรงเรียน ลุมโทรมฉัน ฉันร้องขอความช่วยเหลือจากพวกมันมันยืนมองโดยที่ไม่มีใครเข้ามาช่วย ฉันหมดแรงสู้ไม่ไหวฉันเหมือนตายทั้งเป็นในตอนนี้ทั้งเสื้อผ้าทั้งชุดนักเรียนยับเยินไปหมดฉันนั้นมันทิ้งฉันไว้คนเดียว พอพวกมันกลับหมด ฉันก็ร้องไห้ เดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอยายมารับแค่ถามว่าไปทำอะไรมาทำไมสภาพเป็นแบบนี้ไงบอกเดี๋ยวค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน
ฉันต้องเล่าทุกอย่างให้ยายฟัง ยายได้แต่ร้องไห้ แล้ว
กอดฉัน พอไปหาเพื่อนพวกนั้น พวกที่หลอกฉันไปในป่ามันก็ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรไปที่บ้านมันก็บอกไม่รู้ไม่เห็นพวกฉันไม่มีหลักฐานฉันเลยออกผิดอะไรพวกนั้นไม่ได้เลยยายฉันก็ไม่รู้หนังสืออะไร สุดท้ายเรื่องพวกนี้ก็ผ่านชีวิตฉันไปอีกครั้งจนตอนนี้คนพวกนั้นก็ได้ตายไปทีละคนพวกผู้ชายที่ทำร้ายฉันบางคนก็รถคว่ำตายบางคนก็โดนยิงตายส่วนตัวฉันได้แต่เก็บตัว
ความเจ็บปวดของฉัน
มันอาจจะน้ำเน่าสำหรับใครบางคนหรือมันอาจจะทำให้ใครบางคนลุกขึ้นสู้ได้
ฉันเขียนกระทู้วันนี้เพื่อบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยเจ็บปวดแค่ไหน โดดเดี่ยวแค่ไหน
เข้าเรื่องกันเลยแล้วกันนะคะ
ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เกิดมาทั้งทีแม่ยังไม่พร้อมมันไม่อยากให้เกิด ฉันถูกทิ้งให้อยู่กับตาและยาย ตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันก็อยู่กับตา ยายมาตลอด ฉันเกิดมาไม่เคยเจอหน้าพ่อและแม่เลยจนกระทั่งฉันอายุได้ 12 ปีฉันอยู่ ป.6 ฉันเพิ่งได้เห็นหน้าแม่ฉันครั้งแรก ตอนเทอมหนึ่ง ฉันดีใจมากเค้าสวยน่ารักกอดแล้วรู้สึกอบอุ่นเค้ามาอยู่กับฉันได้สักพักนึงพอเข้าปอหกเทอมสองเขาก็หายไปจากชีวิตฉันอีกครั้งเพื่อที่เค้าจะไปสร้างครอบครัวใหม่แต่มันก็คือความ โชคดีของฉันฉันได้เห็นหน้าพ่อก่อนจบปอหก นับเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเขา ในเวลาเดียวกันทั้งแม่และพ่อก็สลับกันแม่มาพ่อหายแม่หายพ่อมา เป็นแบบนี้ฉันฉันจบปอหก
พอจบปอหกเค้าก็ไม่มาหาฉันอีกเลยมีแต่แม่ที่ไปไปมามา ทุกครั้งที่เค้ามาฉันมีความสุขมากจนกระทั่งฉันอยู่มอหนึ่งเทอมหนึ่งแม่ของฉัน ขอหรอกฉันเอาฉันไปขายให้กับคนรวย ที่อยากมีลูกแต่เค้ามีไม่ได้ยายที่เลี้ยงฉันเค้าก็ตามหาฉันจนเจอฉันอยากกลับบ้านมากวิ่งเข้ากอดยายบอกยายว่าอยากกลับบ้านฉันยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกแม่เธอแท้หลอกขาย เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่คนทั้งหมู่บ้านเราให้ฉันฟังแม้แต่กระทั่งคนในครอบครัว ตั้งแต่ที่แม่ขายฉันไปฉันก็ไม่ได้เจอหน้าเค้าอีกเลย แม่หรอกฉันว่าให้ไปอยู่กับป้าที่บ้านหลังนั้นไปช่วยเค้ากวาดบ้านถูบ้านดูแลเขาเพราะเขาอายุมากแล้ว ฉันเลยไป จากนั้นพอยายหาฉันเจอยายก็เอาเงินของเค้าไปให้บ้านนั้นบ้านคนรวยคนนั้น แล้วรับฉันกลับบ้าน จากนั้นมาฉันก็ใช้ชีวิตตามเด็กทั่วไปบ้านตากหรือญาติเป็นคนจนค่ะหาเช้ากินค่ำเลี้ยงหลานทั้งหมดแปดคนฉันเป็นหลานคนโตลูกคนแรกของแม่
แกมักจะสอนฉันเสมอ ถ้าจบไปทำงานหาเลี้ยงน้องเลี้ยงยายนะทำงานนะถึงจะได้เงิน ทำด้วยสองมือสองขาของเรา เสาร์-อาทิตย์โรงเรียนหยุดฉันก็ไปรับจ้างปลูกมันเกี่ยวข้าวมีงานวัดฉันก็รับจ้างล้างจานเหมือนเด็กทั่วไป ใครจ้างทำอะไรที่เป็นงานสุจริตฉันทำหมดได้เงินมาฉันให้ยายหมดทุกบาททุกสตางค์ จนฉันขึ้นมอสอง แม่กลับมาหาฉันอีกครั้งแม่พูดคำว่าแม่ขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาแล้วด้วยความที่แม่ก็คือแม่ เราก็ไม่คิดอะไรแม่ไปไปมามาหาฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ แม่ทำฉันเจ็บปวดที่สุดแล้วทำให้ฉันจำจนวันตาย แม่ใช้การไปไปมามาของเขาการที่มาหาฉันบ่อยบ่อยทำให้ฉันตายใจว่าแม่รู้สึกผิดจริงๆ ฉันไม่เคยโกรธแม่เลย จนครั้งนี้ แม่ลูกฉันเอาฉันไปขายให้ผู้ชายคนหนึ่ง แม่บอกฉันว่าแม่จะพาไปซื้อเสื้อผ้าชุดสวยสวยกินของอร่อยอร่อย ฉันก็ขึ้นรถไปกับแม่แม่พาฉันไปในที่ที่หนึ่งมีรถเก่งคันนึงรอแม่อยู่แม่บอกให้ฉันลงเพราะนั่งรถไปกับเขาฉันก็เชื่อแม่ เพราะแม่บอกว่าเดี๋ยวจะตามไปแม่ลืมของไว้ที่ห้อง เราด้วยความโง่ก็ขึ้นรถไปกับเขา ฉันก็ไปนั่งรอในรถผู้ชายคนนั้นคุยอะไรกับแม่ก็ไม่รู้ฉันได้ยินไม่ถนัดนะแม่ก็ขี่รถออกไป สมัยนั้นฉันยังไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์มือถือ ฉันถูกแม่บอกให้ขายแล้วเขาก็เอาฉันมาส่งที่เดิมที่ที่แม่มาส่งฉันแต่ฉันไม่เจอแม่ ฉันยืนร้องไห้อยู่พักนึงฉันก็เดินกลับบ้านฉันก็เล่าให้ยายฟัง ยายก็บอกว่าฉันโง่เองที่เชื่อแม่ต่อไปอย่าไปไหนกับแม่อีกยายกอดฉันและถามฉันว่าจำเค้าได้ไหมจำผู้ชายคนนั้นได้หรือเปล่าฉันบอกฉันไม่เคยเห็นหน้า ฉันไม่ไปโรงเรียนหนึ่งอาทิตย์ฉันกลัวไม่รู้ว่ากลัวอะไรไม่อยากเจอใครเก็บตัวอยู่ที่บ้าน
ยายก็คอยอยู่ข้างฉันตลอด หลังจากวันนั้นแม่ฉันก็หายสาบสูญไปอีกครั้งครั้งนี้ นานหลายปี ฉันก็ใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปฉันมีเพื่อนอีกกลุ่มนึงด้วยกันแปดคน ก่อนจะจบมอสามเพื่อนกลุ่มนี้มีแฟนมีคนคบเราเด็กสุด จนสุด
ก่อนจบก็นัดกันไปกินข้าวที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งหลังเลิกเรียน แต่ก่อนจะไปเพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
เขานัดกันไปที่ป่าหลังโรงเรียน ชวนเราไปด้วย เราก็ไป
ทำไมคือการโดดเรียนก่อนปิดเทอมแล้วจบ เพราะ ความจนความไร้เดียงสาความซื่อของฉัน ทำให้คนกลุ่มนี้ข่มฉันได้ทุกอย่าง มันหลอกฉันไปให้พวกผู้ชายตามโรงเรียน ลุมโทรมฉัน ฉันร้องขอความช่วยเหลือจากพวกมันมันยืนมองโดยที่ไม่มีใครเข้ามาช่วย ฉันหมดแรงสู้ไม่ไหวฉันเหมือนตายทั้งเป็นในตอนนี้ทั้งเสื้อผ้าทั้งชุดนักเรียนยับเยินไปหมดฉันนั้นมันทิ้งฉันไว้คนเดียว พอพวกมันกลับหมด ฉันก็ร้องไห้ เดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอยายมารับแค่ถามว่าไปทำอะไรมาทำไมสภาพเป็นแบบนี้ไงบอกเดี๋ยวค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน
ฉันต้องเล่าทุกอย่างให้ยายฟัง ยายได้แต่ร้องไห้ แล้ว
กอดฉัน พอไปหาเพื่อนพวกนั้น พวกที่หลอกฉันไปในป่ามันก็ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรไปที่บ้านมันก็บอกไม่รู้ไม่เห็นพวกฉันไม่มีหลักฐานฉันเลยออกผิดอะไรพวกนั้นไม่ได้เลยยายฉันก็ไม่รู้หนังสืออะไร สุดท้ายเรื่องพวกนี้ก็ผ่านชีวิตฉันไปอีกครั้งจนตอนนี้คนพวกนั้นก็ได้ตายไปทีละคนพวกผู้ชายที่ทำร้ายฉันบางคนก็รถคว่ำตายบางคนก็โดนยิงตายส่วนตัวฉันได้แต่เก็บตัว