น้อยใจคนครอบครัว

เรื่องมีอยู่ว่า 31-03-19 วันนั้นเป็นวันที่ผมต้องรับใบประกาศนียบัตรจบการศึกษา ที่พุทธมณฑล ผมเฝ้ารอ วันนี้มาก วันที่ครอบครัวต้องภูมิใจ วันที่จะได้มีรูปถ่ายกับครอบครัว ซึ่งวันนั้นผมไป กับน้องชายก่อนตอนเช้า เพื่อให้น้องชายเฝ้าของมีค่า เนื่องจาก เขาไม่อนุญาติให้นำ มือถือ ของมีค่าเข้าหอประชุม ส่วนครอบครัวที่เหลือ จะมาช่วงบ่าย ช่วงใกล้เสร็จพิธี ผมย้ำกับน้องชายว่า พอเขาใกล้ปล่อยผู้สำเร็จการศึกษาออกมาแล้วให้มายืนรอนะ เวลาผมเดินออกมาจะได้มองเห็น พอถึงเวลาปล่อยตัว ผู้จบการศึกษา ผมเดินออกมาไม่เห็น คนในครอบครัว ผมเดินยิ้ม แล้วกวาดสายตามองหาคนในครอบครัว เดินรอบหอประชุม ไม่เห็นใครเลย มือถือ ก็อยู่กับน้อง ผมเดินวนหอประชุม น้ำตาผมไหลออกมา เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ขณะที่เดินหา ผมเห็นแต่คนอื่นถ่ายรูปกันแบบยิ้มแย้ม น้ำตาผมยิ่งไหลออกมาอีก พอหาไม่เจอ ผมก็เข้าหอประชุม เพื่อที่จะคืน ชุดครุย เพราะหมดอารมณ์ ตามหาคนในครอบครัวแล้ว พอคืนชุดเสร็จผม ยืมมือถืออาจารย์ โทรเข้าเครื่องตัวเอง สรุป ครอบครัวนั่งรอ อยู่ ทางออก พุทธมณฑล ผมนอยมาก ผมเดินไปหาครอบครัว สิ่งแรกที่ได้ยิน คือ " เสร็จแล้วหรอ ปะกลับ " ขณะที่นั่งในรถกลับบ้าน ใจก็พยายามคิดบวก ว่าไม่มีรูปถ่ายก็ไม่เป็นไร กลับบ้าน ได้กินข้าวด้วยกัน ฉลองในบ้าน ก็โอเครละ พอถึงบ้าน เท่านั้นแหละ ทุกคนพากันแยกย้าย เข้าห้องใครห้องมัน พอค่ำมานึกว่าจะได้กินข้าวแบบแฮปปี้ สุดท้าย เรากินคนเดียว กินข้าวพร้อมน้ำตา กินข้าวเสร็จ เราก็แว๊นรถออกจากบ้าน ไปฟิตเนส ไปสงบสติอารมณ์ ที่นั่น ผมเป็นพี่คนโต มีน้องชาย 2 คน ผมพูดกับน้องในวันถัดไปช่วงบ่าย ๆ ทันทีว่า ถ้า 2 คนเรียนจบ เมื่อไหร่ กูก็จะไม่โผล่ไปอยู่ในรูป พวกเรียนจบเหมือนกัน ผมเลยเปิดปนะเด็น มันตรงนั้น เลย สรุป เมื่อวาน ทำไมไม่ไปรอ ตอนเขาปล่อยผู้สำเร็จการศึกษา จะได้ถ่ายรูปด้วยกัน แล้วไปนั่งรอทำไมตรงทางออก อุตสาห์ให้ไปช่วงบ่ายแก่ ๆ ไม่ต้องไปรอแต่เช้า เหมือนบ้านอื่น แสดงความยินดีสักคำก็ไม่มีใครพูด สักคน ผมเลยตัดบท ทันที ช่างเหอะ ไหน ๆ ก็จบมาละ แล้วหันไปชี้หน้าน้อง สองตัวจำคำที่กูพูดไว้เลยนะ แล้วก็เดินขึ้นห้อง ไปสงบสติอารมณ์ 

ผม ไม่เข้าใจ ว่าครอบครัวเป็นอะไร หรือ พวกเขาคิดว่า มันแค่ ปวส. ไม่ใช่ ป.ตรี ที่ผมเลือกเรียน ปวส. เพราะ สมองผม ไม่ได้เก่งมาก ผมคิดว่า ป.ตรี คงไม่จบ เลยเลือกเรียน ปวส. แทน

เสริมนิดนึง : เวลาผมโกรธหรือโมโหมาก ๆ ผมจะชอบร้องดัง ๆ แล้วตบหน้าตัวเองให้พอใจ เสร็จแล้วจะนับ 1-10 แล้วเปิด มือถือ ดูการ์ตูน เพื่อเยียวยา ความโกรธ ถ้าดูการ์ตูน แล้วไม่หาย ก็ไป 7-11 ไปซื้อ ติมโคนมากิน พอกินเท่านั้นแหละ เปลี่ยน อิริยาบท ทันที คือ ลืม ความโกรธ ที่เกิดขึ้นทันที ก็คือ ไอติมโคนเซเว่น คือ ยาแก้โมโห สำหรับผม จริง ๆ  เวลาผม อาลาวาด ผมจะอาลาวาด เฉพาะ ในห้องนอน ไม่เคย อาลาวาด นอกห้องหรือ นอกบ้าน เพราะผม ไม่อยาก ให้ คนข้างนอก หรือใครเห็น อีกตัวตน ต่อให้โกรธจากข้างนอก ผมจะเก็บอารมณ์ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา แล้วบันทึกว่า กลับบ้านอย่าลืม อาลาวาด ความโกรธ วันนี้ด้วย ทุกวันนี้ ผมยังไม่ชินกับ อารมณ์ ตัวเอง เลย ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนหลายบุคคลิก หรือ อาจคิดไปเอง ไม่เคยพบจิตแพทย์ เพราะ ไม่มีเงิน กลัวเสียเงินเยอะ ถ้าพบแพทย์ แล้วเสีย 50-100 โอเคร อันนี้ไปหาทันที

ผมถูกเลี้ยงมาแบบให้อึก ถึก ทน สู้คน ใจดี มีเมตตา ไม่อิจฉา แม่เลี้ยงผมกับน้องมาเหมือนกัน รักลูกเท่ากัน แม่ ไม่เคยเลี้ยงแบบ ตามใจ สักคน เวลาผมกับน้องทำผิด แม่จะลงโทษ แต่ละครั้งไม่เหมือนกัน แม่ เป็นคนที่ เตือนครั้งเดียว แล้วต้องจำ ถ้ามีรอบสองปุ๊ป ป๊าบเข้ากลางหลังทันที 555 แม่บอก ย้ำเสมอ น้ำตา มีไว้ให้ พ่อแม่พี่น้อง เท่านั้น อย่าไปเสียน้ำตาให้ ไอ้หน้าไหน ทั้งนั้น ฐานะที่บ้าน ก็ หาเช้ากินค่ำ แต่ทำไม ผมถึงเป็นคน อารมณ์แบบนี้ เพราะ ในบ้าน ผมคือ หัวโจก ที่ทำให้บ้าน มี สีสัน เป็นแกนนำ ที่ทำให้คนในบ้าน หัวเราะ

ไม่มีใคร อยากให้ คนอื่นเห็น อารมณ์โกรธของตัวเองหรอก เวลา เราได้ยินคนอื่นทะเลาะกัน หรือ ได้ยินคนอื่นโดนดุโดนว่า เราที่ได้ยิน ดัน เสียสุขภาพจิตไปด้วย ต่อให้แค่เดินผ่าน แล้วได้ยิน มันก็หดหู่ไปนิดนึงแล้ว

ใครที่เจอปัญหาคล้ายผม ลองคอมเม้นท์ แลกเปลี่ยน ความคิด ประสบการณ์ กันก็ได้น๊าาาา รออ่าน อยู่ 😊