ผมคิดมาตลอดว่าถ้าได้... เค้าแล้วก็ไม่ควรทิ้งเค้าควรรับผิดชอบผมพยายามที่สุดแล้วๆ ผมผิดตรงไหนรึป่าวที่ตัดสินใจแบบนี้

ผมถือคติประจำใจผมเลยว่าถ้าผมได้ซัมติง.. ผญแล้วผมก็ไม่ควรทิ้งเค้าควรจะรับผิดชอบด้วยการไม่ทิ้งเค้าทำดีกับเค้า ไม่งั้นจะกลายเป็นฟันแล้วทิ้งผมพยายามกรอกหูเพื่อนๆ ละด่าคนรอบตัวเสมอว่าอย่าทิ้ง ผญ นะเว้ยยยอผมถือคติประจำใจผมเลยว่าถ้าผมได้ซัมติง.. ผญแล้วผมก็ไม่ควรทิ้งเค้า ไม่งั้นจะกลายเป็นฟันแล้วทิ้งผมพยายามกรอกหูเพื่อนๆ ละด่าคนรอบตัวเสมอว่าอย่าทิ้ง ผญ นะเว้ยยยอย่าฟันแล้วทิ้งมันไม่ดีๆ ผมก็แค่เด็กยุค 90 คนนึงที่โดนปลูกฝังในหัวมาแบบนั้น
.

.

.

มีเพื่อนคนนึงทเลาะกับแฟนตัวเองละก็กำลังจะเลิกละผมก็ไปบอกให้มันทำความเข้าใจกันดีกว่า ไม่งั้นมันจะเหมือนได้แล้วทิ้งนะเว้ยยย ผญ เค้าเสีย....ไปแล้วนะจนมันกลับมาคบกันยันทุกวันนี้ละตั้งแต่ทเลาะกันเมื่อ 3ปีที่แล้วรักกันจนทุกวันนี้ <== (ยกตัวอย่างเฉยๆ)

.

มาเข้าเรื่องกันดีกว่า // (เกริ่นก่อนคือ ผมอายุมากกว่าเค้า 6 ปีประมาณว่าเด็กมหาลัยจีบเด็ก ม.ปลาย ณ ตอนเกิดเหตุคบกันได้แค่ 3 ปี) // อะว่าต่อ... คือผมก็คิดแบบนั้นแหล่ะครับได้แล้วไม่ควรเลิกจนเกิดเหตุ.. บางอย่างกับคู่ของผมจนต้องเลิกรากันไปขอไม่ลงลึกมาก (เพราะฝั่งบ้านเค้ากดดันเค้าหลายๆ อย่างรวมกระทั่งการมีแฟนด้วย บ้านเค้าไม่อยากให้มีแฟน) ผมอะพร้อมจะเจอพ่อแม่ฝั่งเค้าละพร้อมแสดงความจริงใจกับครอบครัวแฟนผมว่ารักลูกเค้าจริง ไม่อยากให้เค้าแอบ แต่แฟนผมเค้าไม่กล้า เพราะกลัวพ่อแม่ว่ามากๆ ละทีนี้แรกๆ เราก็เลยตกลงว่าจะห่างกันดูก่อนรอซักพักเรื่องมาดีขึ้นแล้วเราค่อยกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ ผมก็อะก็ได้เคารพในการตัดสินใจของเค้า ซึ่งไอผมก็ยึดหลักความคิดนี้มาตลอดว่า "ได้เค้าแล้วเราไม่ควรทิ้งเค้านะ ผช อย่างเราต้องรับผิดชอบเค้า" ผมก็ยังติดต่อกับเค้าอยู่ซักพักนะครับจนผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้เกือบครึ่งปี แฟนผมเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปเริ่มทิ้งระยะห่างจากผม มากเกินไปๆๆ เรื่อยๆๆๆ ด้วยความที่นิสัยผมไม่ค่อยอ้อมค้อมก็ถามตรงๆ ไปเลยเค้าก็ว่าผมคิดมากไปเอง แต่ผมก็เข้าใจแหล่ะนะเค้าอายุยังน้อยยังต้องเจออะไรอีกเยอะแยะสังคมที่เปลี่ยนไปตอนเราไม่อยู่กับเค้าๆคงยังคิดได้ไม่มากพอ (พูดเหมือนคนแก่เลย 555+ 🤣)
.
ตลอดเวลาเกิดเรื่องมากมาย ผมก็ยังคงยึดมั่นสิ่งเดิมตลอดเวลาคนรอบตัวก็บอกว่า "ควรเลิกได้แล้วเอ็งดูเหนื่อยพยายามมากเกินไปจนไม่เห็นความสำคัญของตัวเองถ้าคนจะรักเค้าก็คงหันกลับมาแล้วไม่ควรให้เอ็งพยายามอยู่ฝ่ายเดียว" แต่ผมก็ยังไม่เลิกผมทำละผมไม่ได้มีความทุขอะไรรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำซะมากกว่า ถึงขนาดขี่มอไซต์จากกรุงเทพฯ ไปหัวหิน ไปเช้า - กลับค่ำวันนั้นเลยเพื่อไปหาแฟนผมตามเค้าที่เค้าไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ไป 9 โมง กลับตอนตี 2 เค้าก็ยังคงไม่ชัดเจนอยู่ดีถามกี่ทีๆ ก็บอกผมคิดมากไปเอง ตลอดมาผมรู้สึกดีใจมากๆๆๆ ที่ได้คุยกับเค้ารู้สึกมีความสุขที่ได้เจอเค้าพยายามสรรหาทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เจอหน้าเค้า แอบไปหาบ้างไปมองจากที่ห่างๆ บ้างเพื่อแค่เห็นหน้าเค้าว่าเค้ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ตอนไปก็โทรบอกเค้านะครับ เค้าก็มาเจอมั่งไม่เจอมั่ง ละเวลาผมนัดเจอเค้า นัดเที่ยวโน่นนี่ เค้าจะบอกว่า "คิดดูก่อน" เวลาเค้าบอกคำๆนี้เค้าจะไม่เคยมาเลยถ้าบอก "น่าจะไปได้" เค้าถึงจะมาแต่ไม่ค่อยมีหรอก นับ 10 ครั้งจะมีมาแค่ ครั้งเดียวพอผมถามเรื่องนี้เค้าก็จะโกรธมากละก็จะขู่ผมว่างั้นจะไม่ไปเจออีกแล้วนะ ผมก็กลัวมากเลยกลัวจะไม่ได้เจอกันอีก (ทั้งๆที่ปกติก็ไม่ได้เจอกันอยู่ละ) แต่ก็ยังหลอกตัวเองอยู่ว่ามันยังมีความหวังอยู่จนตอนคิดได้ให้เค้าขู่ไปเถอะ จะไม่ไปเจออีกแล้ว กับ ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว มันแตกต่างกันยังไง? // ทุกความฝันของผมจะมีเค้าเป็นส่วนหนึ่งอยู่ในนั้นฐานะบ้านผมดีพอควรถึงไม่ทำงานเลยก็มีกินไปจนตายแต่มันไม่ใช่เงินผมๆ เลยออกมาหางานทำเพื่อซักวันนึงจะเก็บเงินก้อนนึงไปขอเค้าแต่งงาน พาเค้ามาอยู่บ้านที่เราซื้อซักวัน (ดูเพ้อฝันเนอะ 555+)  😂😅
.
.
จนผ่านมาเกือบ 3 ปีจนช่วงกลางเดือนสิงหาคมปีที่ผ่านมา ผมเลยตัดสินใจว่า คงไปไม่รอดละรอแบบไม่มีความหวังพยายามเข้าหาแล้วทุกวิถีทางแต่ก็ยังเคารพการตัดสินใจของเค้าตลอดคือไม่เข้าหาพ่อแม่เค้า โดยที่เค้าไม่อนุญาติก็พยายามบอกแล้วนะให้ผู้ใหญ่รู้ไปเลยเค้าคงไม่ว่าหรอกละถึงว่าจริงๆ ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ายอมรับว่าผมไม่ได้กะมาฟันลูกสาวเค้าแล้วทิ้งนะ (เค้าชอบตัดสินใจอะไรก็ตามที่เค้าคิดว่าดี.. แต่มันดีกับเค้าคนเดียว) ก่อนหน้านั้นผมก็พยายามจะหยุด ความพยายามหลายทีละแต่ทุกครั้งที่ตัดสินใจจะหยุดเค้าก็จะบอกว่า "ตอนนี้ก็เป็นพี่น้องไปก่อนเดี๋ยวก็กลับมาเป็นคนรักกันได้" ผมก็ใจอ่อนทุกครั้งเพราะว่ารักเค้ามาก (เรียกว่าความรักบังตาก็คงไม่ผิด) ก่อนจากลาผมก็เลยขอ ของสิ่งนึงคืนจากเค้า อย่างเดียวเพราะสำหรับผมมันเป็นของสำคัญมากๆๆ ก็คือแหวนคู่ ผมใส่มาตลอดไม่เคยถอดเลยมาตลอดแหวนเงินผมไม่ค่อยเลอะอะไรเพราะใส่ตลอด 

เพิ่งมาถอดเมื่อตอนได้แหวนคืนนี่แหล่ะจนผมก็พยายามขอแหวนที่ให้ไปคืนมันมาคู่กันก็เลยอยากฝัง(ทิ้ง) มันไปพร้อมกันถึงรักของผมจะต้องเลิกราต้องอยู่คนเดียวผมอย่างน้อยๆ ผมก็อยากเอาแหวนคืนให้มันอยู่คู่กันขอคืนอยู่หลายเดือนจนเอามาคืนผมจนได้ (จริงๆขอมานานละแต่เค้าเพิ่งมาคืนช่วงสิงหา) แต่เค้าก็ไม่ยอมมาคืนเองฝากเพื่อนเอามาคืนพร้อมรูปคู่ที่ต่างคนเก็บไว้ ละผมก็ส่งข้อความจากลาครั้งสุดท้ายเค้าก็ยังยืนยันประโยคเดิม "ก็เป็นพี่น้องไปก่อนมันก็ยังกลับมาเป็นคนรักกันได้ไหม?" หลังจากนั้นมาก็ยังคุยผ่านๆ แต่ตัวผมไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้วแต่เค้าก็เหมือนเดิมไม่ว่าผมจะเปิดประเด็นคุยอะไรก็ตามเค้าจะตัดจบเกือบทุกครั้งแบบ.. ถามคำตอบคำผมถาม 2 - 3 คำถามเค้าตอบสั้นๆ คำเดียวไรเง้จนผมแบบ.. เออเอาที่สบายใจละกัน เค้ามักจะชอบขู่ผมอยู่เสมอว่า จะไม่ไปเจอแล้วนะ หรือจะไม่คุยแล้วนะ (ทั้งๆที่ปกติก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ละก็จะคุยแค่ตอนมีประโยชน์อยู่แล้วอ่านะ) 😒😒
.
จบเรื่องของเค้าไปพอผมหยุดเข้าหาแฟนผมๆ ก็รู้สึกเคว้งเลยรู้สึกไม่มีอะไร ไม่รู้จะทำอะไรจุดประสงค์ & เป้าหมายที่ทำมาตลอดหายไปแล้วรู้สึกล่องลอยเคว้งคว้างอยู่เกือบ 48 ชม. เต็มๆ เลยเหม่อลอยนั่งโง่ๆ ไปวันๆ จนได้สติหลังจากนั้นแต่ก็ยังล่องลอยอยู่ดีหลังจากนั้นผมก็เริ่มเปิดใจกับคนใหม่ๆ หรือลองทำอะไรโดยไม่คิดถึงเค้า แต่ก็ยังมีคิดถึงอยู่นิดๆไม่ถึงกับลืมไปเลยละก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ผมอัพสตอรี่ไอจีที่เกี่ยวกับความรัก - ความเหงา เค้าก็จะโพสเกทับ มาเหมือนกันละแต่ละอย่างที่เค้าโพสมาจะทำให้ผมรู้สึกผิดๆๆ เค้าว่าเค้าพยายามที่จะเข้าหาผมแล้ว ผมงงเข้าหายังไง? เข้าหาแบบ.. 3 เดือนคุยกันไม่เกิน 3 ครั้งหรอ? หรือจะทักมาหาผมแค่ตอนมีประโยชน์เช่น ตอนยืมเงินหรือ "บริษัทพี่ปริ้น & สแกนเอกสารได้ไหม?" / "ฝากซื้อของหน่อย" / "ลงทะเบียนยังไง? พาไปลงทะเบียนเรียนหน่อย" (เค้าเข้าเรียนมหาลัยเดียวกับผม) / (ตอนตกลงห่างกันผมรับปากแค่ว่าจะช่วยเค้าเท่านั้นคนอื่นไม่เกี่ยวแต่เค้าก็หลอกให้ผมปริ้นงานให้ พี่สาวเค้าบ่อยมาก ผมก็รับๆมาไม่ได้เปิดอ่านหรอกมาเปิดดูตอนจะส่งให้เค้าว่าปริ้นไรมา) เป็นทุกอย่างให้เค้าแล้วแต่เค้าให้ผมเป็นแค่ "พี่น้อง" (เลือดตกยางออกกันมาแค่ไหนละกับคำว่า "พี่น้อง" 😅 😂 🤣) นี่คือเค้าพยายามจะเข้าหาผมหรอครับ? จะมาคุยกับผมแค่ตอนขอให้ผมช่วยอะไรเท่านั้น ถ้าไม่มีอะไรขอให้ผมช่วย แทบจะไม่ติดต่อมาเลย facebook เค้าก็บล็อคผมตั้งแต่เริ่มห่างกันเค้าให้เหตุผลว่า "ผู้ใหญ่ในเฟสเยอะกลัวเรื่องที่ เหตุการณ์ ตอนนั้นกลับมาอีก" แต่ผมว่าผู้ใหญ่เค้าคงคิดได้แหล่ะไม่ฝังใจนานขนาดนี้หรอกแม่เค้าไม่ค่อยอะไรหรอกแค่อยากรู้ความจริงไม่อยากให้แฟนผมโกหก แต่แฟนผมดันคิดติดลบสุดๆๆๆๆๆ แม่แฟนผมเค้ารู้ตั้งนานละแต่แฟนผมยัง มโนไปไว้ ไม่รู้ๆๆๆๆ ผมก็บอกเค้าตั้งแต่แม่เค้าเห็นผมกับแฟนผมอยู่ด้วยกัน 2 - 3 ทีแถวบ้านละ แต่แฟนผมก็ยังหลอกตัวเองว่าเค้าไม่รู้หรอกๆๆๆ ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมผู้ใหญ่เค้าถึงโกรธแต่ผมก็ยังเคารพการตัดสินใจของเค้าผมไม่เข้าหาพ่อแม่เค้าลับหลังเค้า 
.
จนไม่กี่วันมานี้ผมก็อัพสตอรี่ไอจีอีกแบบนี้เลย

เค้าก็โพสเกทับมาอีกทำให้ผมรู้สึกผิด เอาจริงดิผมต้องรู้สึกผิดหรอ? ผมพยายามมาเป็นพันๆๆ ครั้งเค้าไม่ใยดีพอผมตัดสินใจจะจากไปผมนี่เลวบัดซบเลยหรอ หลังจากที่ผมพยายามมาทั้งหมดผมควรรู้สึกผิดหรอควรรู้สึกผิดหรอครับ? ผมผิดรึป่าวที่ผมตัดใจจาก ความหวังที่ไม่ชัดเจนไม่มีอะไรชัดเจนซักอย่าง บ้านอยู่ห่างกันแค่ 600 เมตรแต่เค้าไม่สามารถมาเจอผมได้เลยตลอด เกือบ 3 ปี  1,000 กว่าวันเค้าไม่สามารถมาเจอผมได้เลยซักครั้งเดียวผมต้องเป็นฝ่ายไปหาละผมไปหานี่ละถึงจะเป็นฝ่ายไปหาเค้าก็มาเจอผมยากมากๆๆๆๆๆ เค้าจะยอมมาเจอผมแค่ 2 ครั้งจาก 20 ครั้ง อะนะคติผมคือถ้าได้เค้าแล้วไม่ควรทิ้งเค้า แต่เค้าเป็นฝ่ายทิ้งผมไปนี่ผมไม่ผิดใช่ไหมครับ? ใครก็ได้บอกผมที ผมค่อนข้างเครียดๆปนเซงๆ & พยายามมาเกือบ 3 ปียังไม่ดีพออีกหรอครับ
.
.
.
.
.