เฮ้อออ ไอ้ต้าวโควิด!

ตั้งแต่โควิดรอบสองระบาด กิจกรรมต่างๆ ที่เราวางไว้ก็ได้พังทลายลงต่อหน้า!
เราเชื่อว่าทุกคนคงไม่อยากให้เรื่องมันเกิด แต่ก็นั่นแหละค่ะ หลังปีใหม่ที่ผ่านมาเราก็คิดและวางแผนไว้ว่าจะหาเวลาอ่านหนังสือสอบ ในใจเราก็แอบคิดว่าครูหลายๆท่านคงจะไม่สั่งงานเด็กม.6อย่างเรามากหรอก แต่ความเป็นจริงแล้วตรงข้ามกับที่เราคิดไว้มาก จากที่เรียนปกติงานเยอะอยู่แล้ว งานกลุ่มงอกใหม่จนจำไม่ได้ว่าใครอยู่กลุ่มใครบ้างเพราะมีหลายกลุ่มเกิน พอเรียนออนไลน์เท่านั้นแหละ แม่เจ้า! ครูสั่งงานโหดเหมือนโกรธใครมา

ในสมองอันน้อยนิดของเรามีแต่คำว่า "เราจะเรียนจบไหม?" "จะสอบติดตามที่หวังหรือเปล่า?" "จะซิ่วไปสอบปีหน้าดีไหม?" อยู่เต็มไปหมด เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า "จบแหละ แต่อาจช้านิดหน่อย" "สอบไม่ติดมหาลัยที่ชอบก็ไม่เป็นไร ขอแค่สอบติดคณะที่ชอบก็พอแล้ว" "เฮ้ย! อย่าเพิ่งคิดเรื่องซิ่งดิ ทำตอนนี้ให้ดีก่อน ถ้าไม่ติดสักรอบ ปีหน้าค่อยเริ่มใหม่"

เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อระบายความอัดอั้นในใจและพอระบายมาถึงตรงนี้แล้วเราก็รู้สึกโล่งใจนิดหน่อย แต่พอเราระบายมาถึงตรงนี้เราก็แอบนึกได้ขึ้นมาว่า ถ้าแค่นี้เราเหนื่อย ถ้าเจอแค่นี้เราท้อแล้ว แล้วคนที่หาเงินส่งเราเรียนไม่เหนื่อยกว่าเราหรอ คนอื่นๆ ที่เผชิญสถานการณ์เดียวกันกับเราที่ลำบากกว่าเราล่ะ 

คนเราท้อได้นะคะ....แต่ท้อแล้วห้ามถอย!!