เราก็เป็นอีกคนที่มีความตั้งใจแน่วแน่ก่อนลูกเกิดว่าจะเลี้ยง 2 ภาษา แบบแม่พูดภาษาอังกฤษล้วนๆ  ส่วนคนอื่นพูดไทย
ซึ่งก็เหมือนหาข้อมูลมาอย่างดี ติดตามเพจเลี้ยงลูก 2 ภาษา อ่านตามเวบไซต์ต่างๆ
เราอ่านนิทาน Eng เป็นร้อยเล่มที่บ้านให้ลูกฟังทุกวัน พยายามพูดแต่ Eng ทั้งวัน
ลูกก็พูดคำแรกเป็น Eng ได้ตั้งแต่ 12 เดือน และก็ดูปกติมาตลอดจน 2 ขวบกว่า เริ่มเห็นความผิดปกติ
ไม่มองหน้า สบตา ขาดสัมพันธภาพ ขาดปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง

เรามานั่งคิดใหม่ อาจเป็นเพราะว่า Eng ไม่ใช่ภาษาแม่ของเรา แล้วเราก็เป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในการพูด แต่จะดีในเรื่องฟังพูดอ่านเขียนมากกว่า
ทำให้ 2 ขวบปีแรกที่ผ่านมา ไม่สามารถทำได้อย่างเป็นธรรมชาติ มัวแต่โฟกัสว่าเราพูดถูกไหมนะ
อย่างพออ่านนิทาน เราก็ไม่สามารถใส่อารมณ์ได้อย่างที่เป็นเท่าภาษาไทย
และพอเค้าไม่มีปฏิกิริยากับคนรอบข้าง คนแปลกหน้า ก็เข้าใจไปว่า เพราะพูดภาษาไทย เค้าถึงไม่ค่อยสนใจ
ตอนนี้ก็ได้แค่คิดว่าถ้ามองย้อนไป คงไม่คิดจะมาพูด Eng กับลูกตั้งแต่เกิดให้ยุ่งยาก... และวัยทองที่ลูกจะเรียนรู้ที่ดีสุด ก็หายไป T_T 

ตอนนี้ 4 ขวบ แล้ว ได้แต่ struggle ไปวันๆ เสียเงินเป็นแสนๆ เพื่อหาครูที่ดีที่สุด แต่สุดท้ายด้วยแม่ที่ทำงานเต็มเวลา ก็สามารถพัฒนาลูกได้ทีละนิดๆเท่านั้น..

หากท่านใดมีประสบการณ์รบกวนแชร์ให้ฟังบ้างก็ได้นะคะ แม้รู้ว่าเด็กแบบนี้อาจเป็นตั้งแต่เป็นโครโมโซม แต่ถ้าเรารู้ไว พยายามรีบดึงเค้าจากโลกส่วนตัว เราก็จะสามารถช่วยเค้าได้ตั้งแต่แรกด้วย อารมณ์ สีหน้า ท่าทางภาษาแม่ที่เราถนัด ก็คงดีขึ้นกว่านี้มาก
รู้สึกผิดพลาดมหันต์ค่ะ