สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป วันนี้มีเรื่องทุกข์ใจหนักมาก จนเกิดความเครียด ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ
ก่อนหน้านี้เราพึ่งเรียนจบ พักอยู่กับแฟน(รุ่นน้อง 1 ปี) แต่ช่วงโควิดทำให้เราต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน เราแยกกันประมาณ 3 เดือนค่ะ ระหว่างแยกกันเราก็ยอมรับนะคะว่าไม่ค่อยได้คุยกัน เราเองใช้เวลาอยู่กับครอบครัวซะส่วนใหญ่ เราจะคุยกันอีกทีก็ตอนค่ำ ส่วนเค้าก็อยู่บ้านดูหนังไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นเราก็พยายามหางานทำที่ กทม. เพื่อเราจะได้เจอกันและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง สรุป เราได้งานทำค่ะ เราก็กลับมาอยู่ที่กทม. กันปกติ งานที่เราได้คืองานร้านอาหาร ซึ่งต้องทำงานหนักมาก ทำ 10.00 เลิก 3-4 ทุ่ม พัก 2 ชั่วโมงค่ะ ก็คือแทบไม่มีเวลาให้แฟนเลย เราทำงานอย่างเดียว กลับมาถึงห้องต้องรีบกินข้าวอาบน้ำนอน ส่วนตอนเลิกงานแฟนก็ไปรับนะคะเพราะว่าเลิกดึก แจ่ช่วงหลังๆเริ่มไม่มา เราก็เริ่มน้อยใจ เพราะเวลาเลิกงานคือมันดึก ต้องเดินไปรอรถเมล์ที่หลังสวนลุม (แถวนั้นก็จะมีผญขายบริการเยอะ) วันแรกไม่มารับ ก็ไม่ได้คิดอะไร พอหลังๆมาเริ่มไม่มารับติดๆกัน จนเราพูดว่าไม่ห่วงเราบ้างหรอ เค้าเลยบอกงั้นไปรับก็ได้ เค้าก็มารับค่ะ แต่กูเค้าสนใจโทรศัพท์ตอบแชทอะไรมากขึ้น บางทีเค้าก็อมยิ้ม เราเลยถามเค้าไปตรงๆว่าเค้าคุยกับใคร ตอนแรกเค้าก็ไม่บอกนะคะ สรุป เค้าคุยกับคนในมอค่ะ เป็นเพื่อนของเพื่อนเค้าอีกที ที่อยู่คนละสาขา เค้าก็สารภาพมาหมด ว่าเค้าคุยสักพักใหญ่ๆแล้ว เค้ามีนัดเจอกัน เราเลยถามเค้าว่าเค้าจะหยุดคุยไหม เค้าบอกขอเวลาหน่อยเดี๋ยวจะหยุดคุย เราเจอแบบนี้เราเสียใจมากค่ะ จนไม่มีกะจิตกะใจทำงาน งานเราค่อนข้างหนักหน้าที่รับผิดชอบเยอะเรากลัวมีผลกระทบต่องานมาก เราเลยเลือกลาออกค่ะ เพราะเราคิดว่าเราอาจจะไม่มีเวลาให้เค้าด้วย (ความคิดเด็กๆมากเลยค่ะ ทุบหม้อข้าวตัวเอง) สรุปเรามีเวลาให้เค้ามากขึ้น แต่เค้าก็ยังไม่หยุดคุย บางทีก็คุยต่อหน้าเรา(คุยแชท) เราเลยหนีออกจากห้องไป 2-3 คืน เราไปนอนโรงแรมค่ะ ส่วนเค้าก็ตามเรามา เราเสียใจมาก ต้องบอกก่อนนะคะห้องที่อยู่ด้วยกันคือห้องเค้าค่ะ พอเค้ามาง้อ มาขอโทษเรา เราก็ยังให้โอกาสเค้ สรุปแล้วเรื่องราวก็ยืดเยื้อไปมา พอเราอยู่เค้าคุยกับอีกคน พอเราไปเค้าก็มารั้ง บางครั้งก็บอกเลิกเรา เราก็ไม่อยากเลิกหรอกค่ะเพร่ะรักมากเพราะเค้าเคยเป็นความสุขให้เรามาก่อน จนสุดท้ายเราหนีกลับบ้านต่างจังหวัด อันนี้เป็นความผิดเราเองค่ะที่จิตใจไม่แน่วแน่พอ เราใจอ่อนเราอยากกลับไปอีกค่ะ กลับเองด้วยเค้าไม่ได้ขอเพราะเราตัดความสัมพันธ์นี้ไม่ขาด ไปอยู่ด้วยกันอีกค่ะ แต่บอกกับพ่อว่าเราออกมาแยกหอกันอยู่ แต่จริงๆแล้วเรายังอยู่ด้วยกัน พอเรากลับมาเค้าก็มีท่าทีที่นิ่งเฉย จยเราไปเปิดแชทดู ระหว่างที่เรากลับบ้านเค้ายังคุยกัน ยังพยายามไปเจอกัน ต้องบอกก่อนนะคะว่า ผญคนนี่ก็มีแฟนอยู่แล้ว แล้วแฟนเราก็รู้นะคะว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้ว เค้าให้คำตอบเราว่าเค้าหยุดคุยไม่ได้ เราเลยโมโหค่ะ เลยทักแฟนของนางไป ฝั่งนั้นเค้าก็ทะเลาะกันค่ะ แฟนเราโมโหเรามากที่เราทำแบบนั้น จนมีคำพูดออกมาว่า เอาความสุขของกูไป เราช็อคค่ะ ไปทางฝั่งนั้นบ้างนะคะสุดท้ายผญคนนี้ก็บอกแฟนของเค้าเองว่าเค้าก็หยุดคุยไม่ได้ค่ะ แต่สุดท้ายแล้วเค้าก็เลือกแฟนเค้าค่ะ เค้าก็หยุดคุยกันพอทิ้งเวลาผ่านมาสักพักเราได้งานทำ เราก็โล่งใจ แต่ดันมีเรื่องมาอีกค่ะ เค้าต้องไปงานบวชเพื่อน ซึ่งมีผญ คนนี้ไปด้วย เพราะเค้าเป็นเพื่อนกัน เราเลยถามเค้าว่าจะหวั่นไหวไหมเค้าบอกไม่ แต่สุดท้ายพอกลับมาเค้าก็เปลี่ยนไปค่ะ จนเค้าบอกเลิกเราอีก เค้าบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราก็ยังให้โอกาสค่ะ เพราะคิดว่าสักงันมันคงจะเหมือนเดิม เค้าก็เลิกคุยกันค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่เรากลับบ้ายเราบล็คเค้าทุกช่องทาง พอเรากลับมาเราแอดและรอเค้ารับจนทุกวันนี้เค้ายังไม่รับเลยค่ะ เค้าให้คำตอบว่าเดี๋ยวเค้ารับเอง แต่พอผญคนนี้แอดมาเค้ารับทันทีค่ะ เสียใจมากค่ะ แต่ก็ยังต้องทนอยู่กับเหตุการณ์แบบนี้ ต้องทนอยู่กับคนที่หมดรัก เค้าคุยกับคนอื่นไปทั่ว เราทำงานเราเหนื่อยเราอยาดสบายใจ แต่กลับมาก็มีแต่ทุกข์ เราต้องอยู่ด้วยกันค่ะอึดอัดมากไม่มีความสุขเลยค่ะ เราอยากย้ายออกนะคะแต่ติดตรงที่ไม่มีตัง เงินเดือนน้อย หาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ ตอนนี้เหมือนเราประคองทุกอย่าง อีกคนก็พยายามทำลายมัน เหนื่อยมากเลยค่ะ หาทางออกไม่ได้ นอกจากจะต้องอดทนอยู่กับตรงนี้ กลับมาจากที่ทำงานร้องไห้เสียใจทุกวันค่ะ ทุกวันนี้ถึงเค้าไม่คุยกับผญคนนั้นแล้ว เค้าก็ยังคุยกับคนอื่นไปเรื่อยค่ะ
ต้องอดทนแบบนี้จริงๆหรอคะ
ก่อนหน้านี้เราพึ่งเรียนจบ พักอยู่กับแฟน(รุ่นน้อง 1 ปี) แต่ช่วงโควิดทำให้เราต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน เราแยกกันประมาณ 3 เดือนค่ะ ระหว่างแยกกันเราก็ยอมรับนะคะว่าไม่ค่อยได้คุยกัน เราเองใช้เวลาอยู่กับครอบครัวซะส่วนใหญ่ เราจะคุยกันอีกทีก็ตอนค่ำ ส่วนเค้าก็อยู่บ้านดูหนังไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นเราก็พยายามหางานทำที่ กทม. เพื่อเราจะได้เจอกันและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง สรุป เราได้งานทำค่ะ เราก็กลับมาอยู่ที่กทม. กันปกติ งานที่เราได้คืองานร้านอาหาร ซึ่งต้องทำงานหนักมาก ทำ 10.00 เลิก 3-4 ทุ่ม พัก 2 ชั่วโมงค่ะ ก็คือแทบไม่มีเวลาให้แฟนเลย เราทำงานอย่างเดียว กลับมาถึงห้องต้องรีบกินข้าวอาบน้ำนอน ส่วนตอนเลิกงานแฟนก็ไปรับนะคะเพราะว่าเลิกดึก แจ่ช่วงหลังๆเริ่มไม่มา เราก็เริ่มน้อยใจ เพราะเวลาเลิกงานคือมันดึก ต้องเดินไปรอรถเมล์ที่หลังสวนลุม (แถวนั้นก็จะมีผญขายบริการเยอะ) วันแรกไม่มารับ ก็ไม่ได้คิดอะไร พอหลังๆมาเริ่มไม่มารับติดๆกัน จนเราพูดว่าไม่ห่วงเราบ้างหรอ เค้าเลยบอกงั้นไปรับก็ได้ เค้าก็มารับค่ะ แต่กูเค้าสนใจโทรศัพท์ตอบแชทอะไรมากขึ้น บางทีเค้าก็อมยิ้ม เราเลยถามเค้าไปตรงๆว่าเค้าคุยกับใคร ตอนแรกเค้าก็ไม่บอกนะคะ สรุป เค้าคุยกับคนในมอค่ะ เป็นเพื่อนของเพื่อนเค้าอีกที ที่อยู่คนละสาขา เค้าก็สารภาพมาหมด ว่าเค้าคุยสักพักใหญ่ๆแล้ว เค้ามีนัดเจอกัน เราเลยถามเค้าว่าเค้าจะหยุดคุยไหม เค้าบอกขอเวลาหน่อยเดี๋ยวจะหยุดคุย เราเจอแบบนี้เราเสียใจมากค่ะ จนไม่มีกะจิตกะใจทำงาน งานเราค่อนข้างหนักหน้าที่รับผิดชอบเยอะเรากลัวมีผลกระทบต่องานมาก เราเลยเลือกลาออกค่ะ เพราะเราคิดว่าเราอาจจะไม่มีเวลาให้เค้าด้วย (ความคิดเด็กๆมากเลยค่ะ ทุบหม้อข้าวตัวเอง) สรุปเรามีเวลาให้เค้ามากขึ้น แต่เค้าก็ยังไม่หยุดคุย บางทีก็คุยต่อหน้าเรา(คุยแชท) เราเลยหนีออกจากห้องไป 2-3 คืน เราไปนอนโรงแรมค่ะ ส่วนเค้าก็ตามเรามา เราเสียใจมาก ต้องบอกก่อนนะคะห้องที่อยู่ด้วยกันคือห้องเค้าค่ะ พอเค้ามาง้อ มาขอโทษเรา เราก็ยังให้โอกาสเค้ สรุปแล้วเรื่องราวก็ยืดเยื้อไปมา พอเราอยู่เค้าคุยกับอีกคน พอเราไปเค้าก็มารั้ง บางครั้งก็บอกเลิกเรา เราก็ไม่อยากเลิกหรอกค่ะเพร่ะรักมากเพราะเค้าเคยเป็นความสุขให้เรามาก่อน จนสุดท้ายเราหนีกลับบ้านต่างจังหวัด อันนี้เป็นความผิดเราเองค่ะที่จิตใจไม่แน่วแน่พอ เราใจอ่อนเราอยากกลับไปอีกค่ะ กลับเองด้วยเค้าไม่ได้ขอเพราะเราตัดความสัมพันธ์นี้ไม่ขาด ไปอยู่ด้วยกันอีกค่ะ แต่บอกกับพ่อว่าเราออกมาแยกหอกันอยู่ แต่จริงๆแล้วเรายังอยู่ด้วยกัน พอเรากลับมาเค้าก็มีท่าทีที่นิ่งเฉย จยเราไปเปิดแชทดู ระหว่างที่เรากลับบ้านเค้ายังคุยกัน ยังพยายามไปเจอกัน ต้องบอกก่อนนะคะว่า ผญคนนี่ก็มีแฟนอยู่แล้ว แล้วแฟนเราก็รู้นะคะว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้ว เค้าให้คำตอบเราว่าเค้าหยุดคุยไม่ได้ เราเลยโมโหค่ะ เลยทักแฟนของนางไป ฝั่งนั้นเค้าก็ทะเลาะกันค่ะ แฟนเราโมโหเรามากที่เราทำแบบนั้น จนมีคำพูดออกมาว่า เอาความสุขของกูไป เราช็อคค่ะ ไปทางฝั่งนั้นบ้างนะคะสุดท้ายผญคนนี้ก็บอกแฟนของเค้าเองว่าเค้าก็หยุดคุยไม่ได้ค่ะ แต่สุดท้ายแล้วเค้าก็เลือกแฟนเค้าค่ะ เค้าก็หยุดคุยกันพอทิ้งเวลาผ่านมาสักพักเราได้งานทำ เราก็โล่งใจ แต่ดันมีเรื่องมาอีกค่ะ เค้าต้องไปงานบวชเพื่อน ซึ่งมีผญ คนนี้ไปด้วย เพราะเค้าเป็นเพื่อนกัน เราเลยถามเค้าว่าจะหวั่นไหวไหมเค้าบอกไม่ แต่สุดท้ายพอกลับมาเค้าก็เปลี่ยนไปค่ะ จนเค้าบอกเลิกเราอีก เค้าบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราก็ยังให้โอกาสค่ะ เพราะคิดว่าสักงันมันคงจะเหมือนเดิม เค้าก็เลิกคุยกันค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่เรากลับบ้ายเราบล็คเค้าทุกช่องทาง พอเรากลับมาเราแอดและรอเค้ารับจนทุกวันนี้เค้ายังไม่รับเลยค่ะ เค้าให้คำตอบว่าเดี๋ยวเค้ารับเอง แต่พอผญคนนี้แอดมาเค้ารับทันทีค่ะ เสียใจมากค่ะ แต่ก็ยังต้องทนอยู่กับเหตุการณ์แบบนี้ ต้องทนอยู่กับคนที่หมดรัก เค้าคุยกับคนอื่นไปทั่ว เราทำงานเราเหนื่อยเราอยาดสบายใจ แต่กลับมาก็มีแต่ทุกข์ เราต้องอยู่ด้วยกันค่ะอึดอัดมากไม่มีความสุขเลยค่ะ เราอยากย้ายออกนะคะแต่ติดตรงที่ไม่มีตัง เงินเดือนน้อย หาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ ตอนนี้เหมือนเราประคองทุกอย่าง อีกคนก็พยายามทำลายมัน เหนื่อยมากเลยค่ะ หาทางออกไม่ได้ นอกจากจะต้องอดทนอยู่กับตรงนี้ กลับมาจากที่ทำงานร้องไห้เสียใจทุกวันค่ะ ทุกวันนี้ถึงเค้าไม่คุยกับผญคนนั้นแล้ว เค้าก็ยังคุยกับคนอื่นไปเรื่อยค่ะ