ตามหัวเรื่องกระทู้นะครับ คือปี2020ที่ผ่านมา ผมรู้สึกมันเป็นปีที่แย่มาก ตั้งแต่ต้นปีผมเจอเรื่องที่กระจบต่อจิตใจมาก คือ ผมได้ไปบอกชอบคนๆนึง ซึ่งผมชอบมานานมากแล้ว แล้วเราเคยมีอะไรกันหลายครั้ง แต่สถานะยังเป็นแค่เพื่อน ผมตัดสินใจบอกชอบเค้าไป ต้นปี ตอนนั้นผมตัดสินใจผิดมั้ยไม่รู้แต่ที่คิดตอนนั้นคือ เราอึดอัดมาก แต่ก็นึกในใจว่า ถ้าบอกต้องยอมรับผลในอนาคต ซึ่งมันเป็นตามที่ผมคิดไว้เลยครับ เค้าบอกผมว่าเป็นเพื่อนกันดีอยู่แล้ว
หลังจากนั้นพยายามฝืนใจตัวเองไม่ให้คิด แต่มันกลับดาวน์ลงมากกว่าเดิม ผมรู้สึกเป็นประสาท ทำอะไรก็มีแต่หน้าเค้า กินข้าวไม่ลง ไม่ยอมออกจากห้อง เหมือนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า หลังจากที่ผมบอกชอบเค้าไปผมตกลงจะเป็นเพื่อนกับเค้าเหมือนเดิน ทำทุกอย่างปกติ แต่แล้ว มันก็ไม่เหมือนเดิมครับ ผมทำมันไม่ได้ เพราะผมรักเค้ามาก
หลังจากนั้นผมก็ทะเลาะกับเค้า ถึงขั้นตัดเพื่อน ตอนนั้นผมโกรธเค้ามากที่เค้าพูดจาทำร้ายจิตใจผม พูดแบบเหมือนผมผิดฝ่ายเดียว จริงๆผมก็มีส่วนผิดแหละครับผมยอมรับ แต่ตอนนั้นโกรธมากเลยใช้คำแรงๆพูดใส่เค้าคืน เค้าก็บล็อคทุกอย่างผมไป หลายวันถัดมา ผมรู้สึกผิดมากที่พูดคำแรงๆใส่เค้าไปตอนที่ทะเลาะกันเพราะผมโกรธเค้ามาก
ผมโทษตัวเองอย่างเดียวเลยครับ ว่าผมผิดฝ่ายเดียวเค้าไม่ผิด ผมดาวน์ไปอีก ก่อนนอนก็คิดถึงเค้า ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ช่วงนั้นใกล้สอบด้วย ผมไม่อ่านหนังสือจนผลสอบแย่ แม่ก็ว่าผม เหมือนตอนนั้นผมไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว อยากหายไปโดยไม่มีใครรู้ หลังจากนั้นผมก็เหมือนจะดีขึ้นนะครับ แต่พอหลายเดือนถัดมา เป็นเรื่องปัญหาในครอบครัวครับ ผมสอบได้คะแนนน้อยก็มีทะเลาะกับแม่นิดหน่อย เหมือนแม่พูดคำนึงใส่จนผมคิดว่า ถ้าไม่มีเราคงจะดีกว่านี้ ผมคิดว่าผมอยากตาย ผมร้องไห้ทั้งคืนเลยวันนั้น แม่พูดใส่ผมว่า เสียเงินให้เรียนไปเท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่ตั้งใจ ต้องให้แม่เสียอีกกี่แสน ผมเสียใจมาก คือ ผมไม่บอกเรื่องความรักที่แย่ๆ กับ เรื่องเครียดกับการสอบการเรียน ให้ที่บ้านแม้แต่คนเดียวฟังเลยนะครับ เพราะผมไม่อยากบอกใคร ผมเก็บเรื่องเรียนเรื่องสอบเรื่องรักเรื่องปัญหากับเพื่อนไว้คนเดียว บอกเพื่อน ปรึกษาเพื่อนบ้าง ผมเคยขอที่บ้านไปพบจิตแพทย์นะครับ แต่เค้าตอบกลับมาว่า ไปทำไมเปลืองตังค์คิดไปเองทั้งนั้น ผมเลยไม่กล้าบอกอะไรกับที่บ้านเลย จนถึงทุกวันนี้ผมยังเหนื่อยกับชีวิตอยู่เลย ผมพยายามสดใสขึ้น พบเพื่อน แต่มันก็จะมีช่วงเวลาที่อยากอยู่คนเดียว คิดถึงแต่หน้าเค้าเสมอ ได้แต่สมัครไอจีใหม่ไปส่องเค้า เค้าไม่ยอมคุยกับผมเลย ผมไปขอโทษเค้าหลายครั้งแล้ว เค้าบอกไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรแล้ว แต่เค้าทำกับผมเหมือนผมไม่มีตัวตนเลยครับ เวลานัดเจอเพื่อนกัน เค้าคุยกับเพื่อนทุกคนยกเว้นผม ผมเหมือนอากาศที่ไปนั่งอยู่ เพื่อนคนอื่นชวนคุยนะ แต่ความรู้สึกผม ยังมีให้เค้าอยู่ ผมเลยนั่งเงียบไม่มีความสุขเลย หลายคนคงจะบอกว่า ควรจัดการความรู้สึกตัวเอง ใช่ครับผมก็คิดงั้น แต่มันจัดการง่ายไม่ง่ายเลยครับ การที่เรามีคนใหม่มันไม่ได้ช่วยให้ลืมได้จริงหรอกครับ ถ้าเรายังคิดถึงคนเก่าอยู่มันเป็นการไปทำร้ายความรู้สึกคนใหม่เปล่าๆ ปล่อยเค้าไปเจอคนที่ดีกว่านี้เถอะ ผมเป็นซึมเศร้ามั้ย ผมรู้สึกเป็นปสด ทุกๆวัน เลย อ้อคือเวลาผมไปพบเพื่อนๆมันทำให้ผมดีขึ้นนะ ไปเที่ยวกับเพื่อน มันเป็นการผ่อนคลายเรื่องแย่ๆได้ดี แต่แม่ก็จะบอกว่าเปลืองเงิน ผมก็เลยไม่ค่อยได้ไปไหนเลย ผมหมดทางออกผมเครียด ผมท้อแท้ สิ้นหวัง รู้สึกตัวเองไม่ควรอยู่ควรหายๆไป เคยคิดว่าถ้าเราตายไปคนอื่นน่าจะดีกว่านี้
สงสัยว่าตัวเองเป็นซึมเศร้ามั้ย
หลังจากนั้นพยายามฝืนใจตัวเองไม่ให้คิด แต่มันกลับดาวน์ลงมากกว่าเดิม ผมรู้สึกเป็นประสาท ทำอะไรก็มีแต่หน้าเค้า กินข้าวไม่ลง ไม่ยอมออกจากห้อง เหมือนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า หลังจากที่ผมบอกชอบเค้าไปผมตกลงจะเป็นเพื่อนกับเค้าเหมือนเดิน ทำทุกอย่างปกติ แต่แล้ว มันก็ไม่เหมือนเดิมครับ ผมทำมันไม่ได้ เพราะผมรักเค้ามาก
หลังจากนั้นผมก็ทะเลาะกับเค้า ถึงขั้นตัดเพื่อน ตอนนั้นผมโกรธเค้ามากที่เค้าพูดจาทำร้ายจิตใจผม พูดแบบเหมือนผมผิดฝ่ายเดียว จริงๆผมก็มีส่วนผิดแหละครับผมยอมรับ แต่ตอนนั้นโกรธมากเลยใช้คำแรงๆพูดใส่เค้าคืน เค้าก็บล็อคทุกอย่างผมไป หลายวันถัดมา ผมรู้สึกผิดมากที่พูดคำแรงๆใส่เค้าไปตอนที่ทะเลาะกันเพราะผมโกรธเค้ามาก
ผมโทษตัวเองอย่างเดียวเลยครับ ว่าผมผิดฝ่ายเดียวเค้าไม่ผิด ผมดาวน์ไปอีก ก่อนนอนก็คิดถึงเค้า ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ช่วงนั้นใกล้สอบด้วย ผมไม่อ่านหนังสือจนผลสอบแย่ แม่ก็ว่าผม เหมือนตอนนั้นผมไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว อยากหายไปโดยไม่มีใครรู้ หลังจากนั้นผมก็เหมือนจะดีขึ้นนะครับ แต่พอหลายเดือนถัดมา เป็นเรื่องปัญหาในครอบครัวครับ ผมสอบได้คะแนนน้อยก็มีทะเลาะกับแม่นิดหน่อย เหมือนแม่พูดคำนึงใส่จนผมคิดว่า ถ้าไม่มีเราคงจะดีกว่านี้ ผมคิดว่าผมอยากตาย ผมร้องไห้ทั้งคืนเลยวันนั้น แม่พูดใส่ผมว่า เสียเงินให้เรียนไปเท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่ตั้งใจ ต้องให้แม่เสียอีกกี่แสน ผมเสียใจมาก คือ ผมไม่บอกเรื่องความรักที่แย่ๆ กับ เรื่องเครียดกับการสอบการเรียน ให้ที่บ้านแม้แต่คนเดียวฟังเลยนะครับ เพราะผมไม่อยากบอกใคร ผมเก็บเรื่องเรียนเรื่องสอบเรื่องรักเรื่องปัญหากับเพื่อนไว้คนเดียว บอกเพื่อน ปรึกษาเพื่อนบ้าง ผมเคยขอที่บ้านไปพบจิตแพทย์นะครับ แต่เค้าตอบกลับมาว่า ไปทำไมเปลืองตังค์คิดไปเองทั้งนั้น ผมเลยไม่กล้าบอกอะไรกับที่บ้านเลย จนถึงทุกวันนี้ผมยังเหนื่อยกับชีวิตอยู่เลย ผมพยายามสดใสขึ้น พบเพื่อน แต่มันก็จะมีช่วงเวลาที่อยากอยู่คนเดียว คิดถึงแต่หน้าเค้าเสมอ ได้แต่สมัครไอจีใหม่ไปส่องเค้า เค้าไม่ยอมคุยกับผมเลย ผมไปขอโทษเค้าหลายครั้งแล้ว เค้าบอกไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรแล้ว แต่เค้าทำกับผมเหมือนผมไม่มีตัวตนเลยครับ เวลานัดเจอเพื่อนกัน เค้าคุยกับเพื่อนทุกคนยกเว้นผม ผมเหมือนอากาศที่ไปนั่งอยู่ เพื่อนคนอื่นชวนคุยนะ แต่ความรู้สึกผม ยังมีให้เค้าอยู่ ผมเลยนั่งเงียบไม่มีความสุขเลย หลายคนคงจะบอกว่า ควรจัดการความรู้สึกตัวเอง ใช่ครับผมก็คิดงั้น แต่มันจัดการง่ายไม่ง่ายเลยครับ การที่เรามีคนใหม่มันไม่ได้ช่วยให้ลืมได้จริงหรอกครับ ถ้าเรายังคิดถึงคนเก่าอยู่มันเป็นการไปทำร้ายความรู้สึกคนใหม่เปล่าๆ ปล่อยเค้าไปเจอคนที่ดีกว่านี้เถอะ ผมเป็นซึมเศร้ามั้ย ผมรู้สึกเป็นปสด ทุกๆวัน เลย อ้อคือเวลาผมไปพบเพื่อนๆมันทำให้ผมดีขึ้นนะ ไปเที่ยวกับเพื่อน มันเป็นการผ่อนคลายเรื่องแย่ๆได้ดี แต่แม่ก็จะบอกว่าเปลืองเงิน ผมก็เลยไม่ค่อยได้ไปไหนเลย ผมหมดทางออกผมเครียด ผมท้อแท้ สิ้นหวัง รู้สึกตัวเองไม่ควรอยู่ควรหายๆไป เคยคิดว่าถ้าเราตายไปคนอื่นน่าจะดีกว่านี้