ผมจะช่วยแฟนของผมยังไงดีครับ

สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมมีปัญหาอยากให้ทุกคนช่วยชี้แนวทางให้ผมหน่อย ผมรู้แหละว่าผมไม่สามารถที่จะดับอะไรได้ แต่ช่วยบอกผมทีครับว่าผมควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงในตอนนี้ เรื่องตามหัวข้อเลยครับ ผมเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยภาคเหนือแห่งหนึ่ง เรียนวิศวะอยู่ และแฟนของผมเรียนพยาบาลอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องของแฟนผมครับ เราห่างกันอยู่สองปี แล้วซึ่งการศึกษาของเขาปีนี้เป็นการที่เขาต้องไปขึ้นวอร์ด(เป็นเหมือนการให้นักศึกษาไปดูแลผู้ป่วย อะไรประมาณนั้นหน่ะครับ)เหตุเกิดหลังจากนั้นแหละครับ พอแฟนของผมขึ้นวอร์ดเสร็จ มีอาจารย์ของเขาท่านนึงได้ไลน์มาในไลน์กลุ่มว่า ให้มีการทำวิจัยในปี2 ซึ่งแฟนของผมบอกว่าการทำวิจัยหรือเขียนวิจัยเนี่ย มันต้องทำตอนปี3 แต่อยู่ๆอาจารย์คนนี้มาให้ทำตอนปี3 แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็นหลักอะไร ประเด็นอยู่ที่อาจารย์คนนี้ครับ เพราะตั้งแต่เริ่มทำวิจัยเล่มนี้แฟนผมร้องไห้ตลอด (ทุกครั้งครับ) ทุกครั้งในที่นี้ไม่ได้ร้องไห้ที่จะต้องมานั่งทำวิจัย แต่ต้องร้องไห้กับการไปพบอาจารย์คนนี้ ผมถามเขาทุกครั้งว่ามันมีอะไร เป็นอะไร ใครทำอะไรมา (คือต้องพูดก่อนว่า ในกลุ่มนักศึกษาพยาบาลของแฟนผมนี่ อาจารย์คนนี้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของนักศึกษาเท่าไหร่ ผมมีรหัสเฟสของแฟนผม ผมเลยรู้เรื่องนี้นะครับ) และพูดก่อนว่าอาจารย์คนนี้เป็นคนปากร้ายพอตัว และชอบทำร้ายร่างกาย ชอบหยิก แฟนของผมถ่ายรูปมาให้ดู จนผมสงสัยคำว่าปากร้ายขนาดไหน ผมเลยให้แฟนลองอัดคลิปเสียงมาให้ฟังปรากฎได้ยินประโยคพวกนี้คือ ฉันอยากจะควักในหัวเธอออกมาจริงๆ ข้างในนั้นมันมีสมองรึป่าว ตอนที่แฟนผมกลับมาจากช่วงปีใหม่ที่มีการหยุดปีใหม่ แฟนผมก็กลับมามหาวิทลัยตามปกติหลังจากหยุด และอาจารย์มีการพูดเกี่ยวกับเรื่องวิจัย แต่ให้แฟนผมอยู่ที่ห้องบอกว่าเป็นตัวเชื้อโรค และล่าสุดนี่อาจารย์คนนี้ให้แฟนไปแก้งานกับกลุ่มของเขา ตั้งแต่ 6 โมงเย็น ถึง4ทุ่ม และถามแฟนผมว่าผู้ปกครองเธอทำงานอะไร แฟนผมบอกทำสวน แกได้ตอบ หึ ไม่ได้ดูถูกนะแต่ดูจากสภาพ อยากให้ผู้ปกครองเธอมาดูจังว่าทำงานทุเรศขนาดไหน ซึ่งงานจะออกมาในสภาพแบบไหน เขาเป็นอาจารย์เขาควรให้คำแนะนำ และไม่ควรพูดแบบนั้น แฟนของผมร้องไห้บอกผมแบบนี้ ตอนแรกผมไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะพูดขนาดนี้ แต่ผมได้ยินเพื่อนกลุ่มวิจัยของแฟนผมพูดในทำนองเดียวกันว่าทำแบบนั้นนะ โทรไปฟ้องผู้ปกครองบ้าง ซึ่งผมไม่อยากจะเชื่อกับหูตัวเอง แต่มันคือแบบนั้น แต่ก่อนที่แฟนผมจะเล่าให้ผมฟังว่า เขาร้องไห้หนักแกเลยหยุดพูดแบบนั้น ใช่...ผมนึกขึ้นได้ เรื่องหยิกมันมีลายละเอียดกว่านั้น คือ แฟนผมถูกหยิกเพราะหลบหน้าแก เพราะแฟนผมกำลังยืนซื้อน้ำอยู่ และในมือแฟนผมถือถุงพลาสติกอยู่ ซึ่งกฎของวิทลัยที่นู้นคือ ห้ามมีพลาสติกอยู่ในมือ ผมคิดว่ามันเป็นกฎที่ประหลาดมาก แต่ถ้ามีกฎแบบนี้ที่ไหนของใครผมขออภัยด้วยครับ แต่ผมคิดว่ามันแปลกจริงๆ แต่ข้ามกฎไปก่อน แฟนผมหลบหน้าอาจารย์คนนั้นเพราะไม่อยากจะถูกหักคะแนนเพราะมีพลาสติกอยู่ในมือ เขาบอกว่าเอาตบหลังไปหนึ่งที กับหยิกที่แฟนผมไปทำแผลมาตรงไหล่ ดีที่แผลไม่เปิด ผมรู้สึกขึ้นมาก โกรธและโมโหมาก มากจริงๆนะตอนนั้นแต่ทำอะไรไม่ได้เลย แล้วตอนหลังเขากลับมาพูดกับแฟนของผมว่าที่อาจารย์ทำแบบนั้น อาจารย์ไม่ผิดนะ เธอหน่ะแหละผิดที่หลบหน้าอาจารย์ ผมไม่รู้ว่าการหลบหน้าขนาดนั้นมันผิดถึงขนาดต้องลงไม้ลงมือหรอ ผมไม่ได้เข้าข้างแฟนของผม แต่ผมเป็นห่วงแฟนของผมมาก เขาต้องมาร้องไห้ทุกวัน ถึงกับบอกผมว่าอยากไปพบหมอเพราะรู้สึกไม่ไหวแล้ว ผมได้แต่ให้กำลังใจเขาอยู่แค้ที่ของผม เอาละถึงตรงไหนละ อ๋อถึงตอนพบอาจารย์ตั้งแต่ 6 โมงถึง 4 ทุ่มยังไม่พอนะ ผมนั่งเฝ้าแฟนของผมแก้งานตั้งแต่ 5 ทุ่ม ยัน 11 โมงเช้า สงสารมากครับ ผมได้แต่นั่งให้กำลังใจบอกว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เดี๋ยวก็จบนะ และตอนนี้ ณ วันนี้ตอน1ทุ่ม ผอ ของวิทลัยได้เรียกปี2 ทั้งปีไปคุย ผมไม่รู้เรื่องอะไรผมอยากฟังมาก เลยบอกแฟนไปว่าโทรไว้ได้ไหม เขาบอกว่าถ้าเขาโทรมันจะลำบากเขาแน่ เลยเดาได้เลยว่าเรื่องอะไร น่าจะเป็นเรื่องของอาจารย์คนั้น และที่ทำให้มั้นใจไปกว่าเดิมคือ ไลน์กลุ่มที่ทำวิจัยของแฟนผมมีข้อความของอาจารย์คนนั้นส่งมาว่า (บางคนไปฟ้องผู้ปกครองอัดเสียงครู และมีการตัดต่อ ไปในทางลบ ดังนั้นขอให้เลิกพฤติกรรมดังกล่าว แล้วคุยกันซึ่งๆหน้า ซื่อสัตย์ จริงใจ...อธิบายกับผู้ปกครองในเรื่องจริงไม่ใช่ไปฟ้องโดยการใส่ไข่ไปให้มันๆเพื่อให้ตื่นเต้น) ซึ่งเมื่อแฟนของผมเห็นข้อความแบบนี้ เขาพูดออกมาทันทีเลยว่า ตายกูตายแน่ ตายกูตายแน่ คือแฟนผมเป็นขนาดนี้แล้วอะครับ และตอนนี้เขาหายไปยังไม่ตอบเลย ไม่รู้ว่า ผอ เขาพบอยู่ยังไม่เสร็จ หรือไปหาอาจารย์คนนั้นแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาต้องการจะทำคืออะไร การสร้างบุคคลากรทางการแพทย์ที่มีคุณภาพ ที่มีสุขภาพทางกายทางใจ ที่พร้อม พร้อมที่จะคอยช่วยเหลือคนไข้ หรือจะสร้างคนบ้าเพื่อคอยรองรับอารมณ์ของตัวเอง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะภาพแบบไหน แกอยู่ในสถานที่ของฉันฉันจะทำอย่างไรกับแกก็ได้ ผมไม่เข้าใจครับ ผมไม่เป็นอันตาอ่านหนังสือเลย อีก5 6 วันผมจะสอบละ ผมยังอ่านตามตารางที่ผมวางไว้ไม่เสร็จเลย เพราะผมเป็นห่วงเขามาก จะเป็นอะไรไหม จะโดนอะไรบ้าง สุขภาพจะเป็นยังไง ผมนอนไม่ค่อยจะหลับเลย ต้องโทรคุยกับเค้าไว้คอยฟัง รับฟังเขาระบายออกมาให้หมด แล้วคอยให้เขานอนก่อน ผมถึงจะค่อยนอนได่ ไม่งั้นผมกลัว่าเขาจะเป็นอะไรในขณะที่ผมหลับ ผมรู้แหละครับว่าผมไม่สามารถทำอะไรได้ ยิ่งสถานะภาพของผมตอนนี้เป็นแค่นักศึกษาปีหนึ่ง จะไปต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์คนนั้นไม่ได้ ถึงผมจะอยากทำมากขนาดไหนก็ตาม ถึงอยากจะจูงมือแฟนไปลาออก มันก็ทำไม่ได้ ได้แต่ให้กำลังใจ ปลอบกันไปวันต่อวัน มันทรมานมากครับ ความรู้สึกที่ต้องเห็นคนที่เรารัก โดนอะไรแต่ละอย่าง ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรสักคน และก่อนหน้านี้มีนักศึกษาคนนึง ที่เป็นเพื่อนของแฟนผมเขาลาออก ไม่แน่ใจว่าด้วยเพราะอาจารย์คนนี้มากน้อยขนาดไหน แต่อาจารย์คนนี้เป็นส่วนหนึ่งในเหตุผลด้วยแหละ ซึ่งสิ่งที่ผมสังเกตุกับที่นั่นได้เลย คือเขาไม่มีความกระตือรือร้อนในด้านการพัฒนาบุคคลากร ไม่มีการสอบสวน ไม่มีการไตร่ตรองอะไรทั้งนั้น แต่ถึงแม้จะเป็นเด็กคนเดียว แต่คนทั้งคนอยู่ๆออกจากสถานศึกษาโดยที่ ที่บ้านไม่มีปัญหาอะไรให้ออก เขากลับไม่พูดถึงสาเหตุในการเรียน การสอนของเขากันสักนิด เอาเป็นว่าผมมาระบายความรู้สึกหน่อยนะครับ ผมไม่รู้จะหาทางออกจากสถานะการ ณ ตอนนี้ผมนั่งพิมพ์ตั่งแต่3 ทุ่ม ตอนนี้4ทุ่ม ร้องไห้อย่างที่ผมคิดไว้ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ แล้วเรื่องมี่ ผอ พูดไม่ใช่เรื่องอย่างที่ผมคิด แกพูดเรื่องโควิด แต่ที่อาจารย์คนนั้นรู้เพราะมีเพื่อนบางคนไปบอกแก ซึ่งแบบนั้นเรียกเพื่อนรึป่าวไม่รู้นะแต่ผมทนไม่ไหวมากๆ มากจริงๆ ถ้าผมอยู่ใกล้กว่านี้ ผมอยากจะเข้าไปคุยมากว่าพฤติกรรมแบบนี้มันส่งผลกับนักศึกษายังไง แต่ทำไม่ได้ ไม่มีอะไรที่ผมทำได่เลยสักอย่างเว้นแต่คอยปลอบ คอยให้กำลังใจ เห้อ ทำอะไรไม่ได้ตอนนี้นอกจากให้แฟนผมเดินไปหาเพื่อนเขา แล้วให้ใครก็ได้อยู่ข้างๆเขาแทนผม ซึ่ง พน แฟนผมต้องเรียนกับเขาในพน อีก ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ อยากให้ผมเรียนแบบมีความสุข อยากให้แฟนผมจบออกมา เป็นพยาบาลที่พร้อมจะดูแลคนไข้ ด้วยลอยยิ้ม ไม่ใช่ออกมาแบบคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้ มันไม่ได้ดีกับเด็กเลย แล้วพ่อกับแม่เขาละ รู้แล้วจะรู้สึกแบบไหน ผมขอละบายเท่านี้นะครับ ขอบคุณล่วงหน้าที่ทุกคนมาตอบนะครับ ขอไปอยู่ข้างๆเขาก่อน