เราอายุ15ค่ะ บ้านเรามีฐานะปานกลางค่ะ พ่อแม่เราชอบค้าขายทำธุรกิจ เรามีความคิดลึกๆอยากฆ่าตัวตายแต่เราเป็นคนที่วางแพลนความฝันกับอนาคตไว้หมดแล้วซึ่งเรามันเป็นเหตุที่เรายังอยู่ยังไม่ฆ่าตัวตายค่ะ พอเราพยายามต่อต้านความคิดนี้ของเราๆ พอนานๆขึ้น เมื้อกลางปี2020 เวลาที่พ่อแม่กดดันเราเราดันอยากจะฆ่ามากกว่า เวลาเราเห็นมีดตอนโกรธในหัวเรามีภาพที่เราฆ่าขึ้นมา แต่เรารู้ดีว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ มันเริ่มเป็นบ่อยๆขึ้นค่ะ เราร้องไห้ง่ายมากขึ้น บางทีเราต้องตะโกนด่าออกมา หรือหยิกตัวเอง ไม่กัดฟันแล้วกริ๊ดเราถึงจะหายหงุดหงิด บางทีในหัวเราก็มีภาพเลือด,มีดขึ้นมา แต่เพราะเรารู้ตัวค่ะเราเลยยังรู้ว่ามันเป็นแค่ความคิด เวลาหงุดหงิดมากๆบางทีเราจะทุบหัวตัวเองให้หายคิดเรื่องแบบนี้ค่ะ พ่อแม่เราไม่ให้เราเอาโทรศัพท์ขึ้นตั้งแต่เด็กๆ ตอนกลางวันถ้าเราอยู่ในห้องตัวเองเค้าจะตะโกนเรียกจนกว่าเราจะลงมาอยู่ข้างล่าง พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนบ่อยๆ ตอนพ่อกับแม่จะหย่ากันเราสนับสนุนมากแต่สุดท้ายก็ไม่ได้หย่ากันซึ่งเราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่ามันคือชีวิตคู่ของเค้า  พ่อกับแม่เคาชอบกดดันด้วยการพูดว่า ให้ลองทำอันนี้สิอันนู้นสิถ้าแกมีเงินตั้งแต่14 15แกจะสบายกว่าคนอื่นแค่ไหน  ตอนรี้เราขายของอยู่ค่ะแต่ที่เราขายไม่ใช่เพราะอยากสบายแต่เด็กแต่เพราะเราคิดว่า ถ้าเรามีเงินเราจะสามารถหลุดพ้นไปจากพ่อแม่ได้ เค้าจะได้ไม่ต้องมาอ้างว่าค่านู่นเค้าเป็นคนจ่ายเงินให้นะ  บางทีเวลาพ่อแม่พูดอะไรเราอยากจะตะโกนให้เค้าหุปปากไปสะ.   คนอื่นเวลามาหาพ่อแม่ก็จะบอกว่าเลี้ยงลูกดีทำให้ทุกอย่างซึ่งเราก็คิดว่าจริงค่ะ แต่สิ่งที่เค้าทำมันดีแค่ทางกายภาพ เราอยากตายเราคิดว่าถ้าเค้าไม่ตายก็ควรเป็นเรานี่ล้ะ เราอยากจะกริ๊ดใส่พวกเค้า เราอยากไปหาจิตแพทย์แต่พ่อกับแม่เราคงบอกว่าเราดูหนังเยอะไป เราฟุ้งซ่านไปเองเห็นไหมล่ะ แม่เราชอบพูดว่าเพราะเราชอบดูหนังเยอะไปไง แม่ก็พยายามหากิจกรรมที่เข้ากับพวกแกมาเล่นด้วยนี้ไง พาไปเที่ยวไหนต่อไหน แต่มันไม่ใช่ค่ะเราแค่ต้องการให้คนเลิกยุ่งกับเราไม่ว่าเราจะเล่นทรศหนือเอาทรศขึ้นห้อง หรือเราจะอยู่ในห้องตอนกลางคืนก็ควรเป็นเรื่องที่เราควรตัดสินใจเองไหม.   😔