อันนี้เขียนส่งครูนะคำพูดอาจจะทางการนิดนึงขี้เกียจพิมใหม่ค่าา
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า”ความรักนั้นเป็นสิ่งที่สวยงาม”ดิฉันก็เกิดคำถามข้างในจิตใจในทุกๆวันว่าจริงหรอ? เพราะดิฉันได้ประสบพบเจอกับเหตุการณ์ต่างๆมากมายจนทำให้ฉันเริ่มไม่ค่อยเชื่อในความรักอีก
ในตอนแรกดิฉันก็รู้สึกเสียใจมากและผิดหวังกับความรักจนเวลาผ่านมาเรื่อยๆดิฉันเริ่มรู้สึกเฉยชาจนแทบจะไม่เหลือความรู้สึกอะไรอีกเลย เพื่อนๆของดิฉันหลายคนบอกว่าอิจฉาดิฉันนะคะที่ดิฉันไม่ต้องเสียใจกับความรัก..แต่ดิฉันกลับรู้สึกต่างออกไปค่ะเพราะว่าการที่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดหรอกค่ะ ถ้าเวลาที่เราเจอคนที่ใช่และเป็นคนที่ดีและจริงใจก็จะเป็นเรานี้แหละค่ะที่ไปทำร้ายเขาเพราะแค่การที่เราไม่เหลือความรู้สึกจะให้เขาแล้ว...
เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาดิฉันได้ทำการนึกย้อนหาถึงสาเหตุว่าทำไมดิฉันถึงกลายเป็นแบบนี้และก็พอจะได้สาเหตุที่คาดว่าเป็นไปได้มากที่สุด นั้นก็คือ..เมื่อประมาณปีที่แล้วได้มีคนคนๆนึงที่ดิฉันเคยชื่นชอบอยู่ช่วงนึง(แค่มอง)ตอนประมาณมัธยมต้นเพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่พอเวลาผ่านไปเมื่อดิฉันขึ้นมัธยมปลายดิฉันก็ลืมเขาไปแล้ว แต่แล้ววันนึงก็มีคนทักไดเรคไอจีของดิฉันเข้ามา ดิฉันตกใจมากค่ะเพราะว่าคนๆนั้นคือเขาคนนั้นค่ะ หลังจากนั้นดิฉันกับเขาก็ได้คุยๆกันไปและดิฉันก็ค่อนข้างที่จะชอบเขาเลยทีเดียวแต่วันนึงดิฉันก็ได้รับรู้ว่าเขาไม่ได้คุยกับดิฉันคนเดียวและเขาก็ยังไม่ลืมคนเก่า พอดิฉันถามเขาจะทำท่าที่หงุดหงิดและเปลี่ยนเรื่องทันที และทุกครั้งเมื่อคุยกันประมาณ2เดือน เขาก็จะทักมาหาดิฉันว่า”ขอคุยด้วยหน่อย” และเขาก็จะบอกเลิกคุยและทุกครั้งที่เลิกคุยดิฉันก็จะร้องไห้เสียใจมากเพราะดิฉันชอบเขามาก และเขาก็จะกลับมาด้วยประโยคเดิมทุกครั้งว่า “กลับมาคุยกันนะ รู้สึกพลาดที่ทิ้งเราไป” ใช่ค่ะดิฉันก็กลับไปทุกครั้งที่เขาทักมาจนกระทั่งเราเลิกคุยอีกครั้งและดิฉันได้พยายามตัดใจไปแล้ว เมื่อถึงวันปีใหม่เขาทักมาแฮปปี้นิวเยียดิฉันและขอกลับมาคืนดี ดิฉันจึงฝืนใจตอบกลับไปเลยว่า”เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว” เวลาผ่านไปปีนึงดิฉันเริ่มแฮปปี้ดีกับการอยู่คนเดียวแต่เขาแบกหน้ากลับมาขอคืนดีอีกรอบเขาบอกเหตุผลว่าดิฉันเป็นคนที่ดีที่สุดจากคนอื่นๆที่เขาผ่านมาตอนนั้นดิฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากและตอบตกลงกลับไปคุยแต่คุยกันได้ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็ขอเลิกเพราะว่าดิฉันไม่ค่อยมีเวลา ดิฉันก็ยอมเลิกไปเพราะเหตุผลนั้นจริงเพราะช่วงเวลาที่ไม่มีเขาดิฉันโฟกัสกับตัวเองมากขึ้นไม่ได้ต้องมาคิดถึงคนอื่น
หลังจากที่เลิกกับเขาได้ไม่ถึงอาทิตย์ดิฉันก็มีคนทักดิฉันเข้ามาอีกคนดิฉันจึงลองเปิดใจคุยดูเขานิสัยดีและจริงใจมาก จนเป็นดิฉันนี้แหละที่ไปทำเขา เมื่อเราคุยกันไปได้2เดือนเขาก็ขอดิฉันเป็นแฟนแต่ไม่รู้ตอนนั้นดิฉันคิดอะไรอยู่ก็ปฏิเสธไปหลังจากนั้นเราก็คุยกันเหมือนเดิมจนดิฉันเริ่มรู้สึกเบื่อจึงบอกเลิกเขาไป ใช่ค่ะดิฉันได้ทิ้งคนดีๆคนนึงไปแล้ว
หลังจากบอกเลิกไปเวลาผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ก็มีอีกคนนึงทักดิฉันเข้ามา ดิฉันจึงลองคุยดูเขาดูชอบดิฉันมากและเขาก็เป็นคนที่น่ารัก ตอนแรกๆดิฉันคลั่งรักเขามาก เพราะไม่เคยมีใครปฏิบัติแบบนี้เลย แต่พอเวลาผ่านมาประมาณ2เดือนเขาก็ยังเป็นเหมือนวันแรกเลยแต่ดิฉันนี้แหละที่เปลี่ยนไปอีกแล้ว ดิฉันรู้สึกเบื่อรู้สึกไม่อยากตอบแชทของเขาไม่รู้ทำไมเลย และดิฉันก็รู้ว่าถ้าดิฉันทำแบบนี้วันนึงดิฉันก็ต้องเสียคนดีๆอีกคนไปอีกครั้ง
เรื่องมันอาจจะยาวหน่อยแต่นี้เป็นเรื่องราวชีวิตของดิฉันที่แทบจะไม่มีความรู้สึกใดๆแล้ว วันๆนึงดิฉันสามารถนับครั้งที่ดิฉันยิ้มได้เลย ดิฉันไม่ค่อยรู้สึกตกใจหรือกลัวหรือดีใจหรือเขินเท่าไหร่ ดิฉันอยากแก้ปัญหานี้นะคะแต่ไม่รู้ต้องแก้ยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนด้วยซ้ำ...
ทำไงให้หายเบื่อความรักดีคะToT
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า”ความรักนั้นเป็นสิ่งที่สวยงาม”ดิฉันก็เกิดคำถามข้างในจิตใจในทุกๆวันว่าจริงหรอ? เพราะดิฉันได้ประสบพบเจอกับเหตุการณ์ต่างๆมากมายจนทำให้ฉันเริ่มไม่ค่อยเชื่อในความรักอีก
ในตอนแรกดิฉันก็รู้สึกเสียใจมากและผิดหวังกับความรักจนเวลาผ่านมาเรื่อยๆดิฉันเริ่มรู้สึกเฉยชาจนแทบจะไม่เหลือความรู้สึกอะไรอีกเลย เพื่อนๆของดิฉันหลายคนบอกว่าอิจฉาดิฉันนะคะที่ดิฉันไม่ต้องเสียใจกับความรัก..แต่ดิฉันกลับรู้สึกต่างออกไปค่ะเพราะว่าการที่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดหรอกค่ะ ถ้าเวลาที่เราเจอคนที่ใช่และเป็นคนที่ดีและจริงใจก็จะเป็นเรานี้แหละค่ะที่ไปทำร้ายเขาเพราะแค่การที่เราไม่เหลือความรู้สึกจะให้เขาแล้ว...
เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาดิฉันได้ทำการนึกย้อนหาถึงสาเหตุว่าทำไมดิฉันถึงกลายเป็นแบบนี้และก็พอจะได้สาเหตุที่คาดว่าเป็นไปได้มากที่สุด นั้นก็คือ..เมื่อประมาณปีที่แล้วได้มีคนคนๆนึงที่ดิฉันเคยชื่นชอบอยู่ช่วงนึง(แค่มอง)ตอนประมาณมัธยมต้นเพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่พอเวลาผ่านไปเมื่อดิฉันขึ้นมัธยมปลายดิฉันก็ลืมเขาไปแล้ว แต่แล้ววันนึงก็มีคนทักไดเรคไอจีของดิฉันเข้ามา ดิฉันตกใจมากค่ะเพราะว่าคนๆนั้นคือเขาคนนั้นค่ะ หลังจากนั้นดิฉันกับเขาก็ได้คุยๆกันไปและดิฉันก็ค่อนข้างที่จะชอบเขาเลยทีเดียวแต่วันนึงดิฉันก็ได้รับรู้ว่าเขาไม่ได้คุยกับดิฉันคนเดียวและเขาก็ยังไม่ลืมคนเก่า พอดิฉันถามเขาจะทำท่าที่หงุดหงิดและเปลี่ยนเรื่องทันที และทุกครั้งเมื่อคุยกันประมาณ2เดือน เขาก็จะทักมาหาดิฉันว่า”ขอคุยด้วยหน่อย” และเขาก็จะบอกเลิกคุยและทุกครั้งที่เลิกคุยดิฉันก็จะร้องไห้เสียใจมากเพราะดิฉันชอบเขามาก และเขาก็จะกลับมาด้วยประโยคเดิมทุกครั้งว่า “กลับมาคุยกันนะ รู้สึกพลาดที่ทิ้งเราไป” ใช่ค่ะดิฉันก็กลับไปทุกครั้งที่เขาทักมาจนกระทั่งเราเลิกคุยอีกครั้งและดิฉันได้พยายามตัดใจไปแล้ว เมื่อถึงวันปีใหม่เขาทักมาแฮปปี้นิวเยียดิฉันและขอกลับมาคืนดี ดิฉันจึงฝืนใจตอบกลับไปเลยว่า”เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว” เวลาผ่านไปปีนึงดิฉันเริ่มแฮปปี้ดีกับการอยู่คนเดียวแต่เขาแบกหน้ากลับมาขอคืนดีอีกรอบเขาบอกเหตุผลว่าดิฉันเป็นคนที่ดีที่สุดจากคนอื่นๆที่เขาผ่านมาตอนนั้นดิฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากและตอบตกลงกลับไปคุยแต่คุยกันได้ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็ขอเลิกเพราะว่าดิฉันไม่ค่อยมีเวลา ดิฉันก็ยอมเลิกไปเพราะเหตุผลนั้นจริงเพราะช่วงเวลาที่ไม่มีเขาดิฉันโฟกัสกับตัวเองมากขึ้นไม่ได้ต้องมาคิดถึงคนอื่น
หลังจากที่เลิกกับเขาได้ไม่ถึงอาทิตย์ดิฉันก็มีคนทักดิฉันเข้ามาอีกคนดิฉันจึงลองเปิดใจคุยดูเขานิสัยดีและจริงใจมาก จนเป็นดิฉันนี้แหละที่ไปทำเขา เมื่อเราคุยกันไปได้2เดือนเขาก็ขอดิฉันเป็นแฟนแต่ไม่รู้ตอนนั้นดิฉันคิดอะไรอยู่ก็ปฏิเสธไปหลังจากนั้นเราก็คุยกันเหมือนเดิมจนดิฉันเริ่มรู้สึกเบื่อจึงบอกเลิกเขาไป ใช่ค่ะดิฉันได้ทิ้งคนดีๆคนนึงไปแล้ว
หลังจากบอกเลิกไปเวลาผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ก็มีอีกคนนึงทักดิฉันเข้ามา ดิฉันจึงลองคุยดูเขาดูชอบดิฉันมากและเขาก็เป็นคนที่น่ารัก ตอนแรกๆดิฉันคลั่งรักเขามาก เพราะไม่เคยมีใครปฏิบัติแบบนี้เลย แต่พอเวลาผ่านมาประมาณ2เดือนเขาก็ยังเป็นเหมือนวันแรกเลยแต่ดิฉันนี้แหละที่เปลี่ยนไปอีกแล้ว ดิฉันรู้สึกเบื่อรู้สึกไม่อยากตอบแชทของเขาไม่รู้ทำไมเลย และดิฉันก็รู้ว่าถ้าดิฉันทำแบบนี้วันนึงดิฉันก็ต้องเสียคนดีๆอีกคนไปอีกครั้ง
เรื่องมันอาจจะยาวหน่อยแต่นี้เป็นเรื่องราวชีวิตของดิฉันที่แทบจะไม่มีความรู้สึกใดๆแล้ว วันๆนึงดิฉันสามารถนับครั้งที่ดิฉันยิ้มได้เลย ดิฉันไม่ค่อยรู้สึกตกใจหรือกลัวหรือดีใจหรือเขินเท่าไหร่ ดิฉันอยากแก้ปัญหานี้นะคะแต่ไม่รู้ต้องแก้ยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนด้วยซ้ำ...