กระทู้โคลงสี่นี้ มาจากวันขึ้นปีใหม่ครับผม แต่เป็นวันขึ้นปีใหม่เมื่อปี 2561
ปีใหม่ปีนั้น ผมรับพรลูบหัวจากครูพ่อแล้ว รุ่งขึ้นอีกวัน ครูพ่อยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้บนโต๊ะข้าวเช้า
ผมมองเห็นเป็นโคลงสี่สุภาพ 4 บท อ่านแล้วน้ำตาไหลโดยลืมอายลูก อายแม่ อายเมีย(เอิ่ม อยู่ครบแฟมิลี่ครับ เช้านั้น)
ผมกราบครูพ่อที่ตัก แล้วก็อ่านโคลงไปน้ำตาซึมไป ซ้ำไปซ้ำมา

ปีใหม่ 2564 นี้ ผมนึกถึงโคลงสี่นั้นขึ้นมาได้
จึงขออนุญาตครูพ่อเพื่อนำมาอวยพรให้กับเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ในห้องกลอนแห่งนี้
ครูพ่ออนุญาตแล้ว จึงประเมินเอาว่า น่าจะใช้เป็นคำอวยพรจากผู้ใหญ่สักคนได้นะ
ผู้ใหญ่ซึ่งเป็นบรมครูโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ของผมเอง
ผมรู้จักและเขียนบทกวีเป็น ก็เพราะคำจ้ำจี้จ้ำไช(ผสมมะเหงก) จากครูพ่อของผมเนี่ยแหละครับ

ปีนี้ท่านอายุย่าง 91 แล้ว สุขภาพมีออด ๆ แอด ๆ บ้างตามวัย กินยังอิ่ม นอนยังหลับ
ยังวาดรูปได้ เล่นเกมได้ทุกวัน แม้แต่วันนี้

การเล่นเกม คือการกระตุ้นสมองคนสูงวัยจริง ๆ (คุณหมอประจำตัวท่านเป็นคนบอก)

ตอนนี้ไม่ค่อยเห็นท่านแต่งบทกวี แต่หากผมขอซึ่งคงขอแค่บทเดียว คิดว่าครูพ่อย่อมไม่ขัดศรัทธาแน่
ขอให้สบโอกาสวันพิเศษสักวันก่อน แล้วจะนำมาฝากนะครับ

ภาพนี้เมื่อปี 2560 ครับผม