ช่วยแต่งโครงสี่สุภาพเกี่ยวกับพรรณไม้หน่อยนะคะ เหลือแค่วรรคสุดท้าย

พิบูลย์บุปผาไพรพฤกษ์ประดับพื้น ระบายชื้นชโลมช่อ ณ ขอบฟ้า คือกล้วยไม้ไท้แท้แผ่พรรณา สืบศรัทธาแผ่นดินถิ่นสยาม เอื้องคำทอง ผ่องผิวดั่งทิพย์แสง สุกแสดงดั่งสุริยาฉายประกายงาม ช่อนวลผ่องต้องลมระดมตาม คือเร

ทองอุไรเหลืองอร่ามงามตาเห็น เบ่งบานเด่นท่ามกลางฟ้าครามใส กลีบดอกเรียงเหลืองเรื่อเอื้ออำไพ เสน่ห์ใจชวนชมในทุกครา ลมพัดโชยกลิ่นหอมล่องลอยถึง พาใจซึ้งดั่งเพลงขับขานหนา ทองอุไรยามต้องแสงสุริยา เพิ่มคุณค่

ยามเรือแล่นแผ่วไหวไปกลางห้วง ลมทะเลพรมทวงความหอมหวาน คลื่นระริกกระซิบร่ำทุกถิ่นธาร ราวเรียกขานนักเดินทางให้วางใจ ผืนอันดามันงดงามดั่งภาพวาด เขาหินผาสลักสาดเส้นสายใหญ่ ฟ้าประดับเมฆบางพริ้วพร่างไพร จัน

ตะเกียงจุดติดแล้ว โชยแสง ไฟอ่อนโรยฤาแรง แจ่มจ้า ถึงวันย่อมมอดแดง วูบดับ มืดมิดแสงเร็วช้า เหตุด้วยปัจจัย ตะเกียงใดที่ไส้ หมดไป คือเหตุดับของไฟ หนึ่งนั้น ตะเกียงที่เหือดไข หมดแห่ง น้ำมัน ไฟย่อมดับสบั้น