ขอสอบถามทุกๆคนด้วยนะครับว่าทุกคนเคยผ่านเรื่องนี้มาบ้างไหม
คือ ผมรู้สึกเศร้า หมดแรงที่จะทำอะไรๆ ไม่ค่อยมีกำลังใจ เวลาเรียนบางครั้งก็เหม่อบ้างจนลืมไปว่าครูสอนอะไร ผมอยู่ในช่วงอายุ16ปีผมรู้สึกว่าผมเหนื่อย กับการทำกิจกกรมต่างๆ ในวันที่ผมเป็นคือช่วงม.ปลายนี่แหละครับ เริ่มรู้สึก โดดเดี่ยว ครอบครัวผมก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งด้วย บางครั้งผมก็เศร้าเรื่องความรักบ้าง เรื่องตัวเองบ้าง ทำไมผมถึงได้เกิดมาเจออะไรแบบนี้ ทั้งหน้าตาที่ดูไม่ดี บางครั้งผมก็ได้มองหน้ากระจกว่า ทำไมผมต้องเกิดมาด้วย ถ้ามาเจออะไรแบบนี้ หลายครั้งที่ผมคิดจะฆ่าตัวตาย จะไปบอกเพื่อนก็กลัวว่าจะไร้สาระ ทุกๆวันได้เอาแต่คิดมากเรื่องต่างๆที่ผมเจอ บางครั้งบางวันก็ไปเจออะไรที่สะเทือนใจก็จะไปร้องไห้หนักๆ ร้องจนไม่มีแรงยืนแล้วก็หลับไป ส่วนครอบครัวผมก็อยู่กับพ่อด้วยกันสองคน แม่ไปทำงานต่างจังหวัด ก่อนหน้านี้ผมเคยมียาย งานบ้านอะไรๆ ยายก็ทำหมดวันนั้นผมคิดอะไรไม่ได้แต่พอยายผมเสียไป ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่าง งานทั้งงานบ้าน งานโรงเรียน ผมเป็นคนทำเองหมดทุกอย่าง พ่อผมพิการเพราะขาขาดแต่เค้ายังคงติดสุรา ผมทะเลาะกับพ่อบ่อยครั้งจนต้องเกือบย้ายไปต่างจังหวัด ผมเลยมาอยู่ตัวคนเดียว และบางครั้งความรักก็เข้ามาบ้าง พอมีคนคุยด้วยหน่อยๆ ก็ได้แต่คิดว่า เค้าแค่คุยเล่นๆเฉยๆ หรือเค้าไม่ได้คิดอะไร หรือพอเวลาจะชอบก็ได้แต่คิดว่าจะทำยังไง ถ้ามีเค้าแล้วจะมีความสุขขึ้นไหม ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย เพื่อนผมก็มีน้อย แต่ผมไม่กล้าไปปรึกษาเรื่องพวกนี้กับเพื่อนเท่าไหร่เพราะว่าเพื่อนก็ไม่ค่อยได้สนใจผมอยู่แล้ว ผมก็เลยเอาแต่คิดว่า อดเอาเราโตแล้ว และก็คิดว่าวันหนึ่งเราจะมีความสุข แล้วความคิดผมมันก็ผุดขึ้นมาว่า อืม เราอยู่เพื่อจะมีความสุขนะ ผมก็เลยหวังว่าวันหนึ่งจะมีความสุข แต่อีกความคิดนึ่งก็ผุดขึ้นมา ถ้าอนาคตไม่มีความสุข ก็ไม่มีเหตุที่จะอยู่ต่อไปแล้ว ผมรู้ว่าผมยังเด็ก วันหนึ่งผมจะโตกว่านี้ แต่มันจะนานแค่ไหนกันนะ ได้แต่คิดว่า ถ้าตายไปอาจจะดีกว่านี้ ทุกๆอย่างจะได้จบซักที ตอนที่ผมเขียนตอนนี้ผมก็รู้สึกแบบนั้นแหละครับ ทุกๆคนเคยเป็นกันไหมครับ หรือผมขอคำแนะนำก็ได้ครับ อย่าว่าผมเลย
ขอสอบถามเกี่ยวกับซึมเศร้าหน่อยครับ
คือ ผมรู้สึกเศร้า หมดแรงที่จะทำอะไรๆ ไม่ค่อยมีกำลังใจ เวลาเรียนบางครั้งก็เหม่อบ้างจนลืมไปว่าครูสอนอะไร ผมอยู่ในช่วงอายุ16ปีผมรู้สึกว่าผมเหนื่อย กับการทำกิจกกรมต่างๆ ในวันที่ผมเป็นคือช่วงม.ปลายนี่แหละครับ เริ่มรู้สึก โดดเดี่ยว ครอบครัวผมก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งด้วย บางครั้งผมก็เศร้าเรื่องความรักบ้าง เรื่องตัวเองบ้าง ทำไมผมถึงได้เกิดมาเจออะไรแบบนี้ ทั้งหน้าตาที่ดูไม่ดี บางครั้งผมก็ได้มองหน้ากระจกว่า ทำไมผมต้องเกิดมาด้วย ถ้ามาเจออะไรแบบนี้ หลายครั้งที่ผมคิดจะฆ่าตัวตาย จะไปบอกเพื่อนก็กลัวว่าจะไร้สาระ ทุกๆวันได้เอาแต่คิดมากเรื่องต่างๆที่ผมเจอ บางครั้งบางวันก็ไปเจออะไรที่สะเทือนใจก็จะไปร้องไห้หนักๆ ร้องจนไม่มีแรงยืนแล้วก็หลับไป ส่วนครอบครัวผมก็อยู่กับพ่อด้วยกันสองคน แม่ไปทำงานต่างจังหวัด ก่อนหน้านี้ผมเคยมียาย งานบ้านอะไรๆ ยายก็ทำหมดวันนั้นผมคิดอะไรไม่ได้แต่พอยายผมเสียไป ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่าง งานทั้งงานบ้าน งานโรงเรียน ผมเป็นคนทำเองหมดทุกอย่าง พ่อผมพิการเพราะขาขาดแต่เค้ายังคงติดสุรา ผมทะเลาะกับพ่อบ่อยครั้งจนต้องเกือบย้ายไปต่างจังหวัด ผมเลยมาอยู่ตัวคนเดียว และบางครั้งความรักก็เข้ามาบ้าง พอมีคนคุยด้วยหน่อยๆ ก็ได้แต่คิดว่า เค้าแค่คุยเล่นๆเฉยๆ หรือเค้าไม่ได้คิดอะไร หรือพอเวลาจะชอบก็ได้แต่คิดว่าจะทำยังไง ถ้ามีเค้าแล้วจะมีความสุขขึ้นไหม ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย เพื่อนผมก็มีน้อย แต่ผมไม่กล้าไปปรึกษาเรื่องพวกนี้กับเพื่อนเท่าไหร่เพราะว่าเพื่อนก็ไม่ค่อยได้สนใจผมอยู่แล้ว ผมก็เลยเอาแต่คิดว่า อดเอาเราโตแล้ว และก็คิดว่าวันหนึ่งเราจะมีความสุข แล้วความคิดผมมันก็ผุดขึ้นมาว่า อืม เราอยู่เพื่อจะมีความสุขนะ ผมก็เลยหวังว่าวันหนึ่งจะมีความสุข แต่อีกความคิดนึ่งก็ผุดขึ้นมา ถ้าอนาคตไม่มีความสุข ก็ไม่มีเหตุที่จะอยู่ต่อไปแล้ว ผมรู้ว่าผมยังเด็ก วันหนึ่งผมจะโตกว่านี้ แต่มันจะนานแค่ไหนกันนะ ได้แต่คิดว่า ถ้าตายไปอาจจะดีกว่านี้ ทุกๆอย่างจะได้จบซักที ตอนที่ผมเขียนตอนนี้ผมก็รู้สึกแบบนั้นแหละครับ ทุกๆคนเคยเป็นกันไหมครับ หรือผมขอคำแนะนำก็ได้ครับ อย่าว่าผมเลย