เราแต่งงานกับสามี กันมา 5 ปี ถ้ารวมคบกันตอนเป็นแฟน ก็น่าจะ 8ปี แต่สิ่งที่ ณ ตอนนี้เรารู้สึกแย่คือ เหมือนเขามองไม่เห็นเรา ไม่แคร์ความรู้สึกเรา เขาแสดงออกทางคำพูดที่ไม่ได้หยาบคาย แต่มันคือประโยคที่ ให้เรารู้สึกแย่
เราตกงานคะ ในสถานการณ์โควิด ในทุกๆ วันที่เขาออกไปทำงาน เราพยายาม หางาน หาข้อมูลสร้างรายได้ ให้กลับมาเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้เป็นภาระเขานาน เพราะ หนี้สิน บ้าน รถ มันต้องจ่ายทุกเดือน ที่ผ่านมาเราช่วยกันตลอด แต่ เวลานี้ หางานยาก ซึ่ง เราหวังว่าเขาคงเข้าใจ แต่ กลับกลายเป็นเรา ทะเลาะกันเกือบทุกวัน
เช่น มี บ. เรียกเราสัมภาษณ์งานเราก็ มาปรึกษาเขา ว่าจะเรียกเงินเดือน เท่าไหร่ เขา ไม่แม้แต่จะ ถามเราว่า งานอะไร บ. ไหน ประโยคแรกคือ "พี่ว่าเราไม่ได้งานนี้หรอก เห็นไปสัม มาหลายที่แล้ว ไม่เห็นจะได้"
เรางงเลย ในใจแบบ มันแย่มาก พอวันไหน ไม่ปรึกษาเรื่องนี้ ก็มีคำถามกับเราแล้วว่า เมื่อไหร่จะได้งาน ซึ่งเอาจริงๆนะ คำถามนี้เราตอบเขาไม่ได้ เพราะเราก็ไม่รู้จริงๆ
เราก็ตอบแค่ว่าพยายามอยู่ หาอยู่ จนบางวัน มันลามไปถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น ให้เขาช่วยล้างจาน เพราะเราปวดท้อง เขาก็ไม่ทำ บอกจะดูหนัง เราเลือกที่จะเงียบ แล้วก็ แยกห้องนอน เพื่อไม่อยากทะเลาะ เขาก็ ไม่พอใจอีก ...
ส่วนตัวมุมเราเอง เราคิดว่า งานบ้านทุกอย่าง เราทำเองทุกอย่างเรารู้ว่าเขาทำไม่เป็น ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ ถูบ้าน เก็บกวาด ตอนที่เรามีงานทำ เราก็ทำงานบ้านทั้งหมดนี้เอง เรามองแค่ว่า เขาทำงานก็คือเหนื่อยเขาเดินทางเยอะ อันนี้เราทำได้ แต่ที่รู้สึกแย่คือ ในวันที่เราป่วย เขาก็ยังเหมือนเดิม วันที่เราตกงานมีแต่คำถามกดดันจากเขา เราแค่อยากได้ความใส่ใจจากเขา
เหนื่อยจังคะ เราร้องไห้ทุกวัน เราคิดถึงแม่
แบบนี้ เราควรจัดการกับความรู้สึกยังไงคะ หรือเราควรทำยังไงกับปัญหานี้
ต้องบอกว่า แรกๆ เขาไม่เป็นแบบนี้ แต่พอ ครอบครัวมีปัญหา เรื่องงานของเรา มันกลับกลายเป็นแบบนี้
เลยอยากขอความเห็นหน่อยคะ ว่า ใครเคยมรอาการแบบเราบ้าง ในความรู้สึกลึกๆ มันเยอะกว่านี้ เราอธิบายไม่หมด คะ
แต่งงานกันมา 5 ปี ไม่มีลูก ทุกวันนี้ เหมือนคุยกันไม่เข้าใจ ทำอย่างไรดี
เราตกงานคะ ในสถานการณ์โควิด ในทุกๆ วันที่เขาออกไปทำงาน เราพยายาม หางาน หาข้อมูลสร้างรายได้ ให้กลับมาเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้เป็นภาระเขานาน เพราะ หนี้สิน บ้าน รถ มันต้องจ่ายทุกเดือน ที่ผ่านมาเราช่วยกันตลอด แต่ เวลานี้ หางานยาก ซึ่ง เราหวังว่าเขาคงเข้าใจ แต่ กลับกลายเป็นเรา ทะเลาะกันเกือบทุกวัน
เช่น มี บ. เรียกเราสัมภาษณ์งานเราก็ มาปรึกษาเขา ว่าจะเรียกเงินเดือน เท่าไหร่ เขา ไม่แม้แต่จะ ถามเราว่า งานอะไร บ. ไหน ประโยคแรกคือ "พี่ว่าเราไม่ได้งานนี้หรอก เห็นไปสัม มาหลายที่แล้ว ไม่เห็นจะได้"
เรางงเลย ในใจแบบ มันแย่มาก พอวันไหน ไม่ปรึกษาเรื่องนี้ ก็มีคำถามกับเราแล้วว่า เมื่อไหร่จะได้งาน ซึ่งเอาจริงๆนะ คำถามนี้เราตอบเขาไม่ได้ เพราะเราก็ไม่รู้จริงๆ
เราก็ตอบแค่ว่าพยายามอยู่ หาอยู่ จนบางวัน มันลามไปถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น ให้เขาช่วยล้างจาน เพราะเราปวดท้อง เขาก็ไม่ทำ บอกจะดูหนัง เราเลือกที่จะเงียบ แล้วก็ แยกห้องนอน เพื่อไม่อยากทะเลาะ เขาก็ ไม่พอใจอีก ...
ส่วนตัวมุมเราเอง เราคิดว่า งานบ้านทุกอย่าง เราทำเองทุกอย่างเรารู้ว่าเขาทำไม่เป็น ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ ถูบ้าน เก็บกวาด ตอนที่เรามีงานทำ เราก็ทำงานบ้านทั้งหมดนี้เอง เรามองแค่ว่า เขาทำงานก็คือเหนื่อยเขาเดินทางเยอะ อันนี้เราทำได้ แต่ที่รู้สึกแย่คือ ในวันที่เราป่วย เขาก็ยังเหมือนเดิม วันที่เราตกงานมีแต่คำถามกดดันจากเขา เราแค่อยากได้ความใส่ใจจากเขา
เหนื่อยจังคะ เราร้องไห้ทุกวัน เราคิดถึงแม่
แบบนี้ เราควรจัดการกับความรู้สึกยังไงคะ หรือเราควรทำยังไงกับปัญหานี้
ต้องบอกว่า แรกๆ เขาไม่เป็นแบบนี้ แต่พอ ครอบครัวมีปัญหา เรื่องงานของเรา มันกลับกลายเป็นแบบนี้
เลยอยากขอความเห็นหน่อยคะ ว่า ใครเคยมรอาการแบบเราบ้าง ในความรู้สึกลึกๆ มันเยอะกว่านี้ เราอธิบายไม่หมด คะ