ต้องทำ ต้องคิดอย่างไร ให้รักพ่อตัวเองมากกว่าเกลียด?

สวัสดีค่ะ ก่อนนึงขอพูดก่อนเลยว่า เรากับพ่อไม่ค่อยลงรอยกันแบบ คุยกันอยู่ดีๆก็สามารถมีเรื่องมาให้ทะเลาะกันได้ คนอื่นมักจะบอกว่าพ่อเราก็ดีในระดับนึงนะ ความรู้สึกเราคือเราไม่เคยสัมผัสได้เลย เค้าเป็นคนขี้โวยวาย โมโหอะไรชอบขว้างข้าวของ ทะเลาะกับแม่เราก็ชอบพูดว่าจะหย่าๆ ต่อหน้าเรา ซึ่งเราฟังแล้วไม่โอเค ตั้งแต่เล็กเค้าไม่เคยอยู่เลย ด้วยความเป็นเด็กเราคิดว่าเค้าไปทำงานหาเงินมาให้ครอบครัว แต่พอโตขึ้นมาก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เค้าทิ้งแม่ทิ้งเราไปหลายปี แล้วก็กลับมา พอทะเลาะก็ทิ้งไปอีก มันทำให้เราไม่มีความผูกพันกับพ่อตัวเองเลย ซึ่งเค้าเริ่มจะอยู่นานช่วงเราอยู่ม.5-6 แต่ก็ไม่สามารถจูนกันติด พอช่วงไปเรียนมหาวิทยาลัยนานๆกลับบ้านทียิ่งไปใหญ่ เคยคิดในแง่ลบ รู้สึกว่าสมมุติถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมา เราจะเสียใจมั้ย ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะเสียใจบ้าง แต่ช่วงหลังมานี้คำตอบมันเปลี่ยนไป ทั้งชีวิตเรามีแค่แม่ ถึงจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันก็ยังรู้ว่าเค้าไปทำงานหาเงินมาให้เรา แต่พอเป็นพ่อแล้วไม่ใช่ เริ่มรู้สึกไม่อยากคุยกับเค้า ไม่คิดถึง ไม่ค่อยอะไรกับเค้า เคยมีอยู่ครั้งนึงพ่อกับแม่เราทะเลาะกันแล้วเค้าพูดว่าทำไมต้องเอาภาระอย่างเราไปผูกมัดเค้า มันทำให้เรารุ้สึกติดลบขึ้นไปใหญ่ พยายามหาเรื่องคุยกันให้สนิท แต่กลายเป็นว่าเราพยายามคนเดียว

ครั้งล่าสุดแม่กับพ่อทะเลาะกัน เพราะพ่อไปเชื่อคำคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว ละก็พูดคำเดิมๆ ไปหย่ากับกูเลยพรุ่งนี้ เรารู้เรื่องนี้จากแม่ ทำให้เราโมโหมากพูดกับแม่ไปว่า อยู่ด้วยกันมีความสุขมั้ย คำตอบก็คือไม่ เราเลยพูดว่าแล้วจะอยู่ด้วยกันทำไม อยู่ไม่มีความสุข ถ้าเค้าอยากเลิกก็เลิก ไปหย่าๆให้จบ ไม่ต้องกลัวว่าลูกจะมีปม เพราะขนาดลูกยังเหนื่อยแล้วก็เครียดขนาดนี้ แม่ทนได้ยังไง แม่เราไม่ตอบ เราก็รู้ว่าแม่รักพ่อมาก แต่เราเห็นแล้วสงสาร แม่ร้องไห้บ่อยๆ ก็เลยเผลอพูดทิ้งท้ายไว้ว่าไม่ต้องกลัวว่าจะเนรคุณ เพราะถึงเค้ายจะมองเราว่าเป็นภาระ เรียนจบจะส่งเงินในส่วนที่เค้าสมควรได้ให้

เราคิดมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี