ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเลย ก็สิ่งที่ผมพูดต่อไปนี้มันอาจจะฟังดูloserสำหรับหลายๆคน แต่เชื่อผมเถอะ อย่างน้อยผมได้พยายามแล้ว
กระแสสังคมก็มักจะเป็นอะไรที่ทำให้หลายๆคนทำตามคนอื่น ผมก็เป็น1ในนั้น เมื่อก่อนผมเป็นเด็กติดเกมคนหนึ่งที่หมดกับการอัพคอมไป(หลาย)แสน เติมเกมไปก็ไม่น้อย เพราะด้วยคำที่ว่า"มิงมีได้ กุก็มีได้ล่ะวะ"
พอโตขึ้นมุมมองผมก็เปลี่ยน ผมเริ่มมองหาครอบครัว เรียกได้ว่ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาเลยล่ะ เป็นคนที่ต่อให้ถูกหลอก ก็จะทำตามสัญญาเสมอ เพียงเพราะไม่อยากเป็นลูกผู้ชายที่ไม่ผิดคำพูด แต่สุดท้ายก็รักษาใครไว้ไม่ได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรักษาความคงเส้นคงวาของตัวเองไว้
ประเทศไทยเป็นประเทศที่(ส่วนมาก)มักมองคนจากเปลือกนอก จึงติดอันอับประเทศที่ bully และ body shaming ผมอ้วนผมก็ทำตัวเองให้ดูดีนะลดน้ำหนักจาก115เหลือ80(สูง185) ซื้อของแพงๆแต่งตัวดีๆ ฉีดน้ำหอมราคาหลายพัน ขับbigbikeหลายแสนไปทำงาน
จนตัดภาพมาทุกวันนี้ สิ่งที่ผมพยายามมาทั้งหมดมันไม่เห็นได้อะไรเลย จนมันเกิดคำถามว่าทำไปทั้งหมดเนี้ยเหนื่อยไหมกับการไม่เป็นตัวเอง? ผมเลยปล่อยเลย ไม่สนใจอะไรละอยากกินอะไรก็กิน อ้วนก็ปล่อยช่างหัวมัน แต่งตัวไปทำงานก็แทบจะเลิกใส่สูทละ ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวธรรมดารองเท้าผ้าใบธรรมดา ขับเวพปลาวาฬไปทำงาน ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ผมคิดว่าช่างมันเหอะใครจะชอบไม่ชอบก็ช่าง เหนื่อยละ เราพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่เราก็ไม่ได้มีความสุข ผมมีความสุขกับการทำงาน กลับบ้าน กินข้าว ดูหนัง แล้วก็นอน วันหยุดก็กินๆนอนๆเฉยๆ ไปเที่ยวไหนก็ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อคลุมก็พอละ นี่แหละตัวผม ถ้าไม่มีใครชอบถึงขนาดอยู่คนเดียวจนตายก็ช่างมัน ตายก็ไม่รู้สึกอะไรละ เน่าในบ้านก็ไม่มีอะไรต้องแคร์ละ
ผิดไหมที่เลิกพยายามปรับปรุงตัวให้เป็นแบบที่คนอื่นต้องการ
กระแสสังคมก็มักจะเป็นอะไรที่ทำให้หลายๆคนทำตามคนอื่น ผมก็เป็น1ในนั้น เมื่อก่อนผมเป็นเด็กติดเกมคนหนึ่งที่หมดกับการอัพคอมไป(หลาย)แสน เติมเกมไปก็ไม่น้อย เพราะด้วยคำที่ว่า"มิงมีได้ กุก็มีได้ล่ะวะ"
พอโตขึ้นมุมมองผมก็เปลี่ยน ผมเริ่มมองหาครอบครัว เรียกได้ว่ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาเลยล่ะ เป็นคนที่ต่อให้ถูกหลอก ก็จะทำตามสัญญาเสมอ เพียงเพราะไม่อยากเป็นลูกผู้ชายที่ไม่ผิดคำพูด แต่สุดท้ายก็รักษาใครไว้ไม่ได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรักษาความคงเส้นคงวาของตัวเองไว้
ประเทศไทยเป็นประเทศที่(ส่วนมาก)มักมองคนจากเปลือกนอก จึงติดอันอับประเทศที่ bully และ body shaming ผมอ้วนผมก็ทำตัวเองให้ดูดีนะลดน้ำหนักจาก115เหลือ80(สูง185) ซื้อของแพงๆแต่งตัวดีๆ ฉีดน้ำหอมราคาหลายพัน ขับbigbikeหลายแสนไปทำงาน
จนตัดภาพมาทุกวันนี้ สิ่งที่ผมพยายามมาทั้งหมดมันไม่เห็นได้อะไรเลย จนมันเกิดคำถามว่าทำไปทั้งหมดเนี้ยเหนื่อยไหมกับการไม่เป็นตัวเอง? ผมเลยปล่อยเลย ไม่สนใจอะไรละอยากกินอะไรก็กิน อ้วนก็ปล่อยช่างหัวมัน แต่งตัวไปทำงานก็แทบจะเลิกใส่สูทละ ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวธรรมดารองเท้าผ้าใบธรรมดา ขับเวพปลาวาฬไปทำงาน ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ผมคิดว่าช่างมันเหอะใครจะชอบไม่ชอบก็ช่าง เหนื่อยละ เราพยายามเป็นใครก็ไม่รู้ที่เราก็ไม่ได้มีความสุข ผมมีความสุขกับการทำงาน กลับบ้าน กินข้าว ดูหนัง แล้วก็นอน วันหยุดก็กินๆนอนๆเฉยๆ ไปเที่ยวไหนก็ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อคลุมก็พอละ นี่แหละตัวผม ถ้าไม่มีใครชอบถึงขนาดอยู่คนเดียวจนตายก็ช่างมัน ตายก็ไม่รู้สึกอะไรละ เน่าในบ้านก็ไม่มีอะไรต้องแคร์ละ