มาจากครอบครัวคนจีนที่พ่อแม่มีmindsetว่าทุกคนมีหน้าที่ของตัวเองพ่ออกไปทำงานหาเงิน แม่อยู่บ้านเลี้ยงลูก ลูกตั้งใจเรียน ประเด็นคือเรารู้สึกว่าครอบครัวเราขาดสมดุล พ่อเป็นคนบ้างานมาก บ้าความสำเร็จเพราะเริ่มต้นมาจากศูนย์ แล้วก้ต้องแข่งขันกับขู่แข่งทางธุรกิจ เรารู้สึกว่าเราไม่สนิทกับพ่อเลย คนมันไม่ได้อยู่ด้วยกันขนาดที่ว่า การอยู่ในพื้นที่เดียวกันในบ้านทำให้เราอึดอัด เพราะไม่รู้จะพูดอะไร พ่อก็ไม่รุ่จะพูดอะไร เวลาชวยคุยก็ คุยแต่เรื่องเรียนของเราเรื่องธุรกิจของตัวพ่อเอง ในสถานการณ์แบบนี้เราจะพยายามเลี้ยงตลอดเพราะไม่รู้ตะพูดอะไร เราคิดว่าเป็นเพราะความที่พ่อไม่อยู่บ้านเพราะทำงานหาเงิน ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าพ่อควรมีบทบาทในครอบครัวมากกว่านี้ ทำหน้าที่พ่อได้ดีกว่านี้ มีเวลาให้ลูก ส่วนแม่ชีวิตนี้ทำงานบริษัทมา2ปี แล้วก้แต่งงาน ประสบการชีวิตน้อยมาก เลี้ยงเราประกบมาตลอดตั้งแต่เด็ก แต่เรามองว่าหน้าที่พ่อไม่สามารถทำแทนกันได้ ด้วยความคิดนี้ เราเลยไม่ได้ว้าวในความเก่งที่คนอื่นมักชมพ่อว่าสร้างเนื่อสร้างตัวได้จากศูนย์ ในอนาคตเราต้องสานต่อธุรกิจ มันมีเสี้ยวนึงในใจที่รู้สึกไม่อยากทำธุรกิจต่อ เพราะรู้สึกว่านี้หรอคือสิ่งที่แย่งเวลาจากพ่อเราไป แล้วเราต้องไปสานต่อสิ่งนี้แค่เพื่อต่อยอดความสำเร็จของพ่อต่อยอดความตั้งใจของพ่อที่แต่อยากจะประสบความสำเร็จเพื่อชนะคู่แข่ง เพื่อลบคำดูถูกแค่นี้หรอ?แล้วครอบครัวที่คุณละทิ้งไปหล่ะ?แล้วยังต้องมาช่วยทำสิ่งเหล่านี้อีกหรอ?
อีกอย่างเพราะเราเรียนเมืองนอกมาแต่พ่อเราไม่ได้มีการศึกษาสูงมากนัก ทำให้ความคิด ค่านิยมมันต่างกันมาก มีช่องว่างทางอายุ วัฒนธรรม บางทีเค้าไม่สามารถให้คำแนะนำเรื่องการวางแผนอนาคตเราได้ จะพูดอะไรก็กลัวขัดแย้งกับความคิดเรา ซึ่งไม่ทำให้เกิดการdiscussกันในบ้าน เราไม่ได้เรียนรู้อะไรมากจากครอบครัว ซึ่งส่วนตัวรู้สึกว่าครอบครัวเป็นที่ที่เด็กคนนึงจะสามารถเรียนรู้โลกนี้ผ่านประสบการณ์คนอื่นได้มากที่สุด
ส่วนแม่ก็ไม่สามารถให้คำแนะนำเราอยู่ดี ทำงาน2ปี และแต่งงาน เลี้ยงเรามาตลอดตั้งแต่เด็ก มีความกดดันจากพ่อว่าจะต้องเลี้ยงลูกออกมาดี แค่เลี้ยงลูกออกมาไม่สูงก็บ่นเยอะมากจนเป็นปมของเรา (จำได้ว่าพ่อเคยพูดว่าอยากให้ลูกสูงเพราะเวลายืนเป็นผู้บริหารจะดูไม่ภูมิฐานเท่าลูกสาวคู่แข่งซึ่งสูงกว่า) เรากินอะไรก็ตะต้องมาจู้จี้จุกจิก มันเปนความเป็นห่วงเรื่องการใช้ชีวิตที่เราไม่ต้องการ สิ่งที่ต้องการคือ คำแนะนำในการเป็นผู้ใหญ่ การแนะแนวการใช้ชีวิต ให้ความแนะนำ ซึ่งเค้าไม่สามารถทำในจุดนั้นได้ ชีวิตแม่คือผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง ต้องคอยรองรับอารมพ่อเวลาเครียด เวลาไปเที่ยวก็ต้องพยายามทำให้พ่อและทุกคนแฮปปี้ ซึ่งพ่อเป็นคนที่นึกจะโกรธก็โกรธใส่แม่ ต่อหน้าเราก็ทำซึ่งเราคิดว่ามันไม่โอเค
พ่อพยายามทำเป็นคนดีต่อหน้าเรา แต่เรารู้ตลอกว่าอาจจะไม่ได้ดีต่อแม่มากนัก
ด้วยสถานการณ์แบบนี้ทำให้เราไม่ได้ยกย่องครอบครัวเรา ไม่เข้าใจทำไมคนถึงวางครอบครัวไว้ที่หนึ่ง เพราะสำหรับเรามันคือความไม่สมดุล ความอึดอัด แต่เป็นบ่วงความสัมพันธ์ที่มนุษย์ทุกคนต้องมี ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง
ครอบครัวไม่สนิทกัน
อีกอย่างเพราะเราเรียนเมืองนอกมาแต่พ่อเราไม่ได้มีการศึกษาสูงมากนัก ทำให้ความคิด ค่านิยมมันต่างกันมาก มีช่องว่างทางอายุ วัฒนธรรม บางทีเค้าไม่สามารถให้คำแนะนำเรื่องการวางแผนอนาคตเราได้ จะพูดอะไรก็กลัวขัดแย้งกับความคิดเรา ซึ่งไม่ทำให้เกิดการdiscussกันในบ้าน เราไม่ได้เรียนรู้อะไรมากจากครอบครัว ซึ่งส่วนตัวรู้สึกว่าครอบครัวเป็นที่ที่เด็กคนนึงจะสามารถเรียนรู้โลกนี้ผ่านประสบการณ์คนอื่นได้มากที่สุด
ส่วนแม่ก็ไม่สามารถให้คำแนะนำเราอยู่ดี ทำงาน2ปี และแต่งงาน เลี้ยงเรามาตลอดตั้งแต่เด็ก มีความกดดันจากพ่อว่าจะต้องเลี้ยงลูกออกมาดี แค่เลี้ยงลูกออกมาไม่สูงก็บ่นเยอะมากจนเป็นปมของเรา (จำได้ว่าพ่อเคยพูดว่าอยากให้ลูกสูงเพราะเวลายืนเป็นผู้บริหารจะดูไม่ภูมิฐานเท่าลูกสาวคู่แข่งซึ่งสูงกว่า) เรากินอะไรก็ตะต้องมาจู้จี้จุกจิก มันเปนความเป็นห่วงเรื่องการใช้ชีวิตที่เราไม่ต้องการ สิ่งที่ต้องการคือ คำแนะนำในการเป็นผู้ใหญ่ การแนะแนวการใช้ชีวิต ให้ความแนะนำ ซึ่งเค้าไม่สามารถทำในจุดนั้นได้ ชีวิตแม่คือผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง ต้องคอยรองรับอารมพ่อเวลาเครียด เวลาไปเที่ยวก็ต้องพยายามทำให้พ่อและทุกคนแฮปปี้ ซึ่งพ่อเป็นคนที่นึกจะโกรธก็โกรธใส่แม่ ต่อหน้าเราก็ทำซึ่งเราคิดว่ามันไม่โอเค
พ่อพยายามทำเป็นคนดีต่อหน้าเรา แต่เรารู้ตลอกว่าอาจจะไม่ได้ดีต่อแม่มากนัก
ด้วยสถานการณ์แบบนี้ทำให้เราไม่ได้ยกย่องครอบครัวเรา ไม่เข้าใจทำไมคนถึงวางครอบครัวไว้ที่หนึ่ง เพราะสำหรับเรามันคือความไม่สมดุล ความอึดอัด แต่เป็นบ่วงความสัมพันธ์ที่มนุษย์ทุกคนต้องมี ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง