คือ... พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้แม่พาเราย้ายมาอยู่ต่างประเทศ และซึ่งเราก็ได้อยู่กับพ่อเลี้ยงด้วย ตอนเรามาปีแรก เราร้องให้กลับบ้านทุกวัน 2 ปีต่อมา เราเริ่มเอาชีวิตรอด เริ่มรู้แนวทางมากขึ้น
คือพ่อเลี้ยง ก่อนนอนเขาจะชอบเปิดมาดูเรา เปิดห้องมาดูเราว่าเรานอนรึยัง ทุกวันๆๆๆๆๆๆ จนมาถึงตอนนี้ ตอนนี้เราอยู่มา5จะ6ปีแล้วค่ะ เขาเช็คเราทุกๆวัน เราแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย รู้สึกไม่ค่อยโอเค ที่เขาทำแบบนี้ เขาไม่ไว้ใจเราหรือย้งไง คือตอนนี้ เราโตมากกว่าเดิมแล้วอ่ะ คือเข้าใจนะช่วงแรกๆ เอออันนั้นเราเด็กจริง แต่คือตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ เขาตั้งกฏให้เรา ชีวิตเราเหมือนกูในกรอบ ออกนอกกรอบไม่ได้เลย เราทำไรไม่ได้เลย นอกจากทำตามคำสั่งเขา เขาให้เรานอนไม่เกิน5ทุ่ม (เวลายุโรป) หลังจากนั้นคือ ห้ามเราจับโทรศัพท์ หรือ เล่น ถ้าเขาเห็นว่าเราฝ่าฝืนคำสั่งเขา เขาจะโกรธเรา โกรธแบบมากๆๆ สามารถทำมุกสิ่งทุกอย่างได้เลยอ่ะ เขาจะยึดทุกอย่างไป ไม่ให้เราได้มีช่องทางคุยกับเพื่อน หรือ คนไกล้ตัว เอาจริงนะเว้ย คือเราไม่ได้ติดโทรศัพท์ขนาดนั้นนะ แต่ด้วยความที่มาอยู่ต่างประเทศ ไอ้เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ทุกวันนี้อยู่ตัวคนเดียว โดเดี่ยว ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยยุ่งกับใคร คือมีแค่โทรศัพท์อ่ะที่เป็นเพื่อน พอเขายึดทุกอย่างไป คือขีวิต

ไม่เหลือไรละ จุดๆนั่นคือเราอยากตายมาก อยากฆ่าตัวตายมาก แต่เรากลัว เราคิดถึงพ่อ คิดถึงปู่กับย่า เรายังอยากกลับไปอยู่ เราไม่อยากอยู่ที่นี่เลย เหมือนอยู่ในคุก ไม่มีทางเลือก แม่ก็ไม่เข้าข้างเรา แม่เลือกเขา แม่ไม่ได้เลือกเรา มันคือชีวิตของเราไหมว้ะ ทำไมไม่ปล่อยให้เป็นอิสละ เราอยู่ในกรอบมา 5จะ6ปี เราไม่เคยได้ออกจากกรอบเลย เราใช้ชีวิตอยู่ในกรอบนี้มาเป็นปี ทุกข์ทรมานมาเป็นปี ร้องให้เสียน้ำตา มาเป็นปี แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอเวลา รอเวลา ที่เราสามารถ ออกจากกรอบนี้ได้ มันไม่ใช่เร็วๆนี้แน่นอน มันคงอีกหลายปี การกระทำเขายังเหมือนเดิมทุกๆปี เปิดห้องมาดูเรา ว่าเราทำตามกฏที่เขาตั้งไว้รึป่าว ถ้าไม่ทำ คือไม่ได้ติดต่อกับคนทางบ้านหรือใครเป็นอาทิตย์เลยแหละ คือต้องทำ บางทีเราก็แอบผิดกฏ แต่เสี่ยง ถ้าโดนจับได้ ก็เกม กฏของนางคือ เราต้องทำตามทุกอย่างที่นางสั่ง นอนห้ามเกิน5ทุ่ม ห้ามเล่นโทรศัพท์ หรือ คุยกับใคร เกิด5ทุ่ม ถ้าถึง5ทุ่ม ให้เราปิดโทรศัพท์แล้วนอนทันที พอถึง5ทุ่ม นางจะเปิดประตูเข้ามาทุกๆวัน ทำทุกๆวัน จนเรารู้แนวทาง เริ่มจับแนวทางได้
แต่วันนี้เราพลาด เรานอนดูยูทูป แล้วหลับ พร้อมยูทูป แล้วนางเข้ามาตอน ตี1 ซึ่งเราหลับแล้ว หลับตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว นางก็มีโวยวายเสียงดังใส่เรา หาว่าเราไม่นอน กระชากโทรศัพท์เราแล้วโยนไปที่โต๊ะ พอแกเดินออกไป แกก็กลับเข้ามาดูอีกว่าเรานอนยัง แต่จริงๆเรานอนเว้ย เราง่วง จนเราแบบ เออช่าง

เหอะ ทำไรก็ทำ เรารับรู้ทุกอย่าง เราไม่รู้จะไปต่อยังไงแล้วว้ะ หมดทางเลือกแล้ว
ขอคำปรึกษาเรื่องครอบครัว
คือพ่อเลี้ยง ก่อนนอนเขาจะชอบเปิดมาดูเรา เปิดห้องมาดูเราว่าเรานอนรึยัง ทุกวันๆๆๆๆๆๆ จนมาถึงตอนนี้ ตอนนี้เราอยู่มา5จะ6ปีแล้วค่ะ เขาเช็คเราทุกๆวัน เราแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย รู้สึกไม่ค่อยโอเค ที่เขาทำแบบนี้ เขาไม่ไว้ใจเราหรือย้งไง คือตอนนี้ เราโตมากกว่าเดิมแล้วอ่ะ คือเข้าใจนะช่วงแรกๆ เอออันนั้นเราเด็กจริง แต่คือตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ เขาตั้งกฏให้เรา ชีวิตเราเหมือนกูในกรอบ ออกนอกกรอบไม่ได้เลย เราทำไรไม่ได้เลย นอกจากทำตามคำสั่งเขา เขาให้เรานอนไม่เกิน5ทุ่ม (เวลายุโรป) หลังจากนั้นคือ ห้ามเราจับโทรศัพท์ หรือ เล่น ถ้าเขาเห็นว่าเราฝ่าฝืนคำสั่งเขา เขาจะโกรธเรา โกรธแบบมากๆๆ สามารถทำมุกสิ่งทุกอย่างได้เลยอ่ะ เขาจะยึดทุกอย่างไป ไม่ให้เราได้มีช่องทางคุยกับเพื่อน หรือ คนไกล้ตัว เอาจริงนะเว้ย คือเราไม่ได้ติดโทรศัพท์ขนาดนั้นนะ แต่ด้วยความที่มาอยู่ต่างประเทศ ไอ้เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ทุกวันนี้อยู่ตัวคนเดียว โดเดี่ยว ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยยุ่งกับใคร คือมีแค่โทรศัพท์อ่ะที่เป็นเพื่อน พอเขายึดทุกอย่างไป คือขีวิต
แต่วันนี้เราพลาด เรานอนดูยูทูป แล้วหลับ พร้อมยูทูป แล้วนางเข้ามาตอน ตี1 ซึ่งเราหลับแล้ว หลับตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว นางก็มีโวยวายเสียงดังใส่เรา หาว่าเราไม่นอน กระชากโทรศัพท์เราแล้วโยนไปที่โต๊ะ พอแกเดินออกไป แกก็กลับเข้ามาดูอีกว่าเรานอนยัง แต่จริงๆเรานอนเว้ย เราง่วง จนเราแบบ เออช่าง