ชอบมองว่าแอ๊บเสียง ทั้งๆที่ตัวเองก็พูดปกติค่ะ ถูกบูลลี่ตั้งแต่ปี.4เลย

ขออนุญาตินะคะอยากรู้ว่าคนอ่านรู้สึกยังไงกับคนเสียงเล็ก/เสียงเหมือนเด็กกันคะ? 
เราถูกบูลลี่ตลอดเลยค่ะ เคยตอนป.4ก็นั่งร้องเพลงคนเดียวตามประสาเด็กอ่ะค่ะ เพื่อนก็มาถามว่า“ร้องแบบปกติไม่ได้หรอ ทำไม่ต้องแอ๊บเสียงน่ารัก” เราก็เกือบร้องไห้อ่ะค่ะ แต่ก็อายกลับบ้านมาก็เล่าให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่า “อย่าคิดมาก ถ้าเราไม่ทำอะไรเดี๋ยวเขาก็เลิกเอง” แต่ใครจะทำได้คะ เราน้อยใจตลอดเลยค่ะ ไม่ค่อยกล้าพูด พอขึ้นป.6ติวหนังสืออยู่ เพื่อนถามว่า“ทำไมต้องแอ๊บเสียงคุยกับเพื่อนด้วย?” เราตกใจมากค่ะ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดแบบนั้น คิดมาตลอดว่าเพื่อนจะเลิกคิดแล้ว  เราน้อยใจจริงๆค่ะ ตอนนั้นหน้าเจื่อนไปเลย พอขึ้นม.1เราถามเพื่อนว่ารู้สึกยังไง ตอนที่รู้จักกับเราครั้งแรก เพื่อนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยค่ะ คิดว่าเราแอ๊บเสียง คิดว่าเราปลอม เวลาเราตอบคำถามครู เราพยายามจะพูดเสียงให้ดังมากขึ้น เสียงเราจะได้ดูใหญ่ แต่เพื่อนก็บอกว่า“ถ้าเลิกแอ๊บ เดี๋ยวก็หาย” เราจึกมากค่ะ เพราะคนที่พูดกับเราแบบนั้นคือเพื่อนสนิทเราเองค่ะ ขอความคิดจากคนอ่านได้มั้ยคะ เราอยากรู้จริงๆว่าทำไมเค้าคิดแบบนั้นกัน🥺😿