ช่วงนี้รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตมากเลยค่ะ เหนื่อยกับเรื่องเรียน เหนื่อยกับที่บ้าน เหนื่อยกับชีวิต เหนื่อยกับการที่ต้องตามหาตัวเอง เหนื่อยกับการที่ต้องแบกรับความหวังของครอบครัวที่เราทำไม่ได้ เหนื่อยกับการที่ต้องทำตัวมีความสุข เหนื่อยกับการที่ต้องพยายามทำตัวเป็นที่พึ่งของคนอื่นทั้งๆที่ชีวิตของตนเองยังเอาไม่รอด เบื่อไปหมดเลยค่ะ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เราคิดที่จะทำแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ อยากทำให้ครอบครัวภูมิใจแต่ก็ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ ได้แต่คิดว่าวันข้างหน้าเราจะทำอะไร เราจะมีชีวิตยังไง ครอบครัวจะภูมิใจกับเราไหม เขาจะเข้าใจเรารึเปล่า บางทีก็คิดว่าเราควรมีชีวิตอยู่ต่อไปไหม ตลกดีนะคะ คนอื่นๆบอกให้เราดูแลตัวเองแต่เรากลับคิดทำร้ายตัวเอง คิดมาตลอดว่าสักวันเราต้องมีความสุขจริงๆเราต้องทำให้ครอบครัวภูมิใจเป็นที่พึ่งของน้องได้แต่แค่มันยังไม่ถึงเวลาของเรา บางครั้งก็คิดว่าสวรรค์กำลังแกล้งเราอยู่แน่ๆ แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่เราคิดมันก็เป็นแค่ความคิดของเด็กๆ ก็คิดอยู่ตลอดว่าเราควรพักได้แล้ว พอได้แล้ว เหนื่อยพอแล้ว แต่ก็ไม่กล้า ให้กำลังใจตัวเองตลอดว่ายังมีคนอีกเยอะที่เหนื่อยกว่าเรา คิดอยู่ตลอดว่าถ้าเรื่องแค่นี้ทำให้เราเหนื่อย เราเบื่อ แล้ววันข้างหน้าเราจะทำอะไรได้ บางทีก็คิดว่าเราคงเพ้อมากไป เพ้อไปกับความฝันลมๆแล้งๆ ทั้งที่พยายามตลอดแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครที่เราสามารถเรียกเขาได้ว่าเป็นที่พึ่งของเราเลย ขนาดเพื่อนที่สนิทกันมากๆพอนานวันเข้าจากที่เราจะคอยช่วยเหลือกันตลอดกลับกลายเป็นว่าเราต้องไขว่คว้าหาเขาเอง ยังไงก็ขอกำลังใจหน่อยนะคะ อย่างน้อยเราก็เชื่อว่าคนที่อยู่ในโทรศัพท์สามารถเป็นเพื่อนที่ดีให้เราเป็นที่พึ่งให้เราได้ดีกว่าคนที่อยู่กับเราในชีวิตจริงค่ะ