ความรู้สึก

สวัสดีครับทุกคน ผมอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของทุกคนอะครับ เเต่ผมขอท้าวความก่อนนะครับ เมื่อ2-3ที่เเล้ว ผมได้เห็นเด็กคนนึ่งซึ่งผมเห็นเเล้วผมชอบมาก(ชอบในที่นี้คือรู้สึกเอ็นดูเด็กมันนะครับ😅) และผมก็รู้สึกอ่อนไหวแบบเบาๆซึ่งตอนนั้นผมก็ติดตามน้องเค้าทางFacebookก็ขอเป็นเพื่อนอะไรกันไป จากนั่นผมก็ได้ติดตามแบบห่างๆ แล้วก็หายไปแบบงงเหมือนไม่เคยรู้จักหรือติดตามอะไรกันเลย แต่แล้วเรื่องมันก็เกิดซึ่งผมเนี้ยได้ไปเรียนต่อที่ วิทยาลัยเทคโนแห่งหนึ่งตอนเเรกก็เรียนปกติดีเเต่เเล้วเมื่อผมขึ้นปี2แต่ตามปกติแล้วผมต้องอยู่ปี3(ผมดรอปเรียนไป1ปี)เมื่อเปิดภาคเรียนที่1ปี2 มันก็จะมีน้องๆที่จบจาก รร.ม.3มาสมัครเรียนต่อ ปวช.1 ตามปกติ แต่เเล้วที่พีคกว่าการได้มองน้องๆที่หน้าตาดีน่ารักนั่น มันก็คือน้องคนที่ผมแอบชอบเมื่อ2-3ปีก่อนมาสมัครเรียนที่เดียวกับผมที่กำลังเรียนอยู่ ด้วยความที่ผมลืมน้องเค้าไปแล้วแล้วน้องก็โตขึ้นเยอะมากและด้วยความที่น้องเค้าเป็นนักฟุตบอลเก่าที่โรงเรียนเก่า (น้องเป็นผู้ชาย) มันก็เลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกไปมากจากกว่าเดิม จากเดิมเเค่ปลื้มว่าน้องเค้าน่าเอ็นดูเฉยๆ แต่กลับกันผมนี้นิ่งรู้สึกหวั่นไหวไปมากมากถึงมากที่สุด  แต่เเล้วน้องเค้าก็ไปคุยกับเพื่อนของผมซึ่งเป็นผู้หญิง แล้ว ทำให้ผมมีอาการหึงน้องกับเพื่อนของผม แล้วก็ทำให้ผมมีอาการรู้สึกน้อยใจเสียใจนิดหน่อยแบบบั่นทอนหัวใจอะครับ ต่อจากนั่นไม่นานเพื่อนผมกับน้องก็ไม่ค่อยที่จะคุยกันแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้ดีใจนะครับ จากนั่นผมก็เริ่มที่จะอยากทำความรู้จักเพิ่มมากขึ้นก็เเซวตอนก่อนกลับบ้านนิดๆหน่อยพอขำๆแต่อาการน้องเค้าแบบยิ้มๆแบบน่ารักอะครับ ยิ่งทำให้ผมแบบละลายเลยผมนี้แบบมีความสุขมาก และจากนั่นผมก็เริ่มรู้สึกว่ากลัวน้องเค้าจะไม่ชอบกับการเเซวของเราเพราะว่าเห็นเค้านิ่งสีหน้าไม่ค่อยอยากเล่นด้วยแล้วก็ทำให้ผมเริ่มตีตัวออกห่างแบบไม่อยากเจอไม่อยากเห็น แต่ เมื่อผมหนีเพื่อจะไม่ให้เห็นหน้าของของเเต่มันก็หนีไม่พ้นเพราะด้วยความที่เป็นวิทยาลัยเล็ๆมีนักเรียนไม่ค่อยเยอะ ก็ทำให้ผมเห็นน้องเค้าแทบจะทุกวัน แต่มันเป็นช็อตที่ไม่ควรจะเห็นน้องเค้าเมื่อผมหันไปไหนมาไหนก็เห็นเเละซึ่งมันเป็นมุมที่ไม่สามารถเห็นได้อะครับแบบอยู่ไกลมากแต่เห็นอะไรเเบบนี้อะครับ และมันก็ทำให้ผมมูฟออนจากตรงนั่นไม่ได้ แต่ย้อนไปนิดนึ่งก่อนหน้านี้อะเขาจะมีกิจกรรมรับน้องแบบไปแต่งหน้าน้องๆที่เป็นปี1 ไอ้เพื่อนของผมมันก็ให้ผมไปแต่งหน้าให้น้องเเบบมองหน้ากันซึ่งกันเเหละกัน ก็มีถ่ายรูปคู่กันบ้างอะไรก็ว่ากันไป วันถัดมาเริ่มมีเพือนทักว่าผมกับน้องหน้าตาเหมือนกัน ผมก็พูดไปว่าจะเหมือนกันได้ไงไม่เหมือนหรอกอะไรก็ว่าไป จากนั่นผมก็เริ่มพบเจอกันแบบบังเอิญโดยไม่รู้ตัวเริ่มทำอะไรเหมือนกันใส่เสื้อกันหนาวสีเดียวกันแบบบังเอิญหลายรอบมากจนทุกคนทักว่าผมกับน้องเป็นพี่น้องกันหรือเปล่า ผมก็เริ่มแบบไม่ได้ละต้องพยายามหนีความรู้สึกแบบนั่นได้ละเพราะกลัวน้องเค้าจะเกลียด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะยิ่งหนียิ่งใกล้ชิดกันมากพบเจอกันจนรู้ว่าย้านน้องอยู่ตรงไหน เเต่พอรู้เชื่อไหมครับว่าบ้านน้องกับล้านผมอยู่ตำบลเดียวกันกับผมและบ้านน้องก็เป็นทางที่ผมใช้ในการไปไหนมาไหนตลอดเเต่ไม่เคยเห็นน้องเค้าสักครั้งเมื่อผมไปทำธุรเเถวๆนั้น เเบบทำให้ผมนี้เเบบอะไรว่ะ จนทำให้ผมคิดว่าน้องเค้าคงเป็นเจ้ากรรมนายเวรผมแน่ๆ หนียังไงก็ไม่เคยพ้นชนิดว่าไปไหนมาไหนจะต้องมีชื่อน้องเค้าติดอยู่ตามสถานที่ต่างไปและอุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆเเละมันคงเป็นสาเหตุที่ผมไม่สามารถหนีน้องเค้าได้จนมาปิดเทอม1ผมก็บอกกับตัวเองว่าช่วงปิดเทอมคงจะลืมน้องเเต่ยิ่งกว่านั้นคือนอกจากจะลืมไม่ได้เเล้วผมนี้ก็ยิ่งจำยิ่งเจอกันบ่อยมากบ่อยจนไม่รู้จะพูดเเบบไหนอีกละคือเเบบบ่อยมากๆจนเกินอะผมนี้เเบบเสียความรู้มากยิ่งทำให้บั่นทอนหัวใจไปทุกวันพยายามลืมเเต่มันทำไม่ได้  จนเปิดเทอมเริ่มการเรียนการสอนผมได้รับหน้าที่ให้เป็นกรรมการนักเรียนเเละจะให้มีคู่บัดดี้ได้1คนแต่บัดดีของผมนั้นคือน้อง คือตอนนั้นผมแบบกูจะดีใจหรือเสียใจดีที่ได้น้องมันมาเป็นบัดดี้ จากนั่นก็เริ่มมีการคุยกันจนผมไปส่องเฟส จากที่เคยเป็นเพื่อนกันก็คือจากเป็นเพื่อนกลายไปเป็นน้องอันเฟรนด์ผมหรือผมไปอันเฟรนด์น้องเค้าเพราะมีช่วงนึ่งผมอันฟอลโลว์ไอจีน้องไปแล้ว ๆ ก็มีคิดอยู่นะว่าอันเฟรนด์น้องด้วยรึเปล่า ผจากนั้นผมก็เริ่มความรู้สึกเฟลละ เพราะว่ากลัวน้องเค้าจะเกลียดผม จากนั้นผมก็เริ่มคิดถึงน้องเค้ามาตลอดคิดเห็นหน้าน้องมาตลอดเหมือนคนโดนของอะไรแบบนั้นเลยคือเเบบคิดนึกไปทั่วจนเก็บมาฝันเป็นมากมาก จนบางทีอยากจะร้องไห้ให้กับความรู้สึกที่เป็นไปไม่ได้จนบางทีตัดพ้อกับตัวเองว่าคงเป็นเวรกรรมแหละ